Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2012

Σε έξαρση ο ρατσισμός...

Η κρίση έχει πολλές συνέπειες. Μια από αυτές είναι και η έξαρση του ρατσισμού, οι άνθρωποι στα δύσκολα ψάχνουν εξιλαστήριο θύμα, κάποιον να κατηγορήσουν και να ρίξουν την ευθύνη των όσων ζουν. Αυτό συμβαίνει και στην χώρα μας, οι αλλοδαποί μετανάστες είναι εκείνοι που επωμίζονται όλη την ευθύνη για το τέλμα στο οποίο έπεσε η ελληνική οικονομία και κοινωνία. «Ήρθαν μας πήρανε τις δουλειές» είναι η κλισέ ατάκα των ημερών που διανύουμε σαν κράτος, η ετερότητα είναι εκείνη που τρομάζει και έχει το φταίξιμο. Έτσι δικαιολογείτε και το αυξημένο ποσοστό αποδοχής από τον ελληνικό λαό κομμάτων-κινημάτων με ανάλογες πεποιθήσεις, καθώς ο κόσμος εντοπίζει εκεί το πρόβλημα. Δεν λέω μπορεί ένα μέρος των προβλημάτων να είναι η κακή διαχείριση των αλλοδαπών από την κυβέρνηση, όμως οι άνθρωποι δεν φταίνε που παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο και ένα κομμάτι ψωμί.  Προσθήκη λεζάντας Επιπλέον, το να αντιμετωπίζουμε αυτούς σαν μη ανθρώπους, να ασκούμε βία, να εκφραζόμαστε ρατσιστικά και χλευα

Βία: Καταστροφική ή Παραγωγική;

Όλος ο κόσμος πιστεύει ότι η βία είναι κάτι το παράνομο και προκαλείται μεταξύ απλών ανθρώπων. Άραγε έχει σκεφτεί κανείς πώς η βία προκαλείται και από το κράτος ή καλύτερα ότι εκείνα τα  « μεγάλα ανθρωπάκια »  δημιουργούν βία προς τους απλούς πολίτες και με τη σειρά τους αναγκάζονται και οι τελευταίοι να προβούν σε τέτοιες ενέργειες; Πολλοί μπορεί να το έχουν σκεφτεί αλλά ίσως να μην το έχουν συνειδητοποιήσει  ακόμη .  Σαν κράτος θέλουμε να παρουσιάζουμε τους εαυτούς μας ως Ευρωπαίους, που όλα λειτουργούν με λογική και νόμους, ενώ το ίδιο το κράτος παρανομεί; Δεν μπορούμε να τα θέλουμε και όλα δικά μας! Ειδικά στην κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα η βία έχει γίνει ένα με την καθημερινότητα. Χαράτσι για το ίδιο μας το σπίτι, αύξηση φόρων και παράλληλα μείωση μισθών, όπου αν συνεχιστεί αυτό σε λίγο θα φτάσουμε στα τάρταρα, αν δεν έχουμε φτάσει ήδη, αφανισμό της παιδείας και πολλά άλλα που είτε έχουν έρθει είτε θα σκάσουν σε λίγο, δεν λέω σαν βόμβα γιατί με όλα αυτά που έχουν γίνει

Ανακριβή τα όσα λέγονται για καταληκτική ημερομηνία υποβολής αρνήσεων δωρεάς οργάνων

Το παρόν άρθρο γράφεται με αφορμή την πληθώρα πληροφοριών και ενημερώσεων σχετικά με «καταληκτική ημερομηνία υποβολής εγγραφής δήλωσης άρνησης δωρεάς οργάνων μετά θάνατον η 12 η Δεκεμβρίου 2012». Όπως φαίνεται κάποιος ήθελε να αναστατώσει τους πολίτες αλλά και να σπιλώσει την δράση του οργανισμού (ΕΘΝΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ). Με αφορμή τα όσα λέγονται σχετικά με το άρθρο 9   του ν. 3984/2011 αλλά και την τροποποίηση του με το   ν. 4075/ΦΕΚ 89/11.4.2012, ξεκίνησε μια παραφιλολογία, διάδοση ανακριβών στοιχείων που δεν είχαν καμία βάση και αλήθεια. Πιο συγκεκριμένα γράφτηκε από blogs πως σήμερα είναι η τελευταία μέρα που κανείς μπορεί να κάνει κατάθεση άρνησης κάτι που ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ και οι αρνήσεις δεν έχουν καμία καταληκτική ημερομηνία, ο εκάστοτε πολίτης θα μπορεί να προβεί σε αυτή τη δράση όποτε εκείνος το επιθυμεί και μάλιστα μετά την έναρξη ισχύος του σχετικού άρθρου (1/6/2013), θα αρχίσουν να αποστέλλονται ταχυδρομικώς οι σχετικές βεβαιώσεις σε όποιον έχει εγγραφεί στο

Σαπουνόπερες ή πολιτική (σόφτ) διπλωματία;

Το θέμα με το οποίο θα καταπιαστώ στο παρόν άρθρο μου δεν είναι απόλυτα προσωπικής μου έμπνευσης και ιδέας. Στο  κυριακάτικο ένθετο, στις 18/11/2012 «πολιτισμός» του Βήματος φιλοξενείτε ένα άρθρο του Νίκου Μπακουνάκη με τίτλο η «Τούρκικη διπλωματία». Το άρθρο πραγματεύεται το θέμα των τούρκικων σειρών και το αν είναι απλά σαπουνόπερες ή έχουν κάποιο υπόγειο ρόλο και υλοποιούν πολιτικούς στόχους που με την πρώτη ματιά δεν γίνονται κατανοητοί στο κοινό. Άλλωστε, είναι γνωστό πως στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια μας έχουν κατακλύσει τούρκικες σειρές και τίποτα ελληνικό δεν έχει μείνει στα τηλεοπτικά προγράμματα. Όμως οι τούρκικες σαπουνόπερες φαίνεται πως συγκινούν και άλλους λαούς εκτός από την Ελλάδα. Σύμφωνα με ανταποκριτή της εφημερίδας « The New York Times » στο Παρίσι Νταν Μπιλέφσκι που δημοσιεύθηκε στις 30 Οκτωβρίου και αναδημοσιεύθηκε στην « International Herald Tribune » την 1 η Νοεμβρίου (« Turks reclaim the Ottoman Empire ») η Τουρκία, αυτή τη στιγμή, ε

Τα παιδιά του Junk Food

Τα παιδιά του σήμερα, θέλοντας και μη, ζουν στους ρυθμούς των μεγάλων και δεν έχουν χρόνο να παίξουν, να ξενοιάσουν, καθώς είναι από το σχολείο στο σπίτι και μετά φροντιστήριο, αγγλικά, αθλήματα και χίλιες άλλες δυο δραστηριότητες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά μέσα σε αυτή την γρήγορη ζωή να τρώνε και πρόχειρα, βεβιασμένα και φυσικά όχι υγιεινά και κάπου εδώ κάνει την εμφάνιση του το junk food (η κακή τροφή χωρίς ποιότητα και θρεπτικά συστατικά). Τα παιδιά έχουν μάθει να αγαπούν τροφές που το μόνο που του προσφέρουν είναι λίπος και τίποτα παραπάνω. Οι αλυσίδες καταστημάτων με junk food έχουν κατακλύσει την αγορά και έχουν κάνει τα παιδιά να λατρεύουν "βρώμικες" τροφές και να μην τους αρέσουν τα σπιτικά, φρεσκομαγειρεμένα φαγητά. Σύμφωνα με  επιστήμονες από το Λονδίνο,  πέρα απο το κακό που κάνουν στην υγεία και την φυσική κατάσταση των παιδιών, οι τροφές αυτές  στις τρυφερές ηλικίες μπορεί να επηρεάσουν την νοητική ικανότητα και ανάπτυξη.  Παρόμοια ευρήματα είχε τ

Όταν το παιδί πάψει να γελάει...

                                     Τι γίνεται όταν τα παιδικά ματάκια παύουν να λάμπουν; Όταν αυτά τα προσωπάκια, που κοιτάζοντας τα παίρνεις δύναμη, κάποια στιγμή παγώσουν και σκοτεινιάσουν; Δεν χρειάζεται να είσαι γονέας για να δεις την ελπίδα που ακτινοβολούν, όταν όλα στα πρώτα τους χρόνια κυλούν όμορφα, όπως αξίζει σε κάθε παιδική ψυχούλα. Χρειάζεται να είσαι άνθρωπος, δεκτικός στην αθωότητα που πηγάζει από αυτά. ‘’Κάποιοι ‘’, ωστόσο, έχουν άλλη άποψη. Και, φυσικά, το κάποιοι μπαίνει σε εισαγωγικά, καθώς μιλάμε για την κακοποίηση, σωματική, ψυχολογική και σεξουαλική που ασκείται σε αυτά από τους ίδιους τους γονείς τους. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι το ετήσιο ποσοστό παιδιών κακοποιημένων και παραμελημένων, σύμφωνα με στοιχεία από ημερίδα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών(ΕΚΚΕ) , σε συνεργασία με τα Παιδικά Χωριά SOS E λλάδος , ανέρχεται σε 30.000, εκ των οποίων τα 5.000 είναι παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών. Υποβάλλονται σε μια διαδικασία άνισης μάχης. Κακοποιούντ

Βιογραφίες- Δύο Έλληνες Ανθρωπολόγοι

Η ανθρωπολογία δεν έχει να αναδείξει μόνο Γάλλους, Άγγλους και Αμερικάνους ανθρωπολόγους αλλά και σπουδαίους Έλληνες ανθρωπολόγους, οι οποίοι με την δουλεία τους έχουν καταφέρει να είναι αντάξιοι των ξένων συναδέρφων τους και σε ορισμένες περιπτώσεις θα τολμήσω να πω και καλύτεροι. Είναι αρκετά ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε μια σύντομη βιογραφία δύο τέτοιων επιστημόνων, θέλοντας να πάρουμε μια μικρή γεύση του έργου τους. Στο παρόν κείμενο θα μιλήσουμε για την Αλεξάνδρα Μπακαλάκη και τον Ευθύμιο Παπαταξιάρχη .  ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΠΑΚΑΛΑΚΗ: Σπούδασε Κοινωνιολογία και Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο Buffalo των Η.Π.Α. Έχει διδάξει ως Επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου και τώρα διδάσκει στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ.  Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν στην ιστορία και τη θεωρία της πολιτισμικής και κοινωνικής ανθρωπολογίας, στην ανθρωπολογία του φύλου και στην οικονομική ανθρωπολογία. Το ερευνητικό της έργο ε

Μαθησιακές δυσκολίες και εκπαιδευτικό σύστημα!

Όλοι μας έχουμε αναμνήσεις από τα σχολικά μας χρόνια, άλλοι περισσότερο καλές και άλλοι λιγότερο. Αυτό που μας έκανε να μην θέλουμε να μεγαλώσουμε ήταν οι ξέγνοιαστες στιγμές, τα ατέλειωτα παιχνίδια και το ''λίγο'' διάβασμα! Εδώ όμως έγκειται το πρόβλημα. Για το λόγο αυτό γράφω το συγκεκριμένο άρθρο, μήπως μπορέσουμε να κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν και να σκεφτούμε καλύτερα αν όντως το διάβασμα ήταν λίγο και ο τρόπος  διδασκαλίας και μάθησης ήταν αντικειμενικός.   Η εποχή που τα παιδάκια πήγαιναν με ένα τετράδιο και ένα μολύβι στο σχολείο αποτελεί πια κάτι μακρινό. Εδώ και πολλά χρόνια από τις πρώτες κιόλας τάξεις του δημοτικού οι μικροί μαθητές έχουν επτά ώρες μάθημα, μένουν καθηλωμένοι σε μια ξύλινη καρέκλα και στο πρόγραμμα τους έχουν περίπου επτά διαφορετικά μαθήματα που ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται συνεχώς. Είναι οι βάσεις, λένε πολύ, που είναι απαραίτητο να πάρει κάθε παιδί για την πορεία του στις μεγαλύτερες τάξεις. Καλά όλα αυτά, όμως το γεγονός ό

Συντροφιά με ένα βιβλίο...

«Άριστο βιβλίο είναι εκείνο που ανοίγουμε με λαχτάρα και κλείνουμε με κέρδος»  Άμος Άλκοτ. Αποφάσισα να ξεκινήσω με το παραπάνω απόφθεγμα του Άμος Άλκοτ, καθώς πιστεύω ότι όσοι αγαπούν τα βιβλία, εύκολα μπορούν να δουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτή τη φράση. Ανοίγουμε ένα βιβλίο, ανυπομονώντας να ξετυλίξουμε στη φαντασία μας τα γεγονότα, να τους δώσουμε σάρκα και οστά με τις εικόνες που εμείς θα φτιάξουμε και να το απολαύσουμε κάνοντας το τόσο οικείο. Από τα λογοτεχνικά έως τα ιστορικά, από τα ποιήματα έως τα βιβλία ψυχολογίας. Παντού θα εντοπίσουμε κάποια στιγμή, μια εικόνα ικανή να μας κάνει να ταυτιστούμε έστω και για λίγο. Και αφού το διαβάσουμε, μετά να συνεχίσουμε το ταξίδι μόνοι μας, επαναφέροντας πολλές σελίδες του πυκνογραμμένου βιβλίου στο μυαλό μας που μόλις αφήσαμε πίσω στη βιβλιοθήκη. Από μικρή έμαθα ότι το βιβλίο είναι συντροφιά. Και σύντομα κατάλαβα και την σπουδαιότητα του. Διαβάζοντας ένα βιβλίο, διευρύνεις τους ορίζοντες σου, ξετυλίγεις την φαντασ