Είναι τόσο εύκολο να απορροφηθούμε από τον εαυτό μας και από τα μεγάλα και άλυτα κατά τη γνώμη μας προβλήματα που μας περιστοιχίζουν. Είναι απλό να εστιάζουμε στις δικές μας υποθέσεις επιλέγο ν τας την αποστασιοποίηση και διατηρώντας σε επαγρύπνιση μια περιττή αυτολύπηση. Εντάξει όλο και κάπου θα βρούμε λίγο χρόνο για δαύτη αλλά μετά από μερικές στιγμές αναγκαίας αδράνειας καλό είναι να επστρέφουμε στη δράση. Καλώς ή κακώς ο κόσμος δε ν περιστ ρέφεται μόνο γύρω από εμάς και επίσης ότι και να συμβεί εκείν ος συνεχίζει ακάθεκτος τη φορά του . Απόφαση μας το αν θα στροβιλιστούμε μαζί του ή θα επα ναπαυτούμε σε μια θέση στασιμότητας. Όμως, όντας χαμένοι στον μικρόκοσμο μας αμελούμε να παρατηρήσουμε πως αυτός ο κόσμος μας χρειάζεται. Πως ο διπλανός μας μπορεί να έχει ανάγκη την βοή θεια μας , πω ς ο πόνος του είναι και δική μας υπόθεση, ειδικά αν μπορούμε να τον απαλύνουμε με όποιο τρόπο και όποια μέσα διαθέτουμε . Η βοήθεια μας μπορεί να είναι υλική, πρακτική ή ηθικ ή .