Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2014

Σκέψου θετικά!

  Κάθε καινούριο πρωινό που ξημερώνει καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε διάφορες και διαφορετικές μεταξύ τους καταστάσεις. Κάποιες από αυτές είναι βατές και κάποιες άλλες έχουν ένα μεγαλύτερο επίπεδο δυσκολίας. Το ζητούμενο, όμως, είναι πώς τις αντιμετωπίζουμε εμείς.   Έχω παρατηρήσει ανθρώπους να πνίγονται σε μια κουταλιά νερό για τα πιο απλά πράγματα κι από την άλλη είχα την τύχη να γνωρίσω κάποιους άλλους που χαμογελούσαν μπροστά στις μεγαλύτερες ανηφόρες. Επομένως, πέρα από την όποια αντικειμενική κατάσταση, υπάρχει και η υποκειμενική οπτική μας.   Η θετικότητα έχει μια αναζωογονητική επίδραση στην ψυχολογία μας. Βελτιώνει τη διάθεση μας και κατά συνέπεια συμβάλλει στο να ανθίζουμε στο περιβάλλον μας. Όταν κάποιος είναι θετικά προδιατεθειμένος μπορεί να διαχειριστεί με περισσότερη ψυχραιμία τις δυσκολίες συναντήσει μπροστά του. Άλλωστε δεν είναι λίγοι κι εκείνοι που πιστεύουν πως με το να σκέφτονται κάτι άσχημο κατά κάποιο τρόπο είναι σα να το προκαλούν οι ίδιοι ώστε να σ

Το μοντέλο μάθησης της Αντίστροφης Τάξης (inverted classroom)

Το κύριο μοντέλο διδασκαλίας, που χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα, είναι το παραδοσιακό· βασίζεται κυρίως στον εκπαιδευτή-εκπαιδευτικό, ο οποίος τροφοδοτεί καταιγιστικά με γνώσεις και πληροφορίες τους παθητικούς εκπαιδευόμενους-μαθητές. Ο πεπερασμένος αριθμός συναντήσεων για κάθε μάθημα δημιουργεί σύγχυση μεταξύ των δραστηριοτήτων που θέλει να εκτελέσει ο εκπαιδευτής, ώστε να καλύψει  ο,τι ορίζει  το αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών. Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται μια στροφή στη διδασκαλία. Το παραδοσιακό μοντέλο περιορίζεται σιγά- σιγά και την θέση του παίρνουν μοντέλα μάθησης που έχουν επίκεντρο τον εκπαιδευόμενο (μαθητοκεντρικά μοντέλα μάθησης), όπως η συνεργατική και η εξ’ αποστάσεως μάθηση. Μέρος αυτών αποτελεί και η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΑΞΗ . Στο περιβάλλον μάθησης της αντίστροφης τάξης, η τυπική ώρα διδασκαλίας αντικαθιστάται με εργαστήρια και  δημιουργικές δραστηριότητες, ενώ έξω από την τάξη γίνεται η μελέτη και η κατανόηση του γνωστικού αντικειμένου με τη χρήση κυρίως τεχνολο

Η δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης...

Με αφορμή ένα παιχνίδι με τίτλο «μπλε ιστορίες» μου γεννήθηκαν σκέψεις. Ο τρόπος που παίζεται και οι κανόνες, στη παρούσα φάση, δεν έχουν σημασία, απλά να σας πω ότι με ελάχιστα στοιχεία και ερωτοαπαντήσεις προσπαθείς να λύσεις το κουβάρι της εκάστοτε ιστορίας. Σε μια από αυτές έπρεπε να  ανακαλύψεις την επιπόλαια κίνηση που οδήγησε ένα νεαρό στην φυλακή. Ποια ήταν οι αιτία; Ότι ενώ έκανε διάρρηξη σε κατάστημα μπήκε από τον υπολογιστή του καταστήματος στο facebook αλλά φεύγοντας ξέχασε να κάνει αποσύνδεση. Αυτό ήταν το έναυσμα για να αναρωτηθώ «ποια η επιρροή του μέσου αυτού στη ζωή μας, καλή ή κακή;». Δεν είμαι αφοριστικός απέναντι στους νέους τρόπους επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης των ανθρώπων αλλά δεν ξέρω αν στην προκειμένη μιλάμε για ουσιαστική ή για εικονική επικοινωνία. Καθημερινά η μεγαλύτερη μερίδα νέων και όχι μόνο επισκέπτονται το παραπάνω ή άλλα παρόμοια μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να μιλήσουν, μοιραστούν και εκφραστούν. Αυτό ως πρώτο άκουσμα δεν ενέχει τίπο

Μίλα μου για λάθη...

- Είναι άραγε ανεπίτρεπτο να κάνουμε λάθη; - Το ανεπίτρεπτο είναι να μη τα παραδέχομαστε. - Και αν τα παραδεχτούμε; Δε θα μας κρίνουν για αυτά; - Τι σημασία έχει; Το γεγονός ότι δεν είναι γνωστά στους άλλους δεν αλλάζει το  γεγονός ότι όντως συνέβησαν. Εσύ ο ίδιος πρέπει να σε κρίνεις πρώτος από όλους και τότε καμία άλλη κριτική δε θα είναι ικανή να σε επηρεάσει. Λάθη, λάθος επιλογές. Κι αυτά μέσα στο πρόγραμμα είναι. Το εύκολο κομμάτι είναι να κάνεις κάποιο λάθος. Το δύσκολο είναι να το αποδεχτείς και το ακόμη δυσκολότερο να το παραδεχτείς. Και μετά τι ακολουθεί; Μετά προσπαθείς να το διορθώσεις και αν κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο απλά προχωράς και έχεις στο νου σου να αποφύγεις να το διαπράξεις την επόμενη φορά. Τόσο απλά. Τα πράγματα είναι απλά, εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τους δίνουμε περίπλοκες διαστάσεις. Αν αποστασιοποιηθείς από το πρόβλημα και το κοιτάξεις στα μάτια, τότε ήδη έχεις βρει την απάντηση που ψάχνεις. Δέσποινα Ζησοπούλου

Διέξοδος στα αδιέξοδα!

Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί για αυτό το "τι" και το "γιατί"; Τι να κάνω τώρα; Γιατί να συμβεί αυτό; Γιατί δε μπορώ να βρω μια λύση;    Η ζωή δεν έρχεται με εγγυήσεις, ούτε και με οδηγίες χρήσης. Απλώς έρχεται και κάθεται δίπλα σου και αν της συμπεριφερθείς σωστά, ίσως αποφασίσει να σου κάνει και κάποιο χατίρι. Άλλωστε αυτή είναι και η γοητεία της. Διαφορετικά, αν γνωρίζαμε επακριβώς τις εκφάνσεις της δε θα είχε τόσο ενδιαφέρον να παρακολουθούμε την εξέλιξη της.  Δεν γίνεται να πηγαίνουν όλα κατ' ευχήν και να έρχονται όπως τα θέλουμε. Και μάλιστα, κάποιες φορές φαντάζει αδύνατο το να αλλάξουμε τη ροή μιας κατάστασης. Όμως, μέσα από μια άσχημη έκβαση μπορεί να γεννηθεί κάτι όμορφο, ακόμη κι αν δεν είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε τη δεδομένη στιγμή. Ή ακόμη και στην περίπτωση που αναμένουμε κάτι και αυτό αργεί να συμβεί, πιθανώς είναι επειδή δεν είμαστε έτοιμοι να το υποδεχτούμε και να το καλωσορίσουμε. Βέβαια, υπάρχει το ενδεχόμενο του να μην είμαστε

Our lovely strangers!

Αφορμή στάθηκε μια εικόνα που αναρτήθηκε στη σελίδα μας και αναφερόταν στους αγνώστους που κάποτε νομίζαμε πως γνωρίζαμε πολύ καλά. Αφορμή για να θυμηθώ τους δικούς μου γνωστούς - αγνώστους. Λίγο πολύ όλοι μας δεν έχουμε τέτοιους; Αναφέρομαι σε εκείνους τους αγνώστους που κάποτε περνούσαμε όμορφα τις ώρες μας μαζί τους, μοιραζόμασταν τις πιο ευάλωτες και περίεργες σκέψεις μας, γελούσαμε, ήμασταν και ήταν δίπλα μας σε όλες σχεδόν τις χαρμολύπες. Ξεδιπλώναμε τα όνειρα μας και ο ένας προέτρεπε τον άλλο να τα εκπληρώσει. Έπειτα, για κάποιο λόγο αυτοί οι άνθρωποι σταμάτησαν να κατέχουν την αλλοτινή τους θέση στη ζωή μας. Ίσως επειδή άλλαξαν οι κοινές παραστάσεις που είχαμε και διαφοροποιήθηκαν τα βιώματα μας. Ίσως επειδή παρουσιάστηκε κάτι παλιό ή καινούριο μπροστά μας και του δώσαμε προτεραιότητα ή ίσως επειδή χάθηκε η συνταγή και σταματήσαμε να περνάμε όμορφα μαζί. Και κάπως έτσι αντιληφθήκαμε ότι δεν γνωρίζουμε τόσο καλά αυτόν που νομίζαμε πως ξέραμε σαν την παλάμη του χεριού

Θέατρο: Το ημερολόγιο της Άννας Φράνκ!

Αφορμή για το σημερινό άρθρο στάθηκε το γεγονός ότι παρακολούθησα την παράσταση " Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ" στο Χυτήριο Theater . Ομολογώ ότι όλοι οι θεατές ανατριχιάσαμε με τα γεγονότα της εποχής. Όταν δεν έχεις ζήσει μια κατάσταση, όσα κι αν έχεις διαβάσει και ακούσει δεν σε καθιστούν ικανό να αντιληφθείς την έκταση αλλά και την τραγικότητα των καταστάσεων που πέρασαν άνθρωποι στο παρελθόν απλά και μόνο γιατί ήταν Εβραίοι. Η συγκεκριμένη παράσταση σε βάζει μέσα στα γεγονότα και στην αγωνία των διωγμένων ανθρώπων. Ιστορικό: Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ ή ημερολόγιο μιας νέας , όπως είναι ο αγγλικός τίτλος, ονομάζεται το ημερολόγιο που κρατούσε η Άννα Φράνκ, Γερμανοεβραία, στο Άμστερνταμ, για όσο καιρό κρυβόταν με την οικογένειά της από τους Γερμανούς, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο καταφύγιο της οικογένειας στο Πρίσενγκρατς, που λειτουργεί σήμερα ως μουσείο με την ονομασία «Σπίτι της Άννας Φράνκ». Η Άννα Φρανκ και η οικογένειά της

Η εικόνα είναι πάντα ίση με χίλιες λέξεις;

Η εικόνα είναι αυτή που σε καθορίζει ή το μέσα σου; Όλοι θα πουν χωρίς δεύτερη σκέψη "Μα, φυσικά το μέσα σου!". Είναι τόσο απλό ή όχι τελικά; Αυτή η σκέψη τριγυρνάει στο μυαλό μου και αυτό γιατί πιάνω τον εαυτό μου και τους γύρω μου να επηρεάζονται απ’ την εικόνα, αν και δεν το θέλω. Προσωπικά ποτέ δεν αγάπησα ανθρώπους για αυτό που ήταν εξωτερικά, καθώς πάντα πίστευα το "τα ρούχα δεν κάνουν τον παπά". Φυσικά και έχω βιαστεί να κρίνω με την πρώτη ματιά, είναι απόλυτα ανθρώπινο αλλά τελικά με κέρδισε η ουσία και όχι το περιτύλιγμα. Όμως, χρειάζεται να έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις τον άνθρωπο που έκρινες βεβιασμένα, ειδάλλως θα μείνεις με την πρωταρχική σου σκέψη και ιδέα. Σήμερα, λοιπόν, ήμουν μέσα στο μετρό και ένας από τους επιβάτες είχε ένα αλλόκοτο ντύσιμο. Διέφερε, δεν συμβάδιζε ούτε με τις τάσεις αλλά ούτε και με το καθωσπρεπισμό, που συνηθίζει να ακολουθεί τις πράξεις και επιλογές των περισσότερων από εμάς. Αρχικά, ξαφνιάστηκα και τον κοίταξα περί

Χαμόγελα παντού!

   Πάντα με εξέπληττε το πόσο διαφορετικοί φαίνονται οι άνθρωποι όταν τα πρόσωπα τους είναι χαμογελαστά. Θαρρείς και μεταμορφώνονται. Δεν είναι ένα απλό ανασήκωμα από τις άκρες των χειλιών, είναι μια ένδειξη ανθρωπιάς και καλοσύνης. Ένα μόνο χαμόγελο, όταν προέρχεται φυσικά και αβίαστα, ομορφαίνει στα μάτια μας τον κάτοχο του δίνοντας του μία ιδιαίτερη λάμψη.  Κρατάω με ευλάβεια στη σκέψη μου αυτό που μου είπε κάποτε ένα παιδάκι, από εκείνα που παρά την ηλικία τους κατέχουν τη σοφία όλου του κόσμου. "Τι θέλεις να κάνεις όταν μεγαλώσεις;", είχα ρωτήσει. "Θέλω να κάνω τους ανθρώπους να χαμογελάνε, να κερδίζω χαμόγελα", μου απάντησε.   Πώς είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο; Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που διπλοκλειδώνουν και αμπαρώνουν τα συναισθήματα τους. Φοράνε αυστηρά προσωπεία για να διώξουν όποιον προσπαθήσει να τους πλησιάσει. Ίσως, όμως, αυτοί να χρειάζονται περισσότερο από όλους ένα χαμόγελο.   Το να χαρίζουμε αλλά και να κερδίζουμε χαμ

Στιχοντούλαπο: Η ιστορία μας

Η ιστορία μας Από μικρή βιαζότανε πολύ να μεγαλώσει  και μέσα της ευχότανε αγάπη να βρει τόση. Στα όνειρα του ήταν αυτός κι οι φίλοι του παρέα που όλοι μαζί θα ζούσανε της ζωής τα ωραία. Μια μέρα τη συνάντησε και βρήκε το σκοπό του, όμως σε εκείνη φάνηκε παιδί κάποιου άλλου τόπου. Περάσαν διάφοροι έρωτες που φέρανε πικρία και στο μυαλό της ήρθε αυτός, σανίδα σωτηρίας. Κι αυθόρμητα ταιριάξανε το σώμα κι η ψυχή τους και κάνανε συμβιβασμούς για την κοινή ζωή τους. Η ιστορία μας θυμίζει τη ζωή μας, ίσως δεν είναι ιδανική αλλά είναι δική μας. Κι εγώ περπάτησα στα χνάρια ενός ανθρώπου  κι έτσι αφέθηκα στο θαύμα  επιτόπου. Ότι κι αν έχασα στα μάτια σου το βρήκα και ανακάλυψα του έρωτα τη γλύκα. Αυτός της έφερνε χαρά με τα γλυκά του λόγια κι εκείνη τoν παρότρυνε να ανέβει τα ανηφόρια. Δεν ήταν όλα ρόδινα κι όμως τα καταφέραν, οι δυο τους ένας έγιναν και τα βγάλανε πέρα. Κι έτσι ξεπέρασαν το χθες και ζούνε το παρόν τους, νιώθοντας τυχ

Ζω για να δουλεύω ή δουλεύω για να ζω;

Στις ημέρες που διανύουμε και μόνο το γεγονός ότι κάποιος εργάζεται θεωρείται μεγάλη τύχη και ευλογία. Όμως, υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την προσωπική από την επαγγελματική ζωή. Για να υπάρχει εσωτερική ισορροπία είναι καλό να υφίστανται και οι δύο στη ζωή ενός ατόμου και η υποτιθέμενη ζυγαριά να μη γέρνει υπέρμετρα ούτε προς τη μία αλλά ούτε και προς την άλλη μεριά.   Θεωρητικά είναι εύκολο να ειπωθεί και πρακτικά είναι δύσκολο να πραγματωθεί, γιατί συνήθως αυτές οι δύο έννοιες μονοπωλούν την προσοχή μας. Το αποτέλεσμα είναι ότι συχνά πυκνά κάποια από τις δυο τους μένει παραπονεμένη. Είναι δική μας αρμοδιότητα να μοιράσουμε όσο πιο ακριβοδίκαια γίνεται το χρόνο μας ανάμεσα σε αυτές τις δύο "κυρίες". Διότι όσο εχθρικές κι αν φαίνονται μεταξύ τους, στην πραγματικότητα είναι αλληλοεξαρτώμενες και κατά βάθος επιθυμούν να έχουν καλές σχέσεις ανάμεσα τους. Η προσωπική μας ζωή είναι αυτή που μας δίνει δύναμη και ανανεώνει τη διάθεση μας ώστε να είμαστε αποδοτικ

Τρόλεϊ, Πλατεία Αμερικής-Αμπελόκηποι: Μωσαϊκό πολιτισμών

Η καθημερινότητα περιλαμβάνει πράξεις, συνήθειες και εμπειρίες που στο μεγαλύτερο μέρος τους δεν κερδίζουν την προσοχή μας ή δεν έχουμε το χρόνο να σκεφτούμε, καθώς κατά κύριο λόγο μας πετυχαίνουν στο τρέξιμο και τη ρουτίνα. Ούτε η χθεσινή μέρα στερούνταν τρεξίματος και υποχρεώσεων αλλά κατάφερε να μπει το σαράκι της σκέψης και παρατήρησης στο μυαλό μου (είχα και βοήθεια σ'αυτό, ομολογώ). Καθημερινή και εγώ στην Πλατεία Αμερικής (Κυψέλη) περιμένω το τρόλεϊ με προορισμό τους Άνω Αμπελόκηπους. Κάπου εδώ έρχεται η απορία... τι διαφορετικό, παράξενο, ξεχωριστό μπορεί να βρει κανείς σε αυτή τη διαδρομή στο κέντρο της Αθήνας; Φαινομενικά τίποτα. Όμως όσο κυλάει το τρόλεϊ οι εικόνες έξω από τα παράθυρα αλλάζουν, αλλάζουν οι γειτονιές, οι δρόμοι αλλά αλλάζουν και οι άνθρωποι. Άλλοι ανεβαίνουν και άλλοι κατεβαίνουν, άλλοι προβληματισμένοι και άλλοι μπουχτισμένοι απ' τις υποχρεώσεις. Γελαστά πρόσωπα αλλά και θλιμμένα. Αδιάφορα αλλά και με ενδιαφέρον. Άνθρωποι όμοιοι αλλά και συν

Ένα βήμα τη φορά!

"Αν κάνω αυτό, τότε μπορεί να συμβεί εκείνο. Μετά από εκείνο θα γίνει το άλλο. Και αν μετά ακολουθήσει το παρ' άλλο, τι θα κάνω;" Κάπως έτσι είναι ο "απλοϊκός" τρόπος σκέψης ορισμένων ανθρώπων.  Αλλά ας πάρουμε από την αρχή τα πράγματα. Τι είναι αυτό που μας προκαλεί τόσο πολύπλοκες σκέψεις και ωσάν ενεργοί σεναριογράφοι πλάθουμε ιστορίες τρόμου; Είναι αυτό το άτιμο το μέλλον που μας είναι άγνωστο κι ακριβώς επειδή κάποιοι ανησυχούν λιγάκι παραπάνω για την έκβαση του, προσπαθούν να οραματιστούν το χειρότερο ενδεχόμενο ώστε να είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν οτιδήποτε βρεθεί μπροστά τους.  Υπάρχει μια αγγλική έκφραση που μας προτρέπει να "κάνουμε ένα βήμα τη φορά" ("one step at a time") και υπάρχει και μια ελληνική που αναφέρει πως "όποιος βιάζεται σκοντάφτει". Η με ακόμη πιο απλά λόγια "σταμάτα να άγχεσαι για το τι θα γίνει αύριο κι επικεντρώσου στο σήμερα".  Συχνά φοβόμαστε ότι μπορεί να συμβεί