Ποίημα - Ανατολή

 

Ανατολή

Ίσως να έρθουν μέρες βροχής

Και εξ απροόπτου να βρεθείς

Κι ίσως τα σύννεφα ζυγώσουν

Και στον άλλοτε καθάριο ουρανό σου να στεριώσουν

Ίσως υπάρξουνε στιγμές που νιώσεις πως χάνεις τον εαυτό σου

Και να ακούσεις συμβουλές από όλους τους για το καλό σου

Κι ίσως να απογοητευτείς και κάπου εκεί ίσως λυγίσεις

Και να φαντάζει μακρινή η ελπίδα να ορθοποδήσεις

Κι εκεί θα συνειδητοποιήσεις πως εσύ έχεις μόνο εσένα

Και ότι πίστευες για αλήθεια να αποδειχτεί πως ήταν ψέμα

Τον εαυτό σου να αγκαλιάσεις τη δύναμη για να αντλήσεις

Κάθε παλιό σου δεδομένο με νέο να το αντικατοπτρίσεις

Στο παρελθόν σου ίσως να ζεις και το παρόν ίσως αρνιέσαι

Στων αναμνήσεων τους δρόμους χαμένος να περιπλανιέσαι

Και αυτό το αύριο να αργεί και να είσαι στάσιμος στο τώρα

Και να αποδεικνύεται καταιγίδα κι όχι σταλαγματιές αυτή η μπόρα

Λένε πως στον καθένα θα συμβούν όσα μπορεί να αντέξει

Και από τη μοίρα μας κανένας δε θα μπορέσει να μας στέρξει

Και πάντα σύμμαχο πιστό έχουμε την καρδιά μας

Που σαν ακοίμητος φρουρός φυλάει τα όνειρα μας

Τους λέει παραμύθια για να τα αποκοιμίσει

Το πρόσωπο κρύβει επιμελώς μπροστά τους μη δακρύσει

Και όταν μέσα σου κενό θα σου έχει μείνει για να δώσεις

Εσύ μονάχα θα μπορέσεις τον εαυτό σου να τον σώσεις

Δεν έχει νόημα να επιζείς, αλλά να ζεις με ουσία

Να συστηθείς με τη χαρά, αυτό έχει σημασία

Γι' αυτό λοιπόν μη φοβηθείς τον ήλιο να ατενίσεις

Την κατά κόσμον νέα αρχή σειρά σου να τολμήσεις

Τίποτα μην απαρνηθείς γιατί η κάθε συγκυρία

Είναι ένα ατέρμονο ταξίδι κι είναι η δική σου ιστορία

Κι ότι βίωσες παλιά τώρα καλείται εμπειρία

Δε θα είσαι ίδιος ποτέ ξανά, θα είσαι εφοδιασμένος με σοφία

Κι υπάρχει κι άλλη οπτική για να το κατανοήσεις

Αν δεν τρίξουν τα θεμέλια το αύριο πώς θα το εκτιμήσεις;

Η ζωή είναι ένα παιχνίδι, δε μπορείς πάντα να κερδίζεις

Μα, για τη συμμετοχή και μόνο αξίζει να το προσπαθήσεις

Με μια βαθιά ανάσα βούτα στα βαθιά

Αφού για κάθε ναυαγό πάντα υπάρχει μια στεριά

Και εντέλει να μου το θυμηθείς

Σα φοίνικας από τη στάχτη σου θα ξαναγεννηθείς

Όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις

Κάθε εμπόδιο μπορείς να ξεπεράσεις

Πέρνα της λησμονιάς την πύλη

Μια νέα μέρα να ανατείλει

Δέσποινα Ζησοπούλου

Ποίημα - Νύχτα Μνήμης

Νύχτα Μνήμης

Η νύχτα παίζει μαζί μου γεμίζοντας με οφθαλμαπάτες

Που είναι όλες του μυαλού αυταπάτες

Το γέλιο σου ακούω, μα είναι θλιμμένο

Σε νιώθω όπου πάω πρόσωπο αγαπημένο

Και οι ώρες περνούν, οι μέρες κυλάνε

Και μες τη ροή τους και εμένα τραβάνε

Ο νους μου πάλι πίσω γυρνά

Σε μέρη όπου θέση είχε μόνο η χαρά

Μα, τι αφελείς που είμαστε; Πόσα κάνουμε λάθη;

Πόσος καιρός άραγε περνά ώσπου ο νους να μάθει;

Φερόμαστε απερίσκεπτα. Το μέλλον είναι μπροστά μας

Κι αλίμονο σε όποιον βρεθεί μπροστά στα όνειρα μας

Μα, σα τυφλοί σε βλέπουμε πως μόνο αυτό δε φτάνει

Είναι η ψυχή μας αετός που βγαίνει στο σεργιάνι

Κι είναι επιπόλαιη πολύ γι' αυτό και δε θωρούμε

Πως τίποτα παντοτινά δε μένει να κρατούμε

Και τώρα να, ξανά εσύ σα μία οπτασία

Τα μέρη που αγάπησες για εμένα είναι λατρεία

Μιλάς, μα δε σου απαντώ. Φωνάζεις, δε σ' ακούω

Στον ύπνο μου μπαίνεις δειλά κι εγώ σε αποκρούω

Τραγούδι ψέλνω στις σκιές στη χώρα σου να έρθει

Και ξέρω πως μου απαντάς, μα ο ήχος δε θα με έβρει

Άραγε εκεί που βρίσκεσαι με περιπαίζεις τώρα;

Και μήπως θα 'σαι δίπλα μου ως τη στερνή μου ώρα;

Είναι η απουσία σου φωτιά κι εγώ ένα κεράκι

Θα είμαι μαζί σου όπου κι αν πας, μικρό μου αγγελάκι

Το εν λόγω ποίημα γράφτηκε πριν από 7 χρόνια και διακρίθηκε στο Δ' φεστιβάλ ποιήσεως Θεσσαλονίκης από την Ένωση Συγγραφέων Λογοτεχνών Ευρώπης. Τότε δε μπορούσα να φανταστώ πόσο νόημα θα αποκτούσαν οι παρακάτω στίχοι μερικά χρόνια αργότερα. Γι' αυτό αν και αργά κάθε φορά που το φέρνω στο νου μου σκέφτομαι τον άνθρωπο που εκείνη την ημέρα είχε παρευρεθεί στην απαγγελία του και που πάντα μου ζητούσε να γράψω κάτι για αυτόν...  

Δέσποινα Ζησοπούλου