Good self vs. Bad self!

Όπως κάθε gamer που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι εγώ, έχοντας περάσει ώρες άπειρου λιωσίματος μπροστά στην οθόνη μου, καταστάλαξα σε μερικά παιχνίδια στα οποία βυθίστηκα πλήρως. Πρόκειται για παιχνίδια τα οποία δεν έχουν μόνο δράση, αλλά και ωραία μηνύματα διάσπαρτα εδώ κι εκεί, τα οποία μηνύματα αν τα προσέξει κανείς μπορούν και να εξελιχθούν σε ολόκληρη φιλοσοφική συζήτηση. Έτσι, καταφέρνουν και σου κάνουν εντύπωση, σε βάζουν για τα καλά μέσα στον κόσμο τους, και μετά κάθεσαι και προβληματίζεσαι.

Το παιχνίδι στο οποίο θα αναφερθώ σήμερα, στο οποίο βρήκα μια ερώτηση η οποία με έκανε να προβληματιστώ, είναι το The Elder Scrolls V: Skyrim. Εκεί μέσα λοιπόν, κατά την διάρκεια της κεντρικής ιστορίας του παιχνιδιού, πιάνω κουβέντα με έναν δράκο ο οποίος υποτίθεται ότι βοηθάει τον ήρωα στο ταξίδι του και στον αγώνα του να νικήσει τον κακό του παιχνιδιού, ο οποίος είναι επίσης δράκος (κι ο οποίος παλιότερα είχε υποδουλώσει όλη την ανθρώπινη φυλή). Μετά το τέλος της κεντρικής ιστορίας αποκαλύπτεται ότι ο καλός δράκος ήταν παλιά ο μεγαλύτερος σύμμαχος του κακού και κάποιοι χαρακτήρες λένε ότι πρέπει να πληρώσει/να τιμωρηθεί, δηλαδή να τον σκοτώσει ο ήρωας. Ο ήρωας, ωστόσο, έχει την δυνατότητα να μιλήσει μαζί του για το θέμα. Σ’ εκείνο το σημείο ο δράκος εξηγεί για το παρελθόν του, παραδέχεται μεν ότι παλιότερα ήταν σύμμαχος του κακού δράκου, και συνεχίζει λέγοντας ότι όλη η βοήθεια που παρείχε στους ανθρώπους τότε (όπως και στον ήρωα τώρα) προκειμένου να νικήσουν τον κακό ήταν προσπάθειά του να εξιλεωθεί για το λάθος του. Τελικώς, κάνει την εξής ερώτηση: «Τι είναι καλύτερο: να γεννηθείς καλός, ή να υπερνικήσεις την κακή σου φύση καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια;».

Μετά λοιπόν από την μεγαλούτσικη αυτή εισαγωγή με το background της ιστορίας, φτάνουμε στο κεντρικό ερώτημα. Άραγε τι είναι καλύτερο; Σαφώς το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και στις δυο περιπτώσεις: η ύπαρξη καλής φύσης αντί για κακής. Ο καλός εαυτός που μένει στο τέλος. Πιστεύω όμως πως η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι τόσο ξεκάθαρη. Προσωπικά δεν είμαι τόσο σίγουρη ως προς το τι είναι καλύτερο. Ας αναλύσουμε λίγο τις περιπτώσεις.

Ξεκινώντας από την δεύτερη περίπτωση, διότι εκεί δίνει μεγαλύτερη έμφαση η ερώτηση, έχουμε την κακή μας φύση την οποία προσπαθούμε να υπερνικήσουμε και στο τέλος τα καταφέρνουμε. Ναι, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Πρέπει αρχικώς να συνειδητοποιήσουμε ότι ακολουθούμε τον κακό μας εαυτό. Μετά πρέπει να αποφασίσουμε ότι θέλουμε να αλλάξουμε. Τέλος, πρέπει να κάνουμε την θεωρία πράξη και να βάλουμε μπρος το σχέδιο για την αλλαγή μας. Ως γνωστόν, ο αγώνας κατά του εαυτού μας είναι και ο δυσκολότερος, καθώς είναι διαρκής και πάμε κόντρα στην φύση και στα ένστικτά μας. Και άντε και το καταφέρνουμε να αλλάξουμε. Μετά χρειάζεται περαιτέρω προσπάθεια να μην υποτροπιάσουμε. Άρα ο αγώνας παραμένει διαρκής, η προσπάθεια συνεχίζει να καταβάλλεται, οπότε η ανταμοιβή στο τέλος προφανώς θα αξίζει τον κόπο.

Κοιτώντας όμως και την πρώτη περίπτωση, το να γεννιέται κάποιος καλός από την αρχή, δεν μου φαίνεται τόσο διαφορετική από την δεύτερη. Το να γεννιέται κάποιος καλός και να είναι από την αρχή έτσι είναι εύκολο, είναι το πρώτο βήμα. Ωστόσο, κάθε άνθρωπος κατά την διάρκεια της ζωής του (εκτός αν περάσει αυτή τη ζωή μέσα σε μια γυάλα) εκτίθεται σε δυσάρεστες καταστάσεις και στην ασχήμια του κόσμου γενικότερα. Καταστάσεις οι οποίες μπορούν να αλλάξουν έναν άνθρωπο δεν αποτελούν σπάνιο φαινόμενο. Οπότε εκεί τι έχουμε; Έχουμε την επιλογή είτε να καταβάλλουμε προσπάθεια να μείνουμε καλοί είτε να αφήσουμε την εκάστοτε δυσάρεστη κατάσταση να μας αλλάξει ριζικά. Άρα κάποιος που θέλει να μείνει καλός, όπως ήταν από την αρχή, δεν θα αγωνιστεί για να παραμείνει έτσι και να μην αλλάξει την ίδια του την φύση; Δυστυχώς πλέον το πιο εύκολο είναι να αφεθούμε σε κάτι δυσάρεστο που μας επηρέασε και να γίνουμε με τη σειρά μας δυσάρεστοι κι εκδικητικοί. Το θέμα λοιπόν δεν είναι να είμαστε από την φύση μας καλοί, αλλά να μείνουμε καλοί καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής μας.

Σχετικό παράδειγμα που θυμήθηκα είναι ένας ινδιάνικος μύθος της φυλής Τσερόκι με δυο λύκους. Συγκεκριμένα ο μύθος έχει ως εξής: ο παππούς ινδιάνος λέει στον εγγονό του ότι η μάχη στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι μάχη μεταξύ δυο λύκων. Ο ένας λύκος είναι το Κακό κι ο άλλος είναι το Καλό, εξηγώντας στην περίπτωση του κάθε λύκου τα χαρακτηριστικά που διαμορφώνουν το Κακό και το Καλό αντίστοιχα. Ο εγγονός σκέφτεται και ρωτάει μετά από λίγο «Και ποιος λύκος νικάει;» κι ο παππούς απαντάει «Αυτός που ταΐζεις».

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω είναι ότι, όσο καλά κι αν τα λέει ο δράκος στο Skyrim, δεν υπάρχει μια βέβαιη απάντηση. Αμφότερες οι επιλογές φαίνονται ίδιες. Σε καθεμία από τις δύο περιπτώσεις απαιτείται σκληρός αγώνας κατά του εαυτού μας προκειμένου να επικρατήσει η καλή μας πλευρά. Το τάισμα του Καλού Λύκου απαιτεί συνέπεια κι επιμέλεια από την πλευρά μας ώστε να είναι σε θέση να συνεχίσει να μάχεται, είτε αυτός ο Λύκος υπήρχε εκεί εκ γενετής είτε βγήκε στην επιφάνεια αργότερα. Σημασία έχει το πώς καταλήγουμε και όχι το πώς ξεκινήσαμε. Με όποιον τρόπο κι αν ξεκινήσουμε, είτε με τον καλό μας εαυτό είτε με τον κακό, η ψυχική ανταμοιβή θα είναι η ίδια εφόσον καταλήξουμε στο ίδιο αποτέλεσμα.

Σμαράγδα Θεοδωρίδου