Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το φαινόμενο Pokémon Go...


"Τι εστί Pokémon Go;;" είπα στο εαυτό μου. Καθημερινά ακούω από γνωστούς, παιδιά, μέσα ενημέρωσης για το παιχνίδι "φαινόμενο". Τι είναι τελικά αυτό το παιχνίδι;; Πρόκειται για εφαρμογή επαυξημένης πραγματικότητας για έξυπνες συσκευές, που χρησιμοποιεί την τοποθεσία των παικτών, και αναπτύχθηκε από την Niantic, ενώ εκδόθηκε από την εταιρεία The Pokémon Company ως μέρος της σειράς Pokémon. Το παιχνίδι κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2016 για συσκευές iOS και Android.

Το παιχνίδι δίνει τη δυνατότητα στους παίκτες να πιάνουν, να μονομαχούν και να προπονούν εικονικά πλάσματα, τα οποία ονομάζονται Pokémon, και τα οποία εμφανίζονται μέσω ενός ειδικού λογισμικού στην οθόνη, η οποία αποτυπώνει μέσω κάμερας τον πραγματικό κόσμο. Η εφαρμογή χρησιμοποιεί το GPS και την κάμερα της συμβατής συσκευής. Το παιχνίδι είναι δωρεάν, αλλά υποστηρίζει τη δυνατότητα αγορών εντός της εφαρμογής για PokéBalls (μπάλες για την δέσμευση Pokémon) και άλλων αντικειμένων (πηγή: βικιπαίδεια).

Αναρωτιέμαι ποια η ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου που τον οδηγεί να κυνηγάει εικονικά "τερατάκια" στους δρόμους της πόλης όπου ζει και όχι μόνο; Δεν αναφέρομαι στους ανήλικους παίκτες, που λογικά θέλουν να παίξουν και να διασκεδάσουν με τους φίλους τους (όσο αυτό μπορεί να ονομαστεί διασκέδαση). Η απορία μου αφορά τους ενήλικες παίκτες αυτού του παιχνιδιού που όπως αναφέρουν δημοσιεύματα και άρθρα φτάνουν στο σημείο να παρατούν την δουλειά του για να γίνουν οι καλύτεροι εκπαιδευτές Pokémon και να ταξιδέψουν ανά τον κόσμο για να συλλέξουν σπάνια είδη 
Pokémon. Ακόμα, κάποιοι παρατούν τα αυτοκίνητα τους στη μέση του δρόμου για να μην χάσουν το Charmader που είδαν πως βρίσκεται στο κοντινό πάρκο και άλλα τέτοια ανεξήγητα και παράλογα (για εμένα) που ακούμε καθημερινά.


Απορώ τι έχει να κερδίσει ένας άνθρωπος από αυτή την διαδικασία και ποια η διασκέδαση; Δεν αφορίζω και δεν απορρίπτω κανέναν και καμία επιλογή. Ούτε κατακρίνω τις επιλογές των ανθρώπων αυτών. Μολαταύτα, δεν μπορώ να κατανοήσω και ψάχνω τους βαθύτερους λόγους που οδηγούν έναν ενήλικα στην εξάρτηση από τέτοιου είδους παιχνίδια και πλατφόρμες διασκέδασης. Τι είναι αυτό που δεν τον γεμίζει στην πραγματική ζωή για να θέλει να δει τον εαυτό του να πετυχαίνει στον εικονικό κόσμο;

Είναι λογικό αυτό το φαινόμενο να ανθίζει ακόμα και σε χώρες όπως η Ελλάδα; Οι άνθρωποι έχουν  να αντιμετωπίσουν ανεργία, κακές συνθήκες εργασίας, χρέη και μια σειρά αλλά κοινωνικοοικονομικά προβλήματα. Μπορούν να ασχοληθούν με τη συλλογή και το κυνήγι των  Pokémon; Μήπως ο άνθρωπος τελικά έχει ανάγκη να ξεφύγει από την πραγματικότητα και να κάνει πράγματα που τον βγάζουν από την ρουτίνα των προβλημάτων και τον κάνουν να ξεχνάει; Ποιος ξέρει; Αυτό μπορεί να μας το απαντήσει μόνο κάποιος παίκτης του Pokémon Go!

Είναι καλό να ξεχνιόμαστε, να χαλαρώνουμε και να ξεφεύγουμε από τα προβλήματα... αρκεί να μην υπερβάλουμε και χάνουμε το μέτρο. Ας νοηματοδοτήσουμε τις επιλογές και τις πράξεις μας. 

Κωνσταντίνος Μπαλντίδης

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Ψυχή τε και σώματι!

  Ψυχή και σώμα άρρηκτα συνδεδεμένα. Μιλάει το ένα και ακούει το άλλο. Έτσι δεν είναι περίεργο όταν παρατηρούμε πως κάτι το οποίο απασχολεί έναν άνθρωπο βρίσκει διέξοδο έκφρασης μέσα από το ίδιο του το σώμα. Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή ενός πόνου, σα δυσχέρεια αναπνοής, με μια γενικότερη αίσθηση ανακατέματος στο στομάχι ή μπορεί να πάρει οποιαδήποτε άλλη μορφή. Για αυτά τα συμπτώματα δεν υπάρχουν ιατρικές εξηγήσεις αλλά κρύβονται σε άλλα βαθύτερα και αφανή αίτια.   Όμως γιατί εμφανίζονται αυτά τα συμπτώματα; Και πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Γιατί ναι μπορεί ο πόνος μας να προέρχεται από ψυχολογικούς λόγους αλλά δεν είναι πόνος θεωρητικός αλλά είναι πραγματικός και υπαρκτός και πλέον έχει αναχθεί σε θέμα υγείας!  Κατ' αρχήν ο καθένας μας γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά τον απασχολεί και καταδιώκει τη σκέψη του. Έτσι, το σώμα μας παίρνει την πρωτοβουλία να συμπαρασταθεί σα καλός φίλος στην ψυχή μας προσπαθώντας να τη φέρει αντιμέτωπη με τα προβλήματα