Δεν παύει να με εκπλήσσει πως η πλειονότητα των ανθρώπων είναι διατεθειμένη να συμβιβαστεί παρά να αφουγκραστεί τα θέλω της. Και ως ένα σημείο είναι κατανοητό και λογικό. Αλλά είναι επίσης και λυπηρό όταν γίνεται λόγος για ανθρώπους νεαρής ηλικίας που προσπαθούν να διαμορφώσουν τώρα τη ζωή τους και είναι ήδη αποφασισμένοι να ακολουθήσουν μια προκαθορισμένη και ανεπιθύμητη για αυτούς πορεία παρά να πάρουν το τιμόνι τους στα χέρια τους και να το στρίψουν προς όποια κατεύθυνση λαχταρούν. Συνηγορεί υπέρ τους και το ότι οι περισσότεροι στερούνται πλειάδας υποχρεώσεων, κάτι που πιθανότατα θα αλλάξει μελλοντικά. Άλλωστε όποιος είναι αρκετά τρελός ώστε να το ονειρευτεί είναι και αυτός που μπορεί να το καταφέρει! Φαίνεται πως μας απορροφά η ροή της καθημερινότητας και ξεχνάμε να ζούμε. Ξεχνάμε να διεκδικούμε όσα φωνάζουν μέσα μας, όσα μας αξίζουν αμελώντας πως το κοντέρ μας μετράει αντίστροφα. Και τι έχει σημασία; Να παρατείνουμε το χρόνο μας ώστε να τον ξοδεύουμε σε δραστηριότητε