Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μένουμε Ελλάδα;


Μένουμε Ελλάδα; Η ζωή κάνει κύκλους... Eίναι ένα ρολόι που γυρίζει ανελέητα και κανείς δεν μπορεί να αποφύγει την κυκλική του κίνηση. Πριν πολλά χρόνια οι παππούδες μας έφευγαν σε Αυστραλία, Γερμανία και άλλους μεταναστευτικούς προορισμούς για να καταφέρουν να βρουν ένα καλύτερο αύριο και να ξεφύγουν από τη μιζέρια του τότε ελλαδικού χώρου.  

Οι Έλληνες μετανάστες  πέρασαν δύσκολα χρόνια δουλείας και πάλης για να βγάλουν τα προς το ζην έως οι περισσότεροι κατάφεραν να επιστρέψουν και να χτίσουν μια νέα ζωή με νέες προοπτικές, ενώ άλλοι έμειναν και δεν κατάφεραν ποτέ να γυρίσουν στην γενέτειρα χώρα τους. Έτσι, στο πέρασμα των χρόνων η Ελλάδα άλλαξε και κατάφερε να γίνει, από χώρα εξαγωγής μεταναστών, χώρα εισαγωγής μεταναστών. Η ανάπτυξη και η πρόοδος ήταν κυρίαρχες για αρκετά χρόνια αλλά μάλλον η απληστία μας οδήγησε στο τέλμα και στο χάος. Είχαμε πολλά παραπάνω από όσα χρειαζόμασταν και παραπάνω απ 'αυτά που μπορούσαμε να αποκτήσουμε. Έτσι και πάλι, η Ελλάδα γύρισε στον παλιό φτωχό εαυτό της... Προβλήματα οικονομικά και όχι μόνο ταλανίζουν ολόκληρη την χώρα, η ανάπτυξη έπαψε να είναι στο ελληνικό λεξιλόγιο και τα έως τώρα κεκτημένα δικαιώματα φαίνεται να χάνονται στο βωμό των μέτρων και των αλλαγών.   



Έτσι έχει η κατάσταση στην χώρα μας και κάπου εδώ το ερώτημα επανέρχεται: ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ; Τι πρέπει να κάνουμε εμείς οι νέοι που το βάρος της κρίσης πέφτει πάνω σε εμάς και μας κόβει όνειρα και προοπτικές που ίσως είχαμε φανταστεί και ονειρευτεί; Ετοιμάζουμε βαλίτσες και αφήνουμε την χώρα που μας κόβει τα όνειρα και μας οδηγεί σε απόγνωση ή παλεύουμε ως το τέλος να σώσουμε την χώρα που έχει ανάγκη τα παιδιά της; 

Δύσκολη απόφαση και μεγάλο το τίμημα αλλά η απόφαση πρέπει να παρθεί. Όλο και περισσότεροι νέοι φεύγουν είτε για δουλεία είτε για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό χωρίς ημερομηνία επιστροφής. Κάπου εδώ, πρέπει να σκεφτούμε το πόσο μεγάλη ανάγκη μας έχει αυτός ο τόπος και να προσπαθήσουμε να κάνουμε όσα μπορούμε πριν πάρουμε την απόφαση να φύγουμε από την χώρα που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Να σταθούμε αρωγοί στην προσπάθεια να σταθεί και πάλι η χώρα στα πόδια της. 

Από την άλλη πλευρά ψέγω τους ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από τοπικισμό και εθνικιστικές ιδέες. Τα όνειρα μας έχουν σημασία και το να τα κυνηγάμε είναι ο καλύτερος τρόπος να ζούμε. Αυτό που προσπαθώ να εξηγήσω και να περάσω μέσα από αυτό το κείμενο είναι να μην τα παρατάμε και να μην φεύγουμε με την πρώτη δυσκολία. Φυσικά δεν κατακρίνω τους ανθρώπους που αναγκάζονται να φύγουν, γιατί η ζωή δεν είναι μονοδιάστατη και επίπεδη. Δεν μπορούμε να κρίνουμε τα πάντα κάτω από τις ίδιες συνισταμένες και να βάζουμε τα πάντα στο ίδιο τσουβάλι.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχηθώ, η Ελλάδα να καταφέρει να βγει από το τέλμα και να "αναπνεύσει" ξανά νέο αέρα ανάπτυξης και προόδου με την προσπάθεια και την υποστήριξη όλων μας.

Κωνσταντίνος Μπαλντίδης

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Ψυχή τε και σώματι!

  Ψυχή και σώμα άρρηκτα συνδεδεμένα. Μιλάει το ένα και ακούει το άλλο. Έτσι δεν είναι περίεργο όταν παρατηρούμε πως κάτι το οποίο απασχολεί έναν άνθρωπο βρίσκει διέξοδο έκφρασης μέσα από το ίδιο του το σώμα. Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή ενός πόνου, σα δυσχέρεια αναπνοής, με μια γενικότερη αίσθηση ανακατέματος στο στομάχι ή μπορεί να πάρει οποιαδήποτε άλλη μορφή. Για αυτά τα συμπτώματα δεν υπάρχουν ιατρικές εξηγήσεις αλλά κρύβονται σε άλλα βαθύτερα και αφανή αίτια.   Όμως γιατί εμφανίζονται αυτά τα συμπτώματα; Και πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Γιατί ναι μπορεί ο πόνος μας να προέρχεται από ψυχολογικούς λόγους αλλά δεν είναι πόνος θεωρητικός αλλά είναι πραγματικός και υπαρκτός και πλέον έχει αναχθεί σε θέμα υγείας!  Κατ' αρχήν ο καθένας μας γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά τον απασχολεί και καταδιώκει τη σκέψη του. Έτσι, το σώμα μας παίρνει την πρωτοβουλία να συμπαρασταθεί σα καλός φίλος στην ψυχή μας προσπαθώντας να τη φέρει αντιμέτωπη με τα προβλήματα