Δύναμη Σκέψης

Η τοξικότητα μέσω των κοινωνικών δικτύων αποτελεί φαινόμενο της εποχής ή υπήρχε πάντα;  Ο αρνητικός σχολιασμός δεν είναι προνόμιο των σύγχρονων κοινωνιών αλλά χαρακτηριστικό μιας κυρίαρχης κουλτούρας και συμπεριφοράς ανά τον κόσμο. Ωστόσο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το βήμα σε ανώνυμους - κι άλλοτε επώνυμους- χρήστες να εκδηλώσουν τη συγκεκριμένη τάση και ροπή με έναν έκδηλο, τοξικό και συχνά απάνθρωπο τρόπο. Κατάρες, υβριστικά λόγια και φθόνος είναι λίγα από όσα συναντά κανείς κάτω απο κάθε είδους ανάρτηση. Η ευκολία έκφρασης του μίσους, του φθόνου και της κακιάς σκιαγραφεί την σύγχρονη κοινωνία ή πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις; Η ευκολία έγκειται στην ανωνυμία αλλά και στην "λογική του καναπέ" που χαρακτηρίζει τα κοινωνικά δίκτυα. Το πρόσωπο που σχολιάζει γνωρίζει πως δεν θα έχει άμεσες ή σοβαρές συνέπειες για όσα γράφει - τις περισσότερες φορές. Οπότε, επιτρέπει στον εαυτό του να εκφράσει γραπτώς τις μύχιες και φθονερές σκέψεις του. Να εκφράσει τη ζήλια για

Πριν λίγους μήνες κατάφερα (επιτέλους!) να βρω τον τίτλο ενός τραγουδιού το οποίο είχα πετύχει εδώ κι εκεί, και μπήκα στη διαδικασία να ψάξω και το ίδιο το τραγούδι αλλά και την ιστορία πίσω από τους στίχους. Το τραγούδι είναι το "Believer" των Imagine Dragons, και με τους στίχους τους όλοι μπορούμε λίγο-πολύ να ταυτιστούμε, κι όλοι ταυτιστήκαμε σε κάποιο στάδιο της ζωής μας. Βέβαια, σε αντίθεση με προηγούμενα αφιερώματα σε τραγούδια, δεν θα σταθώ τόσο στους στίχους όσο στο βίντεο του τραγουδιού. Πάλι θα τους βάλω βέβαια μαζί με τη μετάφρασή τους, αλλά θα είναι μετά το κυρίως άρθρο σαν μπόνους. Το τραγούδι αυτό είναι εν ολίγοις μια ωδή στο γνωστό ρητό "Ό,τι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό", και αφορά την ζωή του τραγουδιστή Dan Reynolds, ο οποίος είχε αντιμετωπίσει διάφορα προβλήματα όπως κατάθλιψη, ADD, διαταραχές άγχους, καθώς και αγκυλωτική σπονδυλαρθρίτιδα. Σε συνέντευξή του στο περιοδικό "People", είχε αναλύσει την οπτική του ως προς το τραγούδ

Άκουσα τις προάλλες στο ραδιόφωνο ένα ωραίο τραγούδι του 2015, και συγκεκριμένα το "7 Years" του Lukas Graham. Πρόκειται για ένα απλό τραγούδι, που όμως γεννάει μια νοσταλγία, καθώς και σκέψεις στον καθένα από εμάς για το πού οδεύουμε στη ζωή μας.  Ακολουθούν οι στίχοι και το βίντεο στο τέλος του άρθρου: "Once I was seven years old, my mama told me / Κάποτε ήμουν επτά χρονών κι η μαμά μού είπε 'Go make yourself some friends or you'll be lonely' / 'Βγες να κάνεις φίλους αλλιώς θα είσαι μόνος' Once I was seven years old / Κάποτε ήμουν επτά χρονών It was a big big world, but we thought we were bigger / Ήταν ένας μεγάλος μεγάλος κόσμος αλλά νομίζαμε ότι ήμασταν μεγαλύτεροι Pushing each other to the limits, we were learning quicker / Ωθώντας ο ένας τον άλλο στα όρια, μαθαίναμε γρήγορα By eleven smoking herb and drinking burning liquor / Στα έντεκα καπνίζοντας βότανα και πίνοντας καυτό αλκοόλ Never rich so we were out to make that steady figure / Ποτέ δεν ή

  Χαιρετώ μετά από καιρό τους αγαπητούς αναγνώστες! Επανέρχομαι σήμερα με ένα τραγούδι που είχα "ανακαλύψει" πριν χρόνια και στη συνέχεια είχα ξεχάσει. Πρόσφατα λοιπόν το ξαναθυμήθηκα και δεν μπορούσα να μην το μοιραστώ, τόσο υπέροχο που είναι! Πρόκειται για το τραγούδι "The Rose", αρκετά παλιό αλλά εδώ θα βάλω την επανεκτέλεση του 2006 από τους Westlife που είχα ακούσει και λάτρεψα. Για το τραγούδι αυτό δεν πρόκειται να ακολουθήσει μεγάλη ανάλυση καθώς οι στίχοι μιλούν πραγματικά από μόνοι τους. Από την άλλη βέβαια πολλές φορές έτσι λέω αλλά μου αρέσει να μιλάω και να γράφω οπότε μπορεί και να βγει μεγάλη τελικά. Ποιος ξέρει; Πάμε όμως για αρχή να ακούσουμε το τραγούδι και βλέπουμε. Ως συνήθως, ακολουθούν στίχοι στα αγγλικά με μετάφραση δίπλα, και ο σύνδεσμος του τραγουδιού βρίσκεται στο τέλος του άρθρου. "Some say love it is a river / Κάποιοι λένε ότι η αγάπη είναι ένα ποτάμι That drowns the tender reed. / Που πνίγει το χλωρό καλάμι. Some say love it is a r

Τα καλοκαίρια μας. Η Θάλασσα με την αλμύρα της να δροσίζει τις στιγμές μας. Εκείνα τα απογεύματα που τρώγαμε δροσερό καρπούζι με φέτα στην αυλή του σπιτιού παρέα με τους παππούδες. Οι ποδηλατάδες με τα ξαδέρφια και τους φίλους του καλοκαιριού. Η μυρωδιά από το πράσινο "φιδάκι" που μόλις είχε ανάψει η μαμά. Η επανάληψη της αγαπημένης μας σειράς στην τηλεόραση. Το κρυφτό και η μπάλα στα στενά του χωριού με τους φίλους. Οι εφηβικές βραδιές στην παραλία μπροστά στη φωτιά, που σιγοτραγουδούσαμε γραντζουνώντας μια ξεκούρδιστη κιθάρα ενός φίλου. Αυτές οι στιγμές, οι μυρωδιές κι οι γεύσεις. Τα καλοκαίρια μας...  Κωνσταντίνος Μπαλντίδης Οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο άρθρο δεν αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία, πηγή: google.com.

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ