Όλοι μας έχουμε αναμνήσεις από τα σχολικά μας χρόνια, άλλοι περισσότερο καλές και άλλοι λιγότερο. Αυτό που μας έκανε να μην θέλουμε να μεγαλώσουμε ήταν οι ξέγνοιαστες στιγμές, τα ατέλειωτα παιχνίδια και το ''λίγο'' διάβασμα! Εδώ όμως έγκειται το πρόβλημα. Για το λόγο αυτό γράφω το συγκεκριμένο άρθρο, μήπως μπορέσουμε να κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν και να σκεφτούμε καλύτερα αν όντως το διάβασμα ήταν λίγο και ο τρόπος διδασκαλίας και μάθησης ήταν αντικειμενικός.
Η εποχή που τα παιδάκια πήγαιναν με ένα τετράδιο και ένα μολύβι στο σχολείο αποτελεί πια κάτι μακρινό. Εδώ και πολλά χρόνια από τις πρώτες κιόλας τάξεις του δημοτικού οι μικροί μαθητές έχουν επτά ώρες μάθημα, μένουν καθηλωμένοι σε μια ξύλινη καρέκλα και στο πρόγραμμα τους έχουν περίπου επτά διαφορετικά μαθήματα που ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται συνεχώς. Είναι οι βάσεις, λένε πολύ, που είναι απαραίτητο να πάρει κάθε παιδί για την πορεία του στις μεγαλύτερες τάξεις. Καλά όλα αυτά, όμως το γεγονός ότι η δυσκολία είναι μεγάλη και ακόμη και οι ίδιοι οι δάσκαλοι αναγκάζονται να κάνουν μαθήματα για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν, δεν μπορεί κανείς να το αγνοήσει. Οι δυσκολίες αυξάνονται και μαζί με αυτές και οι σχολικές τάξεις.
Το εκπαιδευτικό σύστημα όμως προχωρά σταθερό. Το μόνο που αλλάζει είναι ο Υπουργός Παιδείας και η ονομασία του Υπουργείου, ανάλογα την εκάστοτε κυβέρνηση! Όσο το επίπεδο μάθησης δυσκολεύει, τόσο οι μαθητές κάνουν ένα βήμα πίσω και δεν διαβάζουν. Δεν υπάρχει συναγωνισμός αλλά ξεκάθαρος ανταγωνισμός στο θέμα βαθμολογίας. Μήπως τελικά δεν φταίνε οι μαθητές που δεν τους αρέσει το διάβασμα, αλλά το σύστημα; Ή μήπως το ξέρουμε ότι φταίνε κάποιοι ανώτεροι και απλά ρίχνουμε το βάρος αλλού επειδή πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξει;
Πολλές οι ερωτήσεις αλλά η απάντηση μία: μόνο οι μαθητές δεν έχουν ευθύνη. Αν ρωτήσει κανείς παιδιά τα οποία έχουν βιώσει το πώς λειτουργεί το σύστημα στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση και συγκρίνοντάς το με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, σίγουρα αυτό που θα πουν, θα είναι το κοινό για όλους. Πράγματι, η δευτεροβάθμια εκπαίδευση προωθεί τον ανταγωνισμό περνώντας το μήνυμα ότι τα παιδιά πρέπει να διαβάσουν για τους βαθμούς και τις εξετάσεις τους και διαχωρίζει τους μαθητές σε καλούς και κακούς. Σε αυτό το σημείο έρχομαι να ρωτήσω: Όντως τα σχολικά χρόνια είναι τα πιο ξέγνοιαστα ή ακριβώς το αντίθετο; Το σύστημα εκπαίδευσης δεν χρειάζεται καμία αλλαγή ή είναι σαν ένα καράβι που έχει χαλάσει και παίρνει από παντού νερά; Τις απαντήσεις θα τις δώσετε εσείς, γιατί η άποψη, η δυνατότητα έκφρασης είναι εφόδιο δύναμης και προόδου.
Ευαγγελία Μπουρντούβαλου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
•Δεν επιτρέπονται τα «greeklish» (ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) και η γραφή με κεφαλαία (Caps) .
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
Προσοχή: 1. Η σελίδα λειτουργεί σε εθελοντική βάση. Τα σχόλια δημοσιεύονται το συντομότερο δυνατόν, μόλις αυτό καταστεί εφικτό.
2. Όσοι και όσες απευθύνονται στη διαχείρηση με απορίες και ερωτήσεις είναι απαραίτητο να αναγράφουν και το e-mail τους για τη δυνατότητα απάντησης.
Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την βοήθεια σας!