Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καληνυχτίζοντας την καλημέρα!



 Κρατάει χρόνια αυτή η συνήθεια! Από μικρά παιδιά ακόμα συνηθίσαμε να μας βάζουν για ύπνο έχοντας την απαίτηση να μας σκεπάσουν, να μας διηγηθούν μια ιστορία, να μας πουν ένα τραγουδάκι, να μετρήσουν μαζί μας προβατάκια ή ότι άλλο διέθεταν από τη γκάμα του ζωικού βασιλείου και γενικότερα οτιδήποτε μπορούσαμε να σκαρφιστούμε ώστε να χρονοτριβίσουμε και να παραμείνουμε περισσότερες ώρες ξύπνιοι. Τώρα το γιατί μεγαλώνοντας γύρισε ο εσωτερικός μας διακόπτης και προσπαθούμε να διεκδικήσουμε όσες περισσότερες ώρες ύπνου μπορούμε, είναι άλλη ιστορία. 

 Έτσι, λοιπόν, μάθαμε και εθιστήκαμε σε αυτή τη γλυκιά τελετουργία της καληνύχτας, με αποτέλεσμα να υπάρχουν περιπτώσεις που ένεκα της απουσίας της αυτόματα να αποδυναμώνεται και η επήρεια του ύπνου. Με τα χρόνια μεγαλώσαμε και αποκτήσαμε την πολυπόθητη ανεξαρτησία μας αλλά έλα που κάποιες συνήθειες παραμένουν καρτερικά αποτυπωμένες στο υποσυνείδητο μας και αργά ή γρήγορα τρυπώνουν και διεκδικούν τη θέση τους στο συνειδητό μας. Ας μη ξεχνάμε πως οι τωρινοί ενήλικες δεν παύουν να είναι εκείνα τα αλλοτινά πιτσιρίκια που περίμεναν πεισματικά να τραβήξουν την προσοχή των αγαπημένων τους λίγο πριν την ώρα της ανάπαυσης τους.


 Δεν αποτελεί επομένως ιδιαίτερη έκπληξη όταν κάποιοι από αυτούς έρχονται μετά από χρόνια να αποζητήσουν αυτή την καληνύχτα των παιδικών τους χρόνων. Δεν την ζητάνε από τον καθένα γιατί ξέρουν πως δεν μπορεί να τους την προσφέρει ο καθένας. Συνήθως επιλέγουν ενστικτωδώς κάποιο άτομο στο οποίο επιτρέπουν να φανεί η ευάλωτη πλευρά τους. Γιατί η ώρα της καληνύχτας είναι η ώρα που βάζουμε τις άμυνες μας για ύπνο και μένοντας έτσι άοπλοι αποκαλύπτουμε την γαλήνια και "αμακιγιάριστη" πλευρά του εαυτού μας. Με αυτό τον τρόπο του παραχωρούν κατ' επιλογή μια εξουσία επάνω τους. Μια εξουσία που αν το άλλο άτομο δε φανεί αντάξιο της εμπιστοσύνης τους έτσι όπως του την παραχώρησαν έτσι και θα την εξαφανίσουν από προσώπου γης. 

 Και οι πιο σκληροί από εμάς έχουν την ανάγκη να αφεθούν, ακόμη κι αν τους είναι δύσκολο να το παραδεχτούν γιατί σε κάποια κλειστά μυαλά αυτό υποδεικνύεται ως αδυναμία. Δύναμη είναι! Θέλει δύναμη να τολμάς να στέκεσαι απέναντι στον άλλο άοπλος και ανέτοιμος να καθορίσεις τη συνέχεια, αγνοώντας αν θα σε χαϊδέψει ή θα σε πληγώσει. Είναι ρίσκο αλλά ανήκει στην κατηγορία εκείνων που σου κοστίζουν περισσότερο αν δεν τα δοκιμάσεις. 

 Τις χρειαζόμαστε λοιπόν τις καληνύχτες αλλά ακόμη περισσότερο κι από αυτές χρειαζόμαστε τις καλημέρες. Αυτές που ακούγονται από το ίδιο στόμα που λίγες ώρες νωρίτερα μας καληνυχτούσε. Εκεί αξίζει να αφεθείς. Οι ημιτελείς καταστάσεις αφήνουν ανθρώπους με ημιτελή συναισθήματα που είναι εύκολο να γείρουν με ένα φύσημα του αγέρα. Το να αρχίζεις και να τελειώνεις τη μέρα σου με τον ίδιο άνθρωπο που επέλεξες να βρίσκεται δίπλα σου σε ολοκληρώνει και σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι στον στίβο της καθημερινότητας!


Δέσποινα Ζησοπούλου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Ψυχή τε και σώματι!

  Ψυχή και σώμα άρρηκτα συνδεδεμένα. Μιλάει το ένα και ακούει το άλλο. Έτσι δεν είναι περίεργο όταν παρατηρούμε πως κάτι το οποίο απασχολεί έναν άνθρωπο βρίσκει διέξοδο έκφρασης μέσα από το ίδιο του το σώμα. Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή ενός πόνου, σα δυσχέρεια αναπνοής, με μια γενικότερη αίσθηση ανακατέματος στο στομάχι ή μπορεί να πάρει οποιαδήποτε άλλη μορφή. Για αυτά τα συμπτώματα δεν υπάρχουν ιατρικές εξηγήσεις αλλά κρύβονται σε άλλα βαθύτερα και αφανή αίτια.   Όμως γιατί εμφανίζονται αυτά τα συμπτώματα; Και πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Γιατί ναι μπορεί ο πόνος μας να προέρχεται από ψυχολογικούς λόγους αλλά δεν είναι πόνος θεωρητικός αλλά είναι πραγματικός και υπαρκτός και πλέον έχει αναχθεί σε θέμα υγείας!  Κατ' αρχήν ο καθένας μας γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά τον απασχολεί και καταδιώκει τη σκέψη του. Έτσι, το σώμα μας παίρνει την πρωτοβουλία να συμπαρασταθεί σα καλός φίλος στην ψυχή μας προσπαθώντας να τη φέρει αντιμέτωπη με τα προβλήματα