Αερόστατα Αερόστατα και γίνομαι φυγή, πολύχρωμα μπαλώματα, δραπέτης κάθε αυγή Ένα χαμόγελο έγνεψε μέσα στις εποχές, ανήκε σε ένα μουσικό, οι νότες του άγγιζαν ευχές Ρόδινοι άγγελοι σε όνειρα ανταμώνουν, πατρίδα η αθωότητα, τον κόσμο αυτό αξιώνουν Όψιμες φράσεις ωσάν δυσεύρετος ανθός, ανατραφείσες με αλήθεια, ελεύθερες πλέον χορεύουν στο φως Σιμά μου δυο κλωνάρια ελιάς, αντίκρυ στέκουνε γερμένα, καμβάς της ίδιας πινελιάς Τοπικές αναφλέξεις ελπίδας, σπινθηρίσματα ζωής μοιάζουν, παλλόμενη πορεία πυξίδας Αέρας τα φύλλα σκορπίζει, ελάχιστα παραμένουν σε πείσμα των καιρών, ραίνουνε όποιον ελπίζει Τρυπώνω σε εικόνες που αγάπη ευωδιάζουν, γνώριμες ανείπωτες κρυψώνες, ψυχές που σαν αγαλλιάζουν αγκαλιάζουν Αερόστατα και γίνομαι πηγή, μια δόση από μέλι, κι αντέχω την αυγή. Δέσποινα Ζησοπούλου