Αφορμή στάθηκε μια εικόνα που αναρτήθηκε στη σελίδα μας και αναφερόταν στους αγνώστους που κάποτε νομίζαμε πως γνωρίζαμε πολύ καλά. Αφορμή για να θυμηθώ τους δικούς μου γνωστούς - αγνώστους. Λίγο πολύ όλοι μας δεν έχουμε τέτοιους;
Αναφέρομαι σε εκείνους τους αγνώστους που κάποτε περνούσαμε όμορφα τις ώρες μας μαζί τους, μοιραζόμασταν τις πιο ευάλωτες και περίεργες σκέψεις μας, γελούσαμε, ήμασταν και ήταν δίπλα μας σε όλες σχεδόν τις χαρμολύπες. Ξεδιπλώναμε τα όνειρα μας και ο ένας προέτρεπε τον άλλο να τα εκπληρώσει.
Έπειτα, για κάποιο λόγο αυτοί οι άνθρωποι σταμάτησαν να κατέχουν την αλλοτινή τους θέση στη ζωή μας. Ίσως επειδή άλλαξαν οι κοινές παραστάσεις που είχαμε και διαφοροποιήθηκαν τα βιώματα μας. Ίσως επειδή παρουσιάστηκε κάτι παλιό ή καινούριο μπροστά μας και του δώσαμε προτεραιότητα ή ίσως επειδή χάθηκε η συνταγή και σταματήσαμε να περνάμε όμορφα μαζί. Και κάπως έτσι αντιληφθήκαμε ότι δεν γνωρίζουμε τόσο καλά αυτόν που νομίζαμε πως ξέραμε σαν την παλάμη του χεριού μας.
Ανεξάρτητα από τους όποιους λόγους αυτοί οι άνθρωποι δεν βρίσκονται στο σήμερα μας, όταν τους φέρνω στο νου μου αισθάνομαι μια γλυκιά νοσταλγία και ένα μεγάλο ευχαριστώ. Όποιες και αν ήταν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζήσαμε και χωρίστηκαν οι δρόμοι μας, καλό είναι να θυμόμαστε πως οι τωρινοί μας άγνωστοι ήταν οι αλλοτινοί αγαπημένοι μας γνωστοί και έχουν διαμορφώσει ένα κομμάτι του χαρακτήρα μας, όπως κι εμείς διαμορφώσαμε ένα κομμάτι του δικού τους.
Όταν κοιτάω πίσω δε βλέπω απουσίες. Βλέπω ανθρώπους που μου έδωσαν κομμάτια του εαυτού τους, κομμάτια που θαύμασα και προσπάθησα να αφομοιώσω κι εγώ με τη σειρά μου. Βλέπω κάποιον που μου έμαθε να κάνω ότι πραγματικά θέλω, να γίνω αυτή που θέλω. Άλλον που μου έδειξε πως να στέκομαι ως σωστή φίλη. Ένας που μου επισήμανε πως να θέτω όρια και κάποιος άλλος που μου έμαθε να αναζητάω και να εκτιμάω συγκεκριμένες αρετές στους ανθρώπους που με περιβάλλουν. Και πάει λέγοντας.
Δεν υπάρχει πικρία και απογοήτευση, αλλά υπάρχει μια όμορφη ανάμνηση από όσα μοιραστήκαμε. Και νομίζω πως έτσι δε σπιλώνουμε όσα αγαπήσαμε κάποτε αλλά τα προστατεύουμε και τα διαφυλάττουμε...
Δέσποινα Ζησοπούλου
Τόσο το μπλογκ, όσο και το συγκεκριμένο άρθρο ήταν μια ευχάριστα νοσταλγική ανακάλυψη. Συγκινήθηκα με όσα διάβασα πρώτον γιατί τα έχω σκεφτεί κατά καιρούς κι εγώ και δεύτερον επειδή αναγνώρισα αυτό το λογοτεχνικό ύφος γραφής. Το έχω κι εγώ τρυπωμένο σε κομμένες σελίδες τετραδίων από το Λύκειο... μέσα στο κουτί με τα αναμνηστικά. Διάλογοι, ποιήματα ή απλώς κείμενα γραμμένα από το ίδιο χέρι στο ίδιο στυλ. Δεν ξέρω ποιους είχες στο μυαλό σου, Δεσποινάκι, όταν το έγραφες αλλά είσαι σίγουρα ανάμεσα στους δικούς μου lovely strangers.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεωγίτσα μου, δεν ξέρεις πόσο με χαροποίησε η ανάρτηση σου! Έχω κι εγώ τα δικά μου αναμνηστικά από σελίδες τετραδίων και βιβλίων. "Επιστημονικές" συζητήσεις κατά την ώρα του μαθήματος, στίχοι από τραγούδια που αγαπούσαμε, εφηβικοί προβληματισμοί. Έχω κι εγώ αυτό το συναισθηματικό και πνευματώδες ύφος γραφής στο δικό μου κουτί που το κρατάω φυλαγμένο και προστατευμένο από το χρόνο. Να είσαι καλά κοριτσάκι μου! :)
Διαγραφή