Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μπούρκα σε παιδικό παιχνίδι...



Το ίντερνετ είναι πλέον κομμάτι της ζωής μας, μας το επέβαλαν ή όχι είναι μια άλλη συζήτηση, με αποτέλεσμα να βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από πληροφορίες και τα νέα, από χώρα σε χώρα, να μεταφέρονται με απίστευτη ταχύτητα. Έτσι και εγώ διαβάζοντας διάφορα κείμενα στο ίντερνετ έπεσα πάνω σε ένα άρθρο, αρκετά παλιό σχεδόν τριών χρόνων, που είχε να κάνει με την δημιουργία κούκλας Barbie με μπούρκα.

Πιο συγκεκριμένα, με αφορμή τα πεντηκοστά γενέθλια της Barbie δημιουργήθηκε μια συλλογή για τον εορτασμό της δημοφιλούς κούκλας και λόγω αυτού φτιάχτηκε και η μουσουλμανική εκδοχή της, φορώντας μπούρκα. Το 2003 κυκλοφόρησε η πρώτη κούκλα με μπούρκα (άλλης εταιρείας) και απέφερε έσοδα 1,5 εκατομμύρια δολάρια σε δυο χρόνια! Μια πράξη που φαίνεται να προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, καθώς η δημιουργός υποστήριξε πως έγινε για να αντιπροσωπεύει η συγκεκριμένη κούκλα όλα τα κορίτσια του κόσμου. Κάποιοι το θεώρησαν απαράδεκτο και πως προωθεί μια νοοτροπία που είναι ενάντια στα δικαιώματα της γυναίκας και υποβοηθά την καταπίεση του γυναικείου φίλου.  

Θέλοντας να δω και την άλλη πλευρά, σκέπτομαι αν τελικά είναι λιγότερο καταπιεστικό να προβάλλεται, στις δυτικές κοινωνίες, μέσα από αυτό το κοριτσίστικο παιχνίδι το πρότυπο της ψηλής ξανθιάς, αθώας σε σημείο χαζομάρας που τα μόνα ενδιαφέροντα που έχει είναι τα ρούχα και τα παπούτσια. Τι είναι πιο καταπιεστικό τελικά για το γυναικείο φύλο; Ίσως και τα δυο υποκρύπτουν εξαναγκασμό και καταπίεση. 

Η μπούρκα είναι πράγματι ένα σύμβολο που έχει ως σημαινόμενο την καταπίεση και εξαναγκασμό της γυναίκας στις μουσουλμανικών πεποιθήσεων κοινωνίες, σύμφωνα πάντα με τις δυτικοκεντρικές αντιλήψεις. Όμως, από την άλλη πλευρά, είναι ένα σύμβολο που ακολουθεί την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής μια τεράστιας μερίδας του πλανήτη που βλέποντας την δυτική φιγούρα της κούκλας δεν έχουν την δυνατότητα ταύτισης μαζί της. 

Ίσως θα έπρεπε να σεβαστούμε τις γυναίκες αυτές που για κάποιες η μπούρκα, το τσαντόρ ίσως και να μην είναι καταπίεση και εξαναγκασμός αλλά πολιτική και θρησκευτική επιλογή. Τα δικαιώματα της γυναίκας πρέπει υπερασπιστούν από το κόκαλο και την αναστολή των παγιωμένων νορμών και αντιλήψεων που είναι ενσωματωμένες στις περισσότερες μη δυτικές και δυτικές κοινωνίες, παρά την κατάκτηση δικαιωμάτων σύμφωνα με το σύνταγμα.

Δεν είναι σωστή πρακτική να κρίνεις κάτι στην επιφάνεια του και να νομίζεις ότι με αυτό τον τρόπο έχεις προσφέρει βοήθεια. Έτσι αυτό το άρθρο και όλα όσα μιλούν επί του θέματος απλά συζητούν και θέτουν θέματα προς σκέψη και δεν επιφέρουν λύσεις. Το θέμα αυτό και η κρίση του χρειάζεται μια περεταίρω και σε βάθος ανάλυση. Σημαντικό είναι, παρόλα αυτά, να ξέρουμε να σεβόμαστε το διαφορετικό από εμάς, την ετερότητα και να προσπαθούμε να συμβιώνουμε με αυτό χωρίς να νιώθουμε ότι πλεονεκτούμε.  Αν δεν υπήρχε το άλλο δεν θα υπήρχε και το οικείο, η ύπαρξη του «εγώ» προϋποθέτει την ύπαρξη του «άλλου». Πρόκειται για μια σχέση αλληλεξάρτησης.

Κωνσταντίνος Μπαλντίδης

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Ψυχή τε και σώματι!

  Ψυχή και σώμα άρρηκτα συνδεδεμένα. Μιλάει το ένα και ακούει το άλλο. Έτσι δεν είναι περίεργο όταν παρατηρούμε πως κάτι το οποίο απασχολεί έναν άνθρωπο βρίσκει διέξοδο έκφρασης μέσα από το ίδιο του το σώμα. Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή ενός πόνου, σα δυσχέρεια αναπνοής, με μια γενικότερη αίσθηση ανακατέματος στο στομάχι ή μπορεί να πάρει οποιαδήποτε άλλη μορφή. Για αυτά τα συμπτώματα δεν υπάρχουν ιατρικές εξηγήσεις αλλά κρύβονται σε άλλα βαθύτερα και αφανή αίτια.   Όμως γιατί εμφανίζονται αυτά τα συμπτώματα; Και πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Γιατί ναι μπορεί ο πόνος μας να προέρχεται από ψυχολογικούς λόγους αλλά δεν είναι πόνος θεωρητικός αλλά είναι πραγματικός και υπαρκτός και πλέον έχει αναχθεί σε θέμα υγείας!  Κατ' αρχήν ο καθένας μας γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά τον απασχολεί και καταδιώκει τη σκέψη του. Έτσι, το σώμα μας παίρνει την πρωτοβουλία να συμπαρασταθεί σα καλός φίλος στην ψυχή μας προσπαθώντας να τη φέρει αντιμέτωπη με τα προβλήματα