Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Συνοπτικές διαδικασίες!



 Όσο βρισκόμαστε στα πρώτα στάδια της ενηλικίωσής μας χαρακτηριζόμαστε από μια "αδράνεια" και μια υπομονή για αναμονή: διστάζουμε να διεκδικήσουμε ευθέως αυτά που πραγματικά θέλουμε και ψάχνουμε πλάγιες μεθόδους για να ικανοποιήσουμε τα θέλω μας. Περιμένουμε, ασχέτως αν τσιγαριζόμαστε σε χαμηλή φωτιά. Ντρεπόμαστε; Θεωρούμε πως ο χρόνος είναι με το μέρος μας; Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε και να κατανοήσουμε τον εαυτό μας; Πάντως οι περισσότεροι αδρανούμε. Και φυσικά σε κάποιες περιπτώσεις αυτό μπορεί να συνεχίζεται επ' άπειρον στο πέρασμα του χρόνου. 

 Είναι όμως αυτή η χρόνια αναμονή που κάποια στιγμή μας κουράζει και περνάμε στο στάδιο να απλοποιήσουμε τη ζωή μας, όπου μας δίνεται αυτή η δυνατότητα. Π.χ. θέλουμε να μάθουμε κάτι για ένα άτομο ή να του πούμε εμείς οι ίδιοι κάτι. Μια πλάγια και υπομονετική μέθοδος είναι να προσπαθήσουμε να "ψαρέψουμε" αυτό το άτομο, να ζητήσουμε τη βοήθεια άλλων γνωστών μας ή να πετάμε σπόντες στον αέρα αφήνοντας να εννοηθεί κάτι. Μια απλοποιημένη μέθοδος είναι να κάνουμε ευθέως και χωρίς πολλές περιστροφές την ερώτηση/ή την δήλωσή μας.

 Σίγουρα όσο είμαστε ηλικιακά μικρότεροι, βρισκόμαστε πιο κοντά στην πρότερη παιδική μας ηλικία, γι' αυτό και δείχνουμε μια κάποια προτίμηση στα παιχνιδάκια μεταξύ των ανθρωπίνων σχέσεων. Όμως, από κάποια στιγμή και μετά το περιτύλιγμα κουράζει και ο άνθρωπος έχει ανάγκη να εστιάσει στην ουσία και να απλοποιήσει τη ζωή του. Αυτό δε σημαίνει ότι χάνει την όρεξη του για ζωή. Απλά θέλει να γνωρίζει που πατά και που βρίσκεται και αν στην τελική αξίζει να βρίσκεται κάπου.

 Αυτό που συνειδητοποιώ είναι πως ίσως να γινόμαστε πιο καθάριοι δηλαδή πιο ξεκάθαροι ως προς το ποιοι είμαστε, από την άποψη ότι δεν έχουμε τόσο την ανάγκη να είμαστε αρεστοί όσο αληθινοί. Κι αυτό, ακόμη και με τις όποιες παραξενιές κουβαλάει ο καθένας μας, εντέλει μας κρατάει κοντά με τους σωστούς ανθρώπους.

Δέσποινα Ζησοπούλου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Ψυχή τε και σώματι!

  Ψυχή και σώμα άρρηκτα συνδεδεμένα. Μιλάει το ένα και ακούει το άλλο. Έτσι δεν είναι περίεργο όταν παρατηρούμε πως κάτι το οποίο απασχολεί έναν άνθρωπο βρίσκει διέξοδο έκφρασης μέσα από το ίδιο του το σώμα. Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή ενός πόνου, σα δυσχέρεια αναπνοής, με μια γενικότερη αίσθηση ανακατέματος στο στομάχι ή μπορεί να πάρει οποιαδήποτε άλλη μορφή. Για αυτά τα συμπτώματα δεν υπάρχουν ιατρικές εξηγήσεις αλλά κρύβονται σε άλλα βαθύτερα και αφανή αίτια.   Όμως γιατί εμφανίζονται αυτά τα συμπτώματα; Και πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Γιατί ναι μπορεί ο πόνος μας να προέρχεται από ψυχολογικούς λόγους αλλά δεν είναι πόνος θεωρητικός αλλά είναι πραγματικός και υπαρκτός και πλέον έχει αναχθεί σε θέμα υγείας!  Κατ' αρχήν ο καθένας μας γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά τον απασχολεί και καταδιώκει τη σκέψη του. Έτσι, το σώμα μας παίρνει την πρωτοβουλία να συμπαρασταθεί σα καλός φίλος στην ψυχή μας προσπαθώντας να τη φέρει αντιμέτωπη με τα προβλήματα