Στοχεύσατε, πυρ!

Δεν είναι λίγες οι φορές που δυσκολευόμαστε να πάρουμε κάποια απόφαση (από την πιο ασήμαντη μέχρι την πιο σημαντική), ιδίως όταν δεν έχουμε κατασταλάξει εμείς οι ίδιοι στο τι είναι αυτό που επιθυμούμε. Έτσι, με μετέρωρες σκέψεις προβαίνουμε σε αντίστοιχες μετέρωρες κινήσεις. Αυτό, βέβαια, μας κάνει να πέφτουμε σε ένα τέλμα και να αναπλάθουμε ένα κύκλο αβεβαιότητας και αναποφασιστικότητας. Σίγουρα κάτι τέτοιο δε μπορεί να θεωρηθεί ως ιδανική κατάσταση.

Πώς όμως μπορούμε να γνωρίζουμε τι πραγματικά θέλουμε όταν δεν ξέρουμε τι θέλουμε; Ή μήπως κατά βάθος γνωρίζουμε και απλά έχουμε προετοιμαστεί με μια εξίσου καλή εναλλακτική λύση;

Ένας έξυπνος τρόπος για να προκαλέσουμε τα θέλω μας ώστε να σταματήσουν να μας παίζουν κρυφτό είναι... να το παίξουμε κορώνα - γράμματα. Και λέγοντας αυτό εννοώ το προφανές, πως δηλ. πέρνουμε ένα κέρμα, συμβολίζουμε τις δύο όψεις του με τις δύο επιλογές μας και το πετάμε στον αέρα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, λίγο πριν αποκαλυφθεί το αποτέλεσμα του νομίσματος, συνειδητοποιούμε τι θέλαμε εξ' αρχής γιατί εκείνη τη στιγμή ευχόμαστε να κερδίσει κάποια συγκεκριμένη επιλογή μας. Βέβαια, δεν είναι αναγκαίο να μπούμε σε όλη αυτή τη διαδικασία με το νόμισμα. Μπορούμε απλά να τη σκεφτούμε μέσα στο μυαλό μας και αυθόρμητα θα εμφανιστεί μπροστά μας η απάντηση που ψάχνουμε, η επιλογή που πραγματικά θέλουμε να κάνουμε.

Γνωρίζοντας τι θέλουμε διατηρούμε μια πιο σταθερή συμπεριφορά αφού πλέον έχουμε αποκτήσει κάποιο στόχο και προχωράμε προς την επίτευξη του. Κατ' αυτόν τον τρόπο, δε μπερδεύουμε ούτε τον εαυτό μας ούτε τον περίγυρο μας. Επομένως, go for it. Ή αλλιώς, στοχεύσατε... πυρ!

Δέσποινα Ζησοπούλου

ΥΓ. Ευχαριστώ τη Σ. Θ.  για το έξυπνο trick που μου έμαθε και έδωσε λύση σε κάποιες ερωτήσεις μου.

Season of love!

 

 

 

 Μέσα από τις διάφορες διαδρομές μου θυμάμαι πως συνάντησα έναν άνθρωπο μέσα σε ένα λεωφορείο. Καθόταν σε ένα κάθισμα με το κεφάλι σκυμμένο για πολλή ώρα. Ήταν σχετικά μεγάλης ηλικίας και φαινόταν υπό την επήρεια ουσιών. Άξαφνα κάποια στιγμή έσπασε τη σιωπή του και με αυξομειώσεις στη φωνή άρχισε να ζητάει ελεημοσύνη, χωρίς να φαίνεται πως είχε ιδιαίτερη συναίσθηση του τι έλεγε, (ήταν σαν ένα ποιηματάκι που είχε μάθει να το λέει απέξω), να τραγουδάει και να ρωτάει τους ανθρώπους γιατί τον εγκατέλειψαν, λέγοντας πως χρειάζεται μόνο αγάπη. Ένας άνδρας δίπλα μου φαίνεται πως φοβήθηκε και προσπέρασε για να πάει λίγο παραπέρα, ώστε να μην βρίσκεται σε τόσο κοντινή επαφή με αυτόν τον άνθρωπο.

 

 Λίγο παρακάτω μέσα στο χρόνο ήρθα σε επαφή και με άλλους ανθρώπους που μπορεί να βρίσκονταν σε καλύτερη κοινωνική κατάσταση αλλά είχαν το ίδιο αίτημα. Κάθε μία ιστορία διαφορετική αλλά με την ίδια καταληκτική ανάγκη: την ανάγκη για αγάπη!

 

 Αγάπη! Ορισμοί υπάρχουν πολλοί, αλλά η αγάπη δεν είναι τόσο κάτι που μπορεί να ειπωθεί όσο να βιωθεί. Είναι η αίσθηση της συντροφικότητας, της στοργής, της αφοσίωσης. Όπως τα άνθη χρειάζονται το νερό έτσι και κάθε ανθρώπινο ον χρειάζεται αγάπη για να ανθίσει και να νιώσει πληρότητα.  

 

 

 Το καλό με την αγάπη είναι πως μπορεί να βρεθεί σε πολλές μορφές και να γεννηθεί μέσα στα πιο απίθανα μέρη, αλλά σε κάθε μορφή της παραμένει το ίδιο σημαντική και πολύτιμη.

 

 Εύλογα θα αναρωτιόταν κάποιος πως θα μπορούσε να τη συναντήσει. Κι όμως δεν είναι τόσο δυσεύρετη όπως μπορεί να τη φανταζόμαστε μέσα στο μυαλό μας. Υπάρχει γύρω μας και μέσα μας, αρκεί να ξέρουμε να την ψάχνουμε και όταν την κοιτάμε να την αναγνωρίζουμε.

 

 Για κάποιους ίσως να είναι λιγάκι πιο εύκολο να τη χαρίσουν απλόχερα γιατί έκαναν τα πρώτα τους βήματα κοντά της και μεγάλωσαν μαζί της, σε αντίθεση με κάποιους άλλους που μπορεί να άργησε να τους συστηθεί και έτσι να αισθάνονται αμήχανα μπροστά της και να την αντιμετωπίζουν επιφυλακτικά. Όμως, εκείνη πάντα βρίσκει τον τρόπο. Άλλωστε, το καλό με την αγάπη είναι πως όταν μοιράζεται δεν μειώνεται, πολλαπλασιάζεται και εξελίσσεται. Γιατί η αγάπη δεν είναι η αδυναμία μας αλλά η δύναμη μας. 

 

Δέσποινα Ζησοπούλου