Νίκος Γόδας: ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού και λοχαγός του ΕΛ.ΑΣ. που αρνήθηκε να αποβάλλει τα κομμουνιστικά του πιστεύω ακόμη και λίγο πριν την εκτέλεσή του.

Ο Νίκος Γόδας υπήρξε ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού τις σεζόν από το 1942 έως το 1944 και η ασπρόμαυρη φωτογραφία που βλέπετε είναι η τελευταία που έστειλε στους γονείς του πριν σταλεί στο απόσπασμα στις 22 Φεβρουαρίου 1948. 

Τα πρώτα του χρόνια έπειτα από τη Μικρασιατική καταστροφή.

Γεννήθηκε το 1921 στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας. Ύστερα από την Καταστροφή, η προσφυγική του οικογένεια πέρασε από τη γενέτειρά του στη Μυτιλήνη, έπειτα στην Κρήτη και εγκαταστάθηκε τελικώς στην Παλαιά Κοκκινιά του Πειραιά. Πριν την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Νίκος, εργάστηκε στην οικογενειακή ταβέρνα που βρισκόταν κάτω από το σπίτι τους, στο ισόγειο, και γνώριζε μεγάλη επιτυχία. 

Ποδοσφαιρική σταδιοδρομία.

Το ποδόσφαιρο ήταν η διαφυγή του από την καθημερινότητα και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε αυτός και η οικογένειά του στα πρώτα τους σκληρά χρόνια στον Πειραιά. Αρχικά έπαιζε στις αλάνες με τους συνομηλίκους του και έπειτα άρχισε την καριέρα του σε μια τοπική ερασιτεχνική ομάδα στα Καμίνια, μια από τις πειραϊκές συνοικίες. Το ταλέντο του στο ποδόσφαιρο ήταν πολύ δύσκολο να κρυφτεί. 

Ο Γόδας πήρε την μεταγραφή του στην ομάδα του Ολυμπιακού ύστερα από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου το 1941. Το όνειρό του να φορέσει τα ερυθρόλευκα είχε πλέον γίνει πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός έγινε μία από τις μεγαλύτερες αγάπες στη ζωή του. Το 1942 είναι πλέον βασικό μέλος της ομάδας και το πρώτο του τέρμα το πέτυχε στην νίκη της ομάδας του με σκορ 4-0 σε βάρος του Εθνικού. Επίσης, βρίσκεται και στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού στο κύπελλο που κατακτά έναντι του Παναθηναϊκού το 1943, αλλά και στην εμφατική νίκη εναντίων του αιώνιου αντιπάλου με σκορ 5-2 το Δεκέμβρη του 1943. 

Η αντιστασιακή του δράση στην Κατοχή και στα Δεκεμβριανά.

Παράλληλα με την ποδοσφαιρική του καριέρα, ο Νίκος Γόδας αναπτύσσει έντονη αντιστασιακή δράση έναντι των ναζιστών αλλά και των Άγγλων στη μάχη της Αθήνας ως μέλος του 5ου επίλεκτου ελασίτικου λόχου της Κοκκινιάς. Τον Μάρτη του 1944 πρωταγωνίστησε σε δύο μάχες κατά του γερμανικού στρατού που υποχωρούσε, στο Πέραμα (στην επιχείρηση για την προστασία της Ηλεκτρικής Εταιρίας) και στον Πειραιά. Έλαβε μέρος όμως και στις μάχες των Δεκεμβριανών έναντι του Σκόμπι το Δεκέμβρη του '44. Εκείνη την περίοδο ο λόχος του Γόδα πολεμά τους Άγγλους στο νεκροταφείο της Αναστάσεως στον Πειραιά σε μια μάχη που έγινε στην κυριολεξία σώμα με σώμα. Αν και οι Άγγλοι έδειχναν να μη μπορούν να καταλάβουν το νεκροταφείο, ο λόχος του Γόδα είχε τρομερές απώλειες. 

Μετά τη Βάρκιζα. 

Στις αρχές του 1945, ο Γόδας αρρώστησε βαριά. Είχε πνευμονία και αναγκάστηκε να υποχωρήσει στην Αθήνα από το Βελούχι όπου είχε αποσπαστεί με το στρατό του μετά τις ήττες και την υποχώρηση των δυνάμεων του ΕΛ.ΑΣ. 

Μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, ο Γόδας συνελήφθη στον Πειραιά και καταδικάστηκε στη δίκη όπου έμεινε γνωστή και ως η Δίκη του Ασύλου της Κοκκινιάς. Έπειτα άρχισε η «περιήγηση» στην εξορία. Αρχικά εστάλη μαζί με άλλους συντρόφους του στις φυλακές της Αίγινας. Η μπάλα και ο Ολυμπιακός ήταν οι φλόγες που τον κρατούσαν ζωντανό και «ψυχομένο» στη ζωή. Στην Αίγινα άρχισε πάλι να παίζει ποδόσφαιρο στην ομάδα που είχαν συγκροτήσει οι φυλακισμένοι, μέχρι να τον στείλουν στις φυλακές της Λεωφ. Αλεξάνδρας αρχικά και από εκεί στον τελευταίο του σταθμό, στις φυλακές των θανατοποινιτών στην Κέρκυρα όπου παρέμεινε τρία ολόκληρα χρόνια. 

Οι τελευταίες του μέρες, η επιθυμία και το τέλος του.

Στο κελί των φυλακών έκανε αφόρητο κρύο. Ο Γόδας μαζί με δυο άλλους πειραιώτες συντρόφους του, τον Λούβαρη και τον Κουφαδάκη σχεδίαζαν ακόμη και λίγο πριν το απόσπασμα για το πώς θα στήσουν την ομάδα τους όταν θα έβγαιναν από τη φυλακή. Στις 19 Νοεμβρίου 1948 ακούστηκε από το διάδρομο μια φωνή. «Έρχονται σύντροφοι, ετοιμαστείτε». Η πόρτα του κελιού του Νίκου άνοιξε και ο φύλακας του μετέφερε ότι τον θέλουν στη Διεύθυνση. Η ώρα είχε φτάσει. Έβγαλε την ερυθρόλευκη φανέλα από το καρφί του κελιού και ακολούθησε το φύλακα στο γραφείο του Διοικητή. Ο Διοικητής κρατούσε ένα στυλό και ένα χαρτί, μια δήλωση μεταμέλειας. Θα του ζητούσε να απαρνηθεί τα πιστεύω του και να δηλώσει μετάνοια. Ο Νίκος Γόδας δεν απάντησε παρά μόνο ψέλλισε ένα «Ναι» όταν ρωτήθηκε αν γνώριζε τι σημαίνει αυτό. 

Όταν ο Διοικητής ρώτησε το Γόδα αν είχε μια τελευταία επιθυμία τότε ο Νίκος του ζήτησε να του δώσουν ένα λευκό σορτσάκι που του είχαν κρατημένο και να δοθεί ένα γράμμα που είχε γράψει στις 22/02/1948 στους συγγενείς του. Το γράμμα έγραφε «Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου. Θέλω να ζήσετε καλά και αν κάνετε γιο να του δώσετε το όνομά μου» (ο αδερφός του Δημήτρης θα βγάλει αργότερα Νίκη την κόρη του, τιμώντας τον). 

Βάζει την ερυθρόλευκη φανέλα, και έτσι, ντυμένος με τη στολή της αγαπημένης του ομάδας ακολουθεί τους αστυφύλακες προς την έξοδο των φυλακών. Περνώντας από τα κελιά των συγκρατούμενών του, ο Γόδας φώναξε «Νενικήκαμεν, γεια σας συναθλητές μου!» 

Ο Νίκος μεταφέρεται στο Λαζαρέτο, ένα νησάκι έξω από το λιμάνι της Κέρκυρας. Σε λίγη ώρα ο παίκτης του Θρύλου βρίσκεται μοναχός μπροστά από το εκτελεστικό απόσπασμα, ενώ ο ήλιος μόλις είχε ανατείλει. Ο αξιωματικός σηκώνει το χέρι. Ο Νίκος, πριν κατεβεί το χέρι του αξιωματικού φωνάζει με όλη του την καρδιά: «Με δολοφονείτε με τη φανέλα της ομάδας μου, μη μου δέσετε τα μάτια να βλέπω τα χρώματά της πριν από τη χαριστική βολή». Η διαταγή δόθηκε. «Πυρ». 

Ο Νίκος Γόδας δολοφονήθηκε στις 19/11/1948 και αποτέλεσε παράδειγμα όχι μόνο για τους αθλητές που τίμησαν και τιμούν τη φανέλα του Ολυμπιακού, αλλά για όλους τους ανθρώπους. Ήταν ένας αθλητής που τίμησε τα ιδανικά του ως το τέλος και δε φοβήθηκε να πεθάνει γι’ αυτά. 

Αντώνης Καρατζής