Ακολουθώντας τον δρόμο μας!

«Μην ακολουθείς το μονοπάτι για να πας εκεί όπου μπορεί να σε οδηγήσει. Αντίθετα, πήγαινε από εκεί που δεν υπάρχει μονοπάτι και άφησε το χνάρι σου.»

-Ραλφ Γουάλντο Έμερσον

Από την παιδική μας ηλικία αρχίζουμε να ακούμε την γνωστή ερώτηση: «Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Από την πρώτη φορά που θα το ακούσουμε μέχρι να μεγαλώσουμε αλλάζουμε διαρκώς προτιμήσεις ως προς το συγκεκριμένο θέμα. Ακόμα και μετά το λύκειο, όπου έχουμε περάσει σε μια σχολή και σπουδάζουμε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, το πιο πιθανό είναι να μην έχουμε κατασταλάξει πλήρως, και είναι απόλυτα λογικό. Υπάρχει ένας πολύ μεγάλος κόσμος εκεί έξω κι η αναζήτηση του τι μας συγκινεί και παράλληλα μπορεί να μας εξασφαλίζει τα προς το ζην απαιτεί αφενός τον χρόνο του κι αφετέρου διαρκή αναζήτηση από την πλευρά μας.

Συχνά, όσο δύσκολη είναι η αναζήτηση εξίσου δύσκολη αποδεικνύεται και η λήψη μιας απόφασης. Δεν αναφέρομαι μόνο στον εσωτερικό παράγοντα, την δική μας προτίμηση. Αυτό μόνο εμείς μπορούμε να το ξέρουμε, το τι θέλουμε και πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι. Αναφέρομαι κυρίως στον εξωτερικό παράγοντα, στο περιβάλλον μας, την οικογένεια και τους φίλους μας και την κοινωνία ως ευρύτερο κοινό.

Ήδη εδώ και δεκαετίες οι παλαιότερες γενιές λένε στις νεότερες το γνωστό: «Θα πας σχολείο, θα πας πανεπιστήμιο, θα σπουδάσεις, θα γίνεις ένας λαμπρός γιατρός/δικηγόρος/επιστήμονας» και δε συμμαζεύεται. Θεωρείται αυτονόητο ότι όλοι θα θέλουμε και θα πρέπει να ακολουθήσουμε μια αντίστοιχη πορεία, γεμάτη φιλοδοξία. Θα πρέπει να βγάζουμε πολλά, πολλά λεφτά, το όνομά μας θα φέρει μεγάλο κύρος και θα το ξέρουν σ’ όλη την πόλη/χώρα/κόσμο. Τι γίνεται στην περίπτωση που κάποιος δεν τα θέλει όλα αυτά; Τότε, τουλάχιστον σύμφωνα με τις προηγούμενες γενιές, έχουμε σοβαρό πρόβλημα, δεν έχουμε φιλοδοξίες, δεν σκεφτόμαστε σοβαρά το μέλλον μας.

Δυστυχώς έχει επικρατήσει το πρότυπο να θέλουμε να γίνουμε μεγαλο-κάτι (μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι, κλπ). Έχει επικρατήσει σε τέτοιο βαθμό που η αντίθετη περίπτωση φαντάζει απαράδεκτη. Δεν πρέπει όμως, και γι’ αυτό τον λόγο δεν πρέπει και να μας πτοεί το γεγονός ότι οι επιλογές μας είναι διαφορετικές. Ναι, είναι ωραίο να έχεις μια λαμπρή καριέρα, να βγάζεις πολύ χρήμα, να έχεις ένα όνομα στην πιάτσα και να σε θαυμάζουν όλοι. Είναι επίσης ωραίο να έχεις μια απλή δουλειά, να ζεις μια πιο ήρεμη ζωή, να αφιερώνεις περισσότερο χρόνο στον εαυτό σου και την οικογένειά σου και να γεμίζεις την ζωή σου με όμορφες, γλυκές στιγμές. Όλα εξαρτώνται από τις προτιμήσεις και τις προτεραιότητες του καθενός. Δεν θέλουμε όλοι να ακολουθήσουμε καριέρες. Σημασία έχει να κάνουμε αυτό που μας εκφράζει και μας κάνει ευτυχισμένους. Ποιος ο λόγος να ακολουθήσουμε ένα μονοπάτι που δεν το θέλουμε, απλώς και μόνο επειδή έχουμε πάρει ένα συγκεκριμένο πτυχίο και να έχουμε να λέμε «Α, εγώ είμαι γιατρός/δικηγόρος/επιστήμονας/ό,τι άλλο», αν τελικώς καταλήξουμε να μισούμε την ζωή μας;

Ο λόγος, κατά τους παλαιότερους, είναι το «τι θα πει ο κόσμος». Τι θα πει ο κόσμος που έχεις τελειώσει την τάδε (σπουδαία) σχολή αλλά δεν ακολουθείς το αντικείμενο; Σας έχω την απάντηση: ο κόσμος ποτέ δεν ρώτησε εμάς τι θα πούμε πριν επιλέξουν οι ίδιοι με τι θα ασχοληθούν στην ζωή τους. Και ειλικρινά, δεν μας ενδιαφέρει κιόλας. Γιατί λοιπόν να είναι τόσο κακό το να επιλέξουμε κάτι άλλο, κάτι πιο χαμηλών τόνων, που πάλι όμως θα μας προσφέρει μια αξιοπρεπή διαβίωση και παράλληλα μας κάνει να νιώθουμε καλά; Άλλο οι σπουδές μας, οι οποίες καλύπτουν μόνο 4 χρόνια, κι άλλο το υπόλοιπο της ζωής μας. Το ότι επιλέξαμε κάτι στα 18 μας, που (κατά πάσα πιθανότητα) ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέραμε αν πραγματικά το θέλουμε, δεν θα πρέπει να μας καταδικάζει να το ακολουθήσουμε. Μέσω της αναζήτησης του εαυτού μας μπορούμε να δούμε τι μας συγκινεί, τι μας εκφράζει, και στην τελική να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε. Αυτή η διαδικασία όμως δεν ολοκληρώνεται στα 18, συνεχίζεται για χρόνια αργότερα. Επομένως, το τι θέλουμε θα το βρούμε στην πορεία.

Τα κοινωνικά πρότυπα αλλάζουν με τους καιρούς, όσο περνάει ο χρόνος κι εξελίσσεται ο κόσμος. Απλώς πρέπει να γίνει μια αρχή. Η αρχή έχει ήδη ξεκινήσει εδώ και καιρό κι όπως φαίνεται έχει και συνέχεια. Όπως προανέφερα, ο κόσμος εξελίσσεται, κι έτσι δεν υπάρχει λόγος να κολλάμε σε παλαιότερα πρότυπα απλώς και μόνο επειδή υπάρχουν ακόμα. Δεν λέω βέβαια ότι πρέπει όλοι, από αντίδραση και μόνο, να πηγαίνουμε κόντρα. Ασφαλώς και όχι. Ζητούμε απλώς να έχουμε δικαίωμα στην επιλογή ως προς το αν θα ακολουθήσουμε τον έναν ή τον άλλο δρόμο.

Οπότε, φίλοι και φίλες, μην φοβάστε να διαμορφώσετε τις ζωές σας όπως θέλετε εσείς. Βρείτε κάτι που θα σας κάνει κάθε πρωί που ξυπνάτε να νιώθετε ευτυχισμένοι και να πηγαίνετε με μεράκι στην δουλειά. Κάτι που δεν θα σας κάνει, στην αρχή της κάθε μέρας, να λέτε «Ουφ… όχι πάλι….». Στο κάτω-κάτω, οι μόνοι στους οποίους θα λογοδοτήσουμε για τις επιλογές μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Σε 30 χρόνια, οι μόνοι που θα θυμούνται τις επιλογές μας θα είμαστε εμείς. Εμείς θα ζήσουμε την ζωή που επιλέξαμε, δεν θα την ζήσει κανένας άλλος για λογαριασμό μας. 

Σμαράγδα Θεοδωρίδου