Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Και με τον έρωτα τι γίνεται;



 Όταν πληγωθούμε αρχίζουμε να γινόμαστε πιο προσεκτικοί. Στην αρχή χαρακτηριζόμασταν από άγνοια. Δεν ξέραμε και παραβλέπαμε τους κινδύνους. Σα τον συνοδηγό που μην έχοντας ακόμα αποκτήσει δίπλωμα οδήγησης απολαμβάνει τη διαδρομή χωρίς να συνειδητοποιεί όσα οδηγικά λάθη συμβαίνουν μπροστά του στο δρόμο. Αργότερα, όταν θα έχει αποκτήσει κι αυτός την γνώση και την εμπειρία θα κοιτάζει με άλλα μάτια τη διαδρομή. Κάπως έτσι λοιπόν βαδίζουμε στη ζωή. Αρχικά, με μια όμορφη άγνοια που σταδιακά μετατρέπεται σε μια μείξη επιφυλακτικότητας και καχυποψίας. 

 Και με τον έρωτα τι γίνεται; Στην αρχή ακούμε τα χτυποκάρδια μας και κυνηγάμε τα όνειρα μας, μα μόλις πέσουμε μέσα στα λασπόνερα προσέχουμε καλύτερα το έδαφος πάνω στο οποίο πατάμε. Όμως, έρωτας σημαίνει συναίσθημα και αυθορμητισμός. Δε συνάδει με την κοινή λογική αλλά ακολουθεί μία δική του λογική. Πόσο προσεκτικός μπορείς να είσαι λοιπόν;

 Κάποιοι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να νιώσουν συναισθηματική ασφάλεια και σταθερότητα γι' αυτό και επιλέγουν έναν σύντροφο με βάση τη λογική. Στην προσπάθεια τους να ελέγξουν και να αποτρέψουν ένα ενδεχόμενα δυσάρεστο σενάριο επικεντρώνονται στη συμβατότητα τους τον με κάποιον άνθρωπο που θεωρούν ότι πληροί τα κριτήρια τους. Έτσι, έχοντας τα μάτια ανοιχτά βλέπουν τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά του άλλου και επιλέγουν με καθαρό μυαλό. Μυαλό, γιατί η καρδιά δε συμμετέχει σε αυτή τη διαδικασία της επιλογής. Και όντως μπορεί να τους βγει σε καλό η συγκεκριμένη τους απόφαση και στην πορεία του χρόνου μπορεί να καταφέρουν να δημιουργήσουν κάτι πολύ όμορφο μεταξύ τους. Ή ακόμη και να διαρκέσουν πολύ περισσότερο από ένα ζευγάρι που το έφερε κοντά ο έρωτας.

 Ο έρωτας όμως είναι απρόβλεπτος και δεν προκαθορίζεται αλλά προκύπτει. Μπερδεύει τον άνθρωπο και τον βάζει σε μια άλλη διάσταση όπου ενθουσιάζεται και συμπεριφέρεται σα σχολιαρόπαιδο όσα χρόνια κι αν κουβαλάει στις πλάτες του. Και ναι αν τολμήσεις να παίξεις το παιχνίδι του το πιθανότερο είναι να τσακίσεις τα μούτρα σου και την καρδιά σου. Μεγιστοποιεί κάθε συναίσθημα στο πολλαπλάσιο του και όλα τα βιώνεις πιο έντονα. Αλλά αυτό δε σημαίνει το να είσαι ζωντανός;

 Εντέλει, έχει να κάνει με το τι θέλει και επιδιώκει ο καθένας μας. Κάθε περίπτωση είναι ένα ρίσκο αφού σε καμία δε μπορείς να προκαθορίσεις το αποτέλεσμα. Απλώς μπορείς να περιορίσεις κάπως τις απώλειες και το τι θα σου στοιχίσουν.   

 Προσωπικά αναρωτιέμαι γιατί να μπει κάποιος σε μια διαδικασία σύμβασης αφιερώνοντας μέρος της ζωής του και του χρόνου του με κάποιον σύντροφο που του είναι συναισθηματικά αδιάφορος; Όμως, κάθε επιλογή είναι σεβαστή και κάθε άνθρωπος έχει το δικό του σκεπτικό και τον δικό του τρόπο να καλύπτει τις ανάγκες του.

Δέσποινα Ζησοπούλου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Ψυχή τε και σώματι!

  Ψυχή και σώμα άρρηκτα συνδεδεμένα. Μιλάει το ένα και ακούει το άλλο. Έτσι δεν είναι περίεργο όταν παρατηρούμε πως κάτι το οποίο απασχολεί έναν άνθρωπο βρίσκει διέξοδο έκφρασης μέσα από το ίδιο του το σώμα. Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή ενός πόνου, σα δυσχέρεια αναπνοής, με μια γενικότερη αίσθηση ανακατέματος στο στομάχι ή μπορεί να πάρει οποιαδήποτε άλλη μορφή. Για αυτά τα συμπτώματα δεν υπάρχουν ιατρικές εξηγήσεις αλλά κρύβονται σε άλλα βαθύτερα και αφανή αίτια.   Όμως γιατί εμφανίζονται αυτά τα συμπτώματα; Και πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Γιατί ναι μπορεί ο πόνος μας να προέρχεται από ψυχολογικούς λόγους αλλά δεν είναι πόνος θεωρητικός αλλά είναι πραγματικός και υπαρκτός και πλέον έχει αναχθεί σε θέμα υγείας!  Κατ' αρχήν ο καθένας μας γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά τον απασχολεί και καταδιώκει τη σκέψη του. Έτσι, το σώμα μας παίρνει την πρωτοβουλία να συμπαρασταθεί σα καλός φίλος στην ψυχή μας προσπαθώντας να τη φέρει αντιμέτωπη με τα προβλήματα