Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Οκτώβριος, 2014

Διέξοδος στα αδιέξοδα!

Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί για αυτό το "τι" και το "γιατί"; Τι να κάνω τώρα; Γιατί να συμβεί αυτό; Γιατί δε μπορώ να βρω μια λύση;    Η ζωή δεν έρχεται με εγγυήσεις, ούτε και με οδηγίες χρήσης. Απλώς έρχεται και κάθεται δίπλα σου και αν της συμπεριφερθείς σωστά, ίσως αποφασίσει να σου κάνει και κάποιο χατίρι. Άλλωστε αυτή είναι και η γοητεία της. Διαφορετικά, αν γνωρίζαμε επακριβώς τις εκφάνσεις της δε θα είχε τόσο ενδιαφέρον να παρακολουθούμε την εξέλιξη της.  Δεν γίνεται να πηγαίνουν όλα κατ' ευχήν και να έρχονται όπως τα θέλουμε. Και μάλιστα, κάποιες φορές φαντάζει αδύνατο το να αλλάξουμε τη ροή μιας κατάστασης. Όμως, μέσα από μια άσχημη έκβαση μπορεί να γεννηθεί κάτι όμορφο, ακόμη κι αν δεν είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε τη δεδομένη στιγμή. Ή ακόμη και στην περίπτωση που αναμένουμε κάτι και αυτό αργεί να συμβεί, πιθανώς είναι επειδή δεν είμαστε έτοιμοι να το υποδεχτούμε και να το καλωσορίσουμε. Βέβαια, υπάρχει το ενδεχόμενο του να μην είμαστε

Our lovely strangers!

Αφορμή στάθηκε μια εικόνα που αναρτήθηκε στη σελίδα μας και αναφερόταν στους αγνώστους που κάποτε νομίζαμε πως γνωρίζαμε πολύ καλά. Αφορμή για να θυμηθώ τους δικούς μου γνωστούς - αγνώστους. Λίγο πολύ όλοι μας δεν έχουμε τέτοιους; Αναφέρομαι σε εκείνους τους αγνώστους που κάποτε περνούσαμε όμορφα τις ώρες μας μαζί τους, μοιραζόμασταν τις πιο ευάλωτες και περίεργες σκέψεις μας, γελούσαμε, ήμασταν και ήταν δίπλα μας σε όλες σχεδόν τις χαρμολύπες. Ξεδιπλώναμε τα όνειρα μας και ο ένας προέτρεπε τον άλλο να τα εκπληρώσει. Έπειτα, για κάποιο λόγο αυτοί οι άνθρωποι σταμάτησαν να κατέχουν την αλλοτινή τους θέση στη ζωή μας. Ίσως επειδή άλλαξαν οι κοινές παραστάσεις που είχαμε και διαφοροποιήθηκαν τα βιώματα μας. Ίσως επειδή παρουσιάστηκε κάτι παλιό ή καινούριο μπροστά μας και του δώσαμε προτεραιότητα ή ίσως επειδή χάθηκε η συνταγή και σταματήσαμε να περνάμε όμορφα μαζί. Και κάπως έτσι αντιληφθήκαμε ότι δεν γνωρίζουμε τόσο καλά αυτόν που νομίζαμε πως ξέραμε σαν την παλάμη του χεριού

Θέατρο: Το ημερολόγιο της Άννας Φράνκ!

Αφορμή για το σημερινό άρθρο στάθηκε το γεγονός ότι παρακολούθησα την παράσταση " Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ" στο Χυτήριο Theater . Ομολογώ ότι όλοι οι θεατές ανατριχιάσαμε με τα γεγονότα της εποχής. Όταν δεν έχεις ζήσει μια κατάσταση, όσα κι αν έχεις διαβάσει και ακούσει δεν σε καθιστούν ικανό να αντιληφθείς την έκταση αλλά και την τραγικότητα των καταστάσεων που πέρασαν άνθρωποι στο παρελθόν απλά και μόνο γιατί ήταν Εβραίοι. Η συγκεκριμένη παράσταση σε βάζει μέσα στα γεγονότα και στην αγωνία των διωγμένων ανθρώπων. Ιστορικό: Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ ή ημερολόγιο μιας νέας , όπως είναι ο αγγλικός τίτλος, ονομάζεται το ημερολόγιο που κρατούσε η Άννα Φράνκ, Γερμανοεβραία, στο Άμστερνταμ, για όσο καιρό κρυβόταν με την οικογένειά της από τους Γερμανούς, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο καταφύγιο της οικογένειας στο Πρίσενγκρατς, που λειτουργεί σήμερα ως μουσείο με την ονομασία «Σπίτι της Άννας Φράνκ». Η Άννα Φρανκ και η οικογένειά της

Η εικόνα είναι πάντα ίση με χίλιες λέξεις;

Η εικόνα είναι αυτή που σε καθορίζει ή το μέσα σου; Όλοι θα πουν χωρίς δεύτερη σκέψη "Μα, φυσικά το μέσα σου!". Είναι τόσο απλό ή όχι τελικά; Αυτή η σκέψη τριγυρνάει στο μυαλό μου και αυτό γιατί πιάνω τον εαυτό μου και τους γύρω μου να επηρεάζονται απ’ την εικόνα, αν και δεν το θέλω. Προσωπικά ποτέ δεν αγάπησα ανθρώπους για αυτό που ήταν εξωτερικά, καθώς πάντα πίστευα το "τα ρούχα δεν κάνουν τον παπά". Φυσικά και έχω βιαστεί να κρίνω με την πρώτη ματιά, είναι απόλυτα ανθρώπινο αλλά τελικά με κέρδισε η ουσία και όχι το περιτύλιγμα. Όμως, χρειάζεται να έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις τον άνθρωπο που έκρινες βεβιασμένα, ειδάλλως θα μείνεις με την πρωταρχική σου σκέψη και ιδέα. Σήμερα, λοιπόν, ήμουν μέσα στο μετρό και ένας από τους επιβάτες είχε ένα αλλόκοτο ντύσιμο. Διέφερε, δεν συμβάδιζε ούτε με τις τάσεις αλλά ούτε και με το καθωσπρεπισμό, που συνηθίζει να ακολουθεί τις πράξεις και επιλογές των περισσότερων από εμάς. Αρχικά, ξαφνιάστηκα και τον κοίταξα περί

Χαμόγελα παντού!

   Πάντα με εξέπληττε το πόσο διαφορετικοί φαίνονται οι άνθρωποι όταν τα πρόσωπα τους είναι χαμογελαστά. Θαρρείς και μεταμορφώνονται. Δεν είναι ένα απλό ανασήκωμα από τις άκρες των χειλιών, είναι μια ένδειξη ανθρωπιάς και καλοσύνης. Ένα μόνο χαμόγελο, όταν προέρχεται φυσικά και αβίαστα, ομορφαίνει στα μάτια μας τον κάτοχο του δίνοντας του μία ιδιαίτερη λάμψη.  Κρατάω με ευλάβεια στη σκέψη μου αυτό που μου είπε κάποτε ένα παιδάκι, από εκείνα που παρά την ηλικία τους κατέχουν τη σοφία όλου του κόσμου. "Τι θέλεις να κάνεις όταν μεγαλώσεις;", είχα ρωτήσει. "Θέλω να κάνω τους ανθρώπους να χαμογελάνε, να κερδίζω χαμόγελα", μου απάντησε.   Πώς είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο; Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που διπλοκλειδώνουν και αμπαρώνουν τα συναισθήματα τους. Φοράνε αυστηρά προσωπεία για να διώξουν όποιον προσπαθήσει να τους πλησιάσει. Ίσως, όμως, αυτοί να χρειάζονται περισσότερο από όλους ένα χαμόγελο.   Το να χαρίζουμε αλλά και να κερδίζουμε χαμ

Στιχοντούλαπο: Η ιστορία μας

Η ιστορία μας Από μικρή βιαζότανε πολύ να μεγαλώσει  και μέσα της ευχότανε αγάπη να βρει τόση. Στα όνειρα του ήταν αυτός κι οι φίλοι του παρέα που όλοι μαζί θα ζούσανε της ζωής τα ωραία. Μια μέρα τη συνάντησε και βρήκε το σκοπό του, όμως σε εκείνη φάνηκε παιδί κάποιου άλλου τόπου. Περάσαν διάφοροι έρωτες που φέρανε πικρία και στο μυαλό της ήρθε αυτός, σανίδα σωτηρίας. Κι αυθόρμητα ταιριάξανε το σώμα κι η ψυχή τους και κάνανε συμβιβασμούς για την κοινή ζωή τους. Η ιστορία μας θυμίζει τη ζωή μας, ίσως δεν είναι ιδανική αλλά είναι δική μας. Κι εγώ περπάτησα στα χνάρια ενός ανθρώπου  κι έτσι αφέθηκα στο θαύμα  επιτόπου. Ότι κι αν έχασα στα μάτια σου το βρήκα και ανακάλυψα του έρωτα τη γλύκα. Αυτός της έφερνε χαρά με τα γλυκά του λόγια κι εκείνη τoν παρότρυνε να ανέβει τα ανηφόρια. Δεν ήταν όλα ρόδινα κι όμως τα καταφέραν, οι δυο τους ένας έγιναν και τα βγάλανε πέρα. Κι έτσι ξεπέρασαν το χθες και ζούνε το παρόν τους, νιώθοντας τυχ