Ωραία μέρα, ηλιόλουστη... Τη συνοδεύει ένα κλήμα οργής, θυμού, κραυγών και συνθημάτων. Βέβαια για μερικούς είναι μια μέρα για βόλτες, ψώνια, καφέ, δουλειά... απ' όλα έχει! Αντιφατικά μου φαίνονται όλα αυτά, δε το νομίζετε και εσείς; Για πολύ λίγο ακολούθησα την πορεία στην οδό Πατησίων. Περπάτησα στον ίδιο βηματισμό μαζί τους και έτσι μπήκαν διάφορες σκέψεις σε κάθε μου βήμα... Ήταν σαν ένα στιγμιότυπο από ταινία, έκλεισα τον ήχο γύρω μου και παρατηρούσα τους διαδηλωτές και εκφωνητής σε αυτό... οι σκέψεις μου. Άνθρωποι με σκυμμένα πρόσωπα να ακολουθούν το πλήθος, άλλοι να μιλάνε με το διπλανό τους, άλλοι να κρατάνε πανιά κι άλλοι να κραυγάζουν συνθήματα για να ακουστούν. Γιατί βγαίνουν αυτοί οι άνθρωποι αλήθεια στους δρόμους; Και γιατί μερικοί άλλοι επαναπαύονται; Τι τους ωθεί να διεκδικούν, να απαιτούν με κίνδυνο να χάσουν τη δουλειά τους, αν δεν την έχουν χάσει ήδη βέβαια... Δεν μας αγγίζουν τα προβλήματα των διπλανών μας; Είναι και δικά μας ή θα γίνουν