Just do it!

Μετά λοιπόν από ένα μεγάλο διάλειμμα (λόγω δουλειάς και λοιπών υποχρεώσεων) επανέρχομαι με νέο άρθρο. Αφορμή για το σημερινό ήταν μια ατάκα από το ίδιο παιχνίδι που ενέπνευσε προηγούμενο άρθρο μου («Good self vs. Bad self»), το οποίο παιχνίδι είναι πολεμικό, μεσαιωνικού τύπου. Πρόκειται για μια ατάκα η οποία δεν αφήνει καμιά ιδιαίτερη εντύπωση, ωστόσο μετά από μερικές φορές αρχίζει κάπως να σου μένει στο μυαλό.

Συνοπτικά, η ιστορία αφορά μια ομάδα πολεμιστών που θέλουν να μπουν στον ναό του προστάτη θεού τους, ώστε να αποδώσουν τις πρέπουσες τιμές στον αρχηγό τους που μόλις σκοτώθηκε. Ωστόσο, ο μόνος τρόπος να εισέλθουν στον ναό είναι να τοποθετήσουν στο άγαλμα της εισόδου το ιστορικό όπλο του συγκεκριμένου θεού (ένα διπλό τσεκούρι), το οποίο έχουν μεν στην κατοχή τους αλλά είναι σε κομμάτια. Εκεί, λοιπόν, που προβληματίζονται για το πώς θα μπουν, έρχεται στο σκηνικό ο σιδεράς της ομάδας, έχοντας ξαναφτιάξει το εν λόγω τσεκούρι, και τους λέει: «Το ότι κάτι "είναι", δεν σημαίνει ότι πρέπει και να είναι».

Βλέπουμε, λοιπόν, μια απλή ατάκα, που όμως αν την φέρουμε στον πραγματικό κόσμο και την καλοσκεφτούμε, συμβολίζει την πορεία της ανθρωπότητας από την αρχή μέχρι και σήμερα και θα συνεχίσει και μελλοντικά. 50.000 χρόνια πριν, η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική. Ο άνθρωπος ζούσε σε σπηλιές, ήταν κυνηγός και τροφοσυλλέκτης. Δεν έκατσε όμως με σταυρωμένα χέρια επειδή «έτσι είναι τα πράγματα». Έψαχνε διαρκώς τρόπους να βελτιώσει τις συνθήκες ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, προχωρώντας στην κατασκευή εργαλείων, όπλων, αργότερα στην αγροτική ζωή, και γενικώς στην εξέλιξη του είδους του. Χιλιετίες αργότερα, συνέχισε να προσπαθεί για την αλλαγή, οδηγώντας μας σήμερα στην άνθιση της τεχνολογίας και της σύγχρονης ζωής. Και το ταξίδι δεν σταματάει εδώ.

Ας αναλογιστούμε πώς θα ήταν σήμερα αν όλοι όσοι έκαναν άλματα σε διάφορους τομείς της επιστήμης και όλοι όσοι προσπάθησαν να αλλάξουν την ιστορία του κόσμου είχαν απλώς κατεβάσει το κεφάλι κι έλεγαν, γεμάτοι ηττοπάθεια: «Ε τι να γίνει, αφού έτσι είναι η κατάσταση». Θα ήμασταν ακόμη πολύ πίσω και η παγκόσμια ιστορία θα ήταν εντελώς διαφορετική. Οι μεγάλες αλλαγές ήρθαν από άτομα που δεν το δέχτηκαν αυτό και αντιθέτως προσπάθησαν να αλλάξουν αυτό που δεν τους άρεσε, ή να ανακαλύψουν κάτι καινούριο, να βρουν έναν τρόπο να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. Κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται να πιάσει με την πρώτη, ούτε με την δεύτερη, ίσως ούτε καν με την τρίτη… αλλά κάποια στιγμή θα πιάσει. Αν όμως δεν καταβληθεί προσπάθεια, η πιθανότητα να πιάσει, πέφτει στο 0%.

Επιστρέφοντας σε ατομικό επίπεδο, αυτό είναι κάτι που εφαρμόζουμε κι εμείς στην καθημερινότητά μας. Και καλά κάνουμε δηλαδή. Κάθε βήμα που κάνουμε προκειμένου να προχωρήσουμε και να φέρουμε τη ζωή που ζούμε στα μέτρα μας είναι μια άρνηση της υφιστάμενης κατάστασης και προσπάθεια να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο. Ίσως να μην το συνειδητοποιούμε όταν γίνεται σε μικρή κλίμακα, ωστόσο πρέπει να το αναγνωρίζουμε. Οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε, αφενός για να συνειδητοποιήσουμε την θέληση και την δύναμή μας, και αφετέρου για να έχουμε κίνητρο όταν τα πράγματα πηγαίνουν προς το χειρότερο. Έστω κι όταν μια δυσμενής κατάσταση φαντάζει βουνό και οδηγεί στην σκέψη «Μα τι να γίνει, αφού έτσι είναι;», πρέπει να σκεφτούμε πώς θα ήταν η κατάσταση αν έτσι είχαν σκεφτεί διάφοροι στο παρελθόν που άλλαξαν την πορεία μας, και στην συνέχεια να πράξουμε όπως έπραξαν εκείνοι: με θέληση για αλλαγή και με πείσμα. Στο κάτω-κάτω, δικαίωμά μας μια καλύτερη ζωή και υποχρέωσή μας να την διεκδικήσουμε!

Σμαράγδα Θεοδωρίδου