Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τρόλεϊ, Πλατεία Αμερικής-Αμπελόκηποι: Μωσαϊκό πολιτισμών


Η καθημερινότητα περιλαμβάνει πράξεις, συνήθειες και εμπειρίες που στο μεγαλύτερο μέρος τους δεν κερδίζουν την προσοχή μας ή δεν έχουμε το χρόνο να σκεφτούμε, καθώς κατά κύριο λόγο μας πετυχαίνουν στο τρέξιμο και τη ρουτίνα. Ούτε η χθεσινή μέρα στερούνταν τρεξίματος και υποχρεώσεων αλλά κατάφερε να μπει το σαράκι της σκέψης και παρατήρησης στο μυαλό μου (είχα και βοήθεια σ'αυτό, ομολογώ).

Καθημερινή και εγώ στην Πλατεία Αμερικής (Κυψέλη) περιμένω το τρόλεϊ με προορισμό τους Άνω Αμπελόκηπους. Κάπου εδώ έρχεται η απορία... τι διαφορετικό, παράξενο, ξεχωριστό μπορεί να βρει κανείς σε αυτή τη διαδρομή στο κέντρο της Αθήνας; Φαινομενικά τίποτα. Όμως όσο κυλάει το τρόλεϊ οι εικόνες έξω από τα παράθυρα αλλάζουν, αλλάζουν οι γειτονιές, οι δρόμοι αλλά αλλάζουν και οι άνθρωποι. Άλλοι ανεβαίνουν και άλλοι κατεβαίνουν, άλλοι προβληματισμένοι και άλλοι μπουχτισμένοι απ' τις υποχρεώσεις. Γελαστά πρόσωπα αλλά και θλιμμένα. Αδιάφορα αλλά και με ενδιαφέρον. Άνθρωποι όμοιοι αλλά και συνάμα διαφορετικοί. Οι αποκλείσεις μεγάλες μεταξύ των επιβατών, στη μια θέση ένας νεαρός Πακιστανός μικροπωλητής που κατεβαίνει στο κέντρο να πουλήσει την πραμάτεια του και από την πόρτα μπαίνει μια νεαρή δικηγόρος με το χαρτοφύλακα στο χέρι και την ανάλογη ενδυμασία δικαστηρίων, πιθανώς πηγαίνει στο πρωτοδικείο Αθηνών στους Αμπελόκηπους. Οι διαφορές πολλές και η ποικιλία των ανθρώπων ακόμα μεγαλύτερη. Δεν είχα προσέξει ποτέ ή μάλλον δεν είχα το χρόνο να συνειδητοποιήσω το πως διαφοροποιούνται και αλλάζουν οι επιβάτες περνώντας από τη μία στην άλλη περιοχή. 
Στην έναρξη στο ύψος της Πλατείας Αμερικής η πλειονότητα των επιβατών προέρχονται από τα χαμηλά οικονομικά στρώματα με ανθρώπους του μεροκάματου και κατ΄ εξοχήν μετανάστες. Στα μέσα της διαδρομής και καθώς το τρόλεϊ έχει αρχίσει να ανεβαίνει την Λεωφόρο Αλεξάνδρας και να αφήνει πίσω του το Πεδίο του Άρεως το λεωφορείο θυμίζει μωσαϊκό πολιτισμών, καθώς έχει αυξηθεί ο αριθμός των Ελλήνων αλλά και η ποικιλία των μεταναστών. Μέχρι πριν η πλειονότητα τους ήταν Αλβανοί, Πακιστανοί, Πολωνοί και άλλοι πολλοί αλλά στη συνέχεια έντονη είναι παρουσία των Ασιατών (βλ. Κινέζοι, Φιλιππινέζοι) και των Ελλήνων. Μέχρι το τέλος της διαδρομής και μετά την στάση στο Μετρό Αμπελόκηποι, όπου κατέβηκε η μεγαλύτερη μερίδα επιβατών το σκηνικό αλλάζει. Κυρίαρχη είναι η μεσαία τάξη (εάν έχει επιβιώσει ως κατηγορία από την κρίση και δεν έχει κατέβει σκαλοπάτι) με αρκετούς επαγγελματίες που πηγαίνουν στις δουλειές τους κάπου στην Κηφισίας ή Φιλιππινέζες που γυρίζουν στα σπίτια τους. 

Η εξήγηση αυτής της αλλαγής επιβατών στο ίδιο αστικό της γραμμής "14: Παπαδιαμάντη-Αλεξάνδρας-Γηροκομείο" είναι απλή και ξεκάθαρη για όποιον ζει και γνωρίζει τις περιοχές των Αθηνών. Είναι γνωστό πως στις περιοχές του κέντρου, όπως η Κυψέλη, το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων είναι αλλοδαποί και αντίστοιχα στους Κάτω Αμπελόκηπους είναι γνωστό το Ασιατικό στοιχείο το οποίο μειώνεται όσο ανεβαίνουμε προς τα Βόρεια. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η συνύπαρξη αυτής της ποικιλίας και η "αναγκαστική" επαφή, που για πολλούς φαντάζει μαρτύριο, καθώς ξεχνάμε ένα βασικό κοινό στοιχείο μεταξύ όλων... την ανθρώπινη υπόσταση. Όλοι είμαστε άνθρωποι και αυτό που κάνει ενδιαφέρουσα την συνύπαρξη μας είναι οι διαφορετικότητες που κουβαλάμε και μας χαρακτηρίζουν. Δεν έχει σημασία αν είμαστε λευκοί ή έγχρωμοι, Έλληνες ή ξένοι, νέοι ή γέροι, αδύνατοι ή ψηλοί, γυναίκες ή άνδρες... σημασία έχει το κατά πόσο είμαστε άνθρωποι με το Α κεφαλαίο. Αυτό το δείχνουν οι πράξεις και τα πιστεύω μας. Καλό απόγευμα από το μοναδικό μωσαϊκό πολιτισμών της Αθήνας, που δεν παύει να με εκπλήσσει ποτέ, θετικά ή αρνητικά...

Κωνσταντίνος Μπαλντίδης

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Ψυχική ανθεκτικότητα

Με την έννοια ψυχική ανθεκτικότητα αναφερόμαστε στην ικανότητα ενός ατόμου να ξεπεράσει δύσκολες και στρεσογόνες καταστάσεις και να βγει πιο δυνατός μέσα από αυτές. Η εργασιακή καθημερινότητα, η οικογενειακή συνθήκη διαβίωσης αλλά και το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ζούμε επηρεάζει την ψυχική μας κατάσταση. Όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα και δύσκολες καταστάσεις σε ένα από τα παραπάνω "σκέλη" της ζωής μας τότε τα υπόλοιπα λειτουργούν ως προστατευτικοί παράγοντες για να μπορέσουμε να ανακάμψουμε.  Τι γίνεται όταν νιώθουμε πως καταρρέουν οι αντοχές μας, υπάρχει αίσθηση αποσύνδεσης, αρνητικά συναισθήματα, οικογενειακές συγκρούσεις, απογοήτευση από τους "σημαντικούς άλλους" και οικονομικές δυσκολίες;  Τότε τα πράγματα δυσκολεύουν αρκετά. Η δουλειά που έχουμε να κάνουμε για να επιτύχουμε την ανάκαμψη είναι δύσκολη και αρκετά επώδυνη. Ωστόσο, δεν είναι αδύνατη . Άλλωστε "τα αγαθά κόποις κτώνται" και η ψυχική ανθεκτικότητα είναι μέγιστο αγαθό κα