Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σκέψεις: Γιατί τόσος φθόνος και κακία στο ίντερνετ;


Άλλο ένα άρθρο με τις σκέψεις μου. Καιρό είχα να σας «ζαλίσω» με τους προβληματισμούς και τις απορίες μου. Λοιπόν, καθημερινά όλοι μας βομβαρδιζόμαστε, μέσα από τα account που διατηρούμε στα κοινωνικά δίκτυα,  με αναρτήσεις από ενημερωτικά, ποικίλης ύλης και ενδιαφέροντος site. Εδώ και χρόνια απορώ και προβληματίζομαι με την κακία που κυριαρχεί στον κόσμο των δικτύων αυτών.
Αναρτήσεις για πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις και από κάτω δεκάδες υβριστικά σχόλια, ξεσπάσματα μίσους και φθόνου. Ωραία καταλαβαίνω απόλυτα πως δεν μας αρέσουν όλα όσα συμβαίνουν και θέλουμε να εκφράσουμε την διαφωνία μας. Όμως γιατί πρέπει να ευχόμαστε θάνατο, πόνο, αρρώστια σε όλους εκείνους που δεν θέλουν αυτό που εμείς θέλουμε ή θέλουν κάτι που εμείς δεν θέλουμε και δεν έχουμε επιλέξει; Επιπλέον, βλέπω συνέχεια σε άρθρα με life style και gossip περιεχόμενο σχόλια του τύπου «χεστ@@@», «δεν πάνε στο δι@@@@», «ψόφος», «στα αρ@@@@α» και άλλα τέτοια. Η μεγαλύτερη απορία που μου δημιουργείτε είναι γιατί αυτά τα πρόσωπα ακολουθούν αυτά τα site; Δεν ξέρουν το περιεχόμενό τους; Τι περιμένουν, να δούνε άρθρα για την πυρηνική φυσική ή για την ευρωπαϊκή λογοτεχνία; Αντίστοιχα σχόλια συναντάμε κάτω από βιντεάκια στο YouTube. Νομίζω δεν χρειάζεται να αναφέρω περισσότερα παραδείγματα, όλοι έχετε την εικόνα αυτού που περιγράφω.
Γιατί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να μιλήσουν με τόσο σκληρά λόγια; Μήπως γιατί έχουν αγανακτήσει, από την δύσκολη καθημερινότητα στην Ελλάδα της κρίσης; Μπορεί να είναι αυτό. Η άποψή μου είναι πως ότι δεν μας αρέσει δεν το βλέπουμε, δεν το παρακολουθούμε, δεν ασχολούμαστε μαζί του. Εκτός κι αν θέλουμε να το δούμε και να το ακούσουμε για να έχουμε άποψη. Όμως, στα σίγουρα δεν χρειάζεται να το φθονούμε, να το κατηγορούμε και να το βρίζουμε. Σε κάποιον άλλο αρέσει, το θέλει και το παρακολουθεί. Ας σεβόμαστε τα θέλω των συνανθρώπων μας, όποια κι αν είναι αυτά.
Κάπου εδώ θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Στα παραπάνω λόγια και σκέψεις δεν αναφέρομαι σε ακραίες γνώμες, στάσεις και απόψεις ανθρώπων. Ούτε υποστηρίζω πως πρέπει να δεχόμαστε άνευ όρων όλα τα γεγονότα. Εννοείται πως θα αντισταθούμε σε κατάπτυστες πράξεις και θα τις κρίνουμε αρνητικά. Ο προβληματισμός μου αφορά θέματα, γεγονότα και πράξεις που δεν είναι λογικό να συνοδεύονται από μένος και μίσος προς τα πρόσωπα που τις εκπροσωπούν.  Ας πάψουμε να τρεφόμαστε από κακά συναισθήματα και ας μάθουμε να γευόμαστε γλυκά αισθήματα…
Ελπίζω να είστε όλοι και όλες καλά… θα τα πούμε στο επόμενο άρθρο σκέψεων.


Κωνσταντίνος Μπαλντίδης

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Ψυχή τε και σώματι!

  Ψυχή και σώμα άρρηκτα συνδεδεμένα. Μιλάει το ένα και ακούει το άλλο. Έτσι δεν είναι περίεργο όταν παρατηρούμε πως κάτι το οποίο απασχολεί έναν άνθρωπο βρίσκει διέξοδο έκφρασης μέσα από το ίδιο του το σώμα. Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή ενός πόνου, σα δυσχέρεια αναπνοής, με μια γενικότερη αίσθηση ανακατέματος στο στομάχι ή μπορεί να πάρει οποιαδήποτε άλλη μορφή. Για αυτά τα συμπτώματα δεν υπάρχουν ιατρικές εξηγήσεις αλλά κρύβονται σε άλλα βαθύτερα και αφανή αίτια.   Όμως γιατί εμφανίζονται αυτά τα συμπτώματα; Και πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Γιατί ναι μπορεί ο πόνος μας να προέρχεται από ψυχολογικούς λόγους αλλά δεν είναι πόνος θεωρητικός αλλά είναι πραγματικός και υπαρκτός και πλέον έχει αναχθεί σε θέμα υγείας!  Κατ' αρχήν ο καθένας μας γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά τον απασχολεί και καταδιώκει τη σκέψη του. Έτσι, το σώμα μας παίρνει την πρωτοβουλία να συμπαρασταθεί σα καλός φίλος στην ψυχή μας προσπαθώντας να τη φέρει αντιμέτωπη με τα προβλήματα