Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σε έξαρση ο ρατσισμός...



Η κρίση έχει πολλές συνέπειες. Μια από αυτές είναι και η έξαρση του ρατσισμού, οι άνθρωποι στα δύσκολα ψάχνουν εξιλαστήριο θύμα, κάποιον να κατηγορήσουν και να ρίξουν την ευθύνη των όσων ζουν. Αυτό συμβαίνει και στην χώρα μας, οι αλλοδαποί μετανάστες είναι εκείνοι που επωμίζονται όλη την ευθύνη για το τέλμα στο οποίο έπεσε η ελληνική οικονομία και κοινωνία. «Ήρθαν μας πήρανε τις δουλειές» είναι η κλισέ ατάκα των ημερών που διανύουμε σαν κράτος, η ετερότητα είναι εκείνη που τρομάζει και έχει το φταίξιμο. Έτσι δικαιολογείτε και το αυξημένο ποσοστό αποδοχής από τον ελληνικό λαό κομμάτων-κινημάτων με ανάλογες πεποιθήσεις, καθώς ο κόσμος εντοπίζει εκεί το πρόβλημα. Δεν λέω μπορεί ένα μέρος των προβλημάτων να είναι η κακή διαχείριση των αλλοδαπών από την κυβέρνηση, όμως οι άνθρωποι δεν φταίνε που παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο και ένα κομμάτι ψωμί. 
Προσθήκη λεζάντας

Επιπλέον, το να αντιμετωπίζουμε αυτούς σαν μη ανθρώπους, να ασκούμε βία, να εκφραζόμαστε ρατσιστικά και χλευαστικά προς το πρόσωπο τους δεν μας τιμά σαν λαό. Όσοι κάνουν παρανομίες κλέβοντας, σκοτώνοντας και παραβαίνοντας τον νόμο θα πρέπει να αντιμετωπίζονται σύμφωνα με το νόμιμο και να ακολουθούνται οι ανάλογες διαδικασίες από όπου κι αν είναι. Δεν πρέπει ο ελληνικός λαός να ξεχνά πως είχε περάσει δύσκολες εποχές μεταναστεύοντας σε άλλες χώρες και πως και εκείνος ήθελε να αντιμετωπιστεί θετικά από τους ημεδαπούς τους εκάστοτε κράτους. Φυσικά είμαι γνώστης των αυξημένων ποσοστών βίας και εγκληματικότητας σε περιοχές που υπάρχει μεγάλο ποσοστό αλλοδαπών και είμαι και εγώ ένας από αυτούς που φοβάται να κυκλοφορήσει και να αφήσει ανοιχτή την πόρτα του γιατί η εγκληματικότητα μαστίζει πολλές περιοχές της χώρας. Παρόλα αυτά δεν πιστεύω πως πρέπει να βάζουμε όλους τους ανθρώπους σε ένα τσουβάλι και να τους ταμπελοποιούμε και ούτε να χαρακτηρίζουμε ένα λαό από την συμπεριφορά κάποιον, είναι κρίμα γιατί ακριβώς αυτό βιώνει και η Ελλάδα, που χαρακτηρίζεται ο λαός σαν κλέφτης για πράξης που κάνανε λίγοι.
Το κράτος έχει μεγάλη ευθύνη στα όσα συμβαίνουν γύρω από την βία, την έξαρση του ρατσισμού. Καθώς, αν όχι άμεσα, έμμεσα προωθεί και αναπαράγει ρατσιστικές απόψεις και συμπεριφορές και οδηγοί τους απλούς πολίτες στην απέχθεια των ξένων. Η πολυφωνία είναι προνόμιο και στοιχείο δημοκρατίας για αυτό πιστεύω ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει την άποψη του είτε αυτή είναι υπέρ είτε κατά του ρατσισμού. Όμως θα ήταν καλό το κράτος να ψάχνει τρόπους να είναι δίκαιο και ίσο προς όλους τους πολίτες του (μόνιμους και «φιλοξενούμενους»).
Είναι δύσκολο να πάρεις θέση γύρω από αυτό το θέμα, καθώς υπάρχουν σημεία που κατανοείς την σκέψη του αντίλογου και βλέπεις γιατί έφτασε να πιστεύει τα όσα πιστεύει. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε όσο πιο αντικειμενικοί και δίκαιοι και τουλάχιστον να χαρακτηρίζουμε ξέροντας τον άλλο και όχι απλά κρίνοντας τον από την χώρα προέλευσης του. Τα κράτη μπορεί να έχουν διαφωνίες και συγκρούσεις… ο λαός όμως δεν έχει ευθύνη.  Ας επωμιστούν τις ευθύνες εκείνοι που φταίνε…


Κωνσταντίνος Μπαλντίδης 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Ψυχική ανθεκτικότητα

Με την έννοια ψυχική ανθεκτικότητα αναφερόμαστε στην ικανότητα ενός ατόμου να ξεπεράσει δύσκολες και στρεσογόνες καταστάσεις και να βγει πιο δυνατός μέσα από αυτές. Η εργασιακή καθημερινότητα, η οικογενειακή συνθήκη διαβίωσης αλλά και το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ζούμε επηρεάζει την ψυχική μας κατάσταση. Όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα και δύσκολες καταστάσεις σε ένα από τα παραπάνω "σκέλη" της ζωής μας τότε τα υπόλοιπα λειτουργούν ως προστατευτικοί παράγοντες για να μπορέσουμε να ανακάμψουμε.  Τι γίνεται όταν νιώθουμε πως καταρρέουν οι αντοχές μας, υπάρχει αίσθηση αποσύνδεσης, αρνητικά συναισθήματα, οικογενειακές συγκρούσεις, απογοήτευση από τους "σημαντικούς άλλους" και οικονομικές δυσκολίες;  Τότε τα πράγματα δυσκολεύουν αρκετά. Η δουλειά που έχουμε να κάνουμε για να επιτύχουμε την ανάκαμψη είναι δύσκολη και αρκετά επώδυνη. Ωστόσο, δεν είναι αδύνατη . Άλλωστε "τα αγαθά κόποις κτώνται" και η ψυχική ανθεκτικότητα είναι μέγιστο αγαθό κα