«Sentinel: το νησί του Ινδικού Ωκεανού που όποιος ξένος τολμήσει να το πλησιάσει, δολοφονείται από τους ιθαγενείς.»

«Sentinel, το νησί του Ινδικού Ωκεανού που δεν έχει τολμήσει να προσεγγίσει κανένας ξένος αφού οι ντόπιοι έχουν αποφασίσει ότι δεν επιθυμούν να έρθουν σε επαφή με κανένα. Όποιος το πλησιάζει δολοφονείται από τους ιθαγενείς.»

Χωρίς καμία αμφιβολία, το όμορφο εξωτικό νησί του Βορείου Σεντινέλ είναι κατοικημένο από την πιο εχθρική φυλή στον κόσμο, η οποία ζει απομονωμένη εδώ και 60.000 χρόνια, δίχως να επιθυμεί να έρθει σε επαφή με τον έξω κόσμο. Δεν υπάρχουν πολλές μαρτυρίες επαφής των ξένων με τους ντόπιους, αφού πολύ απλά ελάχιστοι είναι αυτοί που πλησίασαν το νησί και γύρισαν ζωντανοί να αναφέρουν τι αντίκρισαν.

Σύμφωνα με πληροφορίες της Ινδικής κυβέρνησης, η φυλή που κατοικεί στο νησί αποτελείται από δεκάδες ή εκατοντάδες κυνηγούς ή τροφοσυλλέκτες, οι οποίοι ζουν όπως ακριβώς ζούσαν και οι πρόγονοί τους χιλιάδες χρόνια πριν. Δεν επιθυμούν να έχουν σχέσεις με κανέναν είτε αυτός είναι ψαράς, είτε έμπορος είτε αξιωματούχος. Η επίμονη τακτική των ανθρώπων αυτών έχει κάνει την Ινδία, η χώρα στην οποία θεωρητικά ανήκει το νησί, να αποκλείσει τη συγκεκριμένη περιοχή και να απαγορεύσει την προσέγγιση πλεούμενων σε απόσταση μικρότερη των τριών μιλίων. Το ασιατικό κράτος πήρε την απόφαση αυτή αφού κάθε καταγεγραμμένη επαφή των ιθαγενών με ξένους είχε ολέθρια αποτελέσματα με αποκορύφωμα το φόνο δύο ψαράδων το 2006. Τους έχει αφήσει να ζήσουν όπως εκείνοι επιθυμούν και απλά παρατηρούν από ασφαλή απόσταση και διακριτικά τα τεκταινόμενα.

Οι πρώτες προσπάθειες προσέγγισης.

Η πρώτη καταγεγραμμένη επαφή των κατοίκων με ξένους ήταν με τους Βρετανούς άποικους το μακρινό 1867, οπότε ένας αξιωματούχος της Βρετανίας  ονόματι Jeremiah  Homfray ταξίδεψε στο νησί αναζητώντας κάποιους εγκληματίες που είχαν ξεφύγει από το κοντινό Port Blair. Όπως ανέφερε αργότερα στην αστυνομία, είδε 10 άνδρες γυμνούς με βέλη και τόξα να ψαρεύουν. Όταν το πλοίο του Homfray έγινε αντιληπτό δέχθηκε επίθεση και αποφάσισε να μην πλησιάσει κι άλλο.

Το καλοκαίρι του ίδιου έτους ένα ινδικό εμπορικό πλοίο, η «Νινευή», προσάραξε σε κάποιο ύφαλο του νησιού. 86 επιβάτες και 20 επιπλέον άτομα πλήρωμα κατέβηκαν με ασφάλεια στο νησί. Την τρίτη μέρα όμως δέχθηκαν κι αυτοί επίθεση. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο καπετάνιος που τους είδε να επιτίθενται από μακριά με τα βέλη «Ήταν ολόγυμνοι, έβγαζαν κραυγές και η άκρη κάθε βέλους ήταν φτιαγμένη από σίδηρο». Ο ίδιος σώθηκε φεύγοντας με μια λέμβο του πλοίου και οι επιζήσαντες της προσάραξης, αλλά και της επίθεσης διεσώθησαν μερικές μέρες αργότερα όταν το Βασιλικό Ναυτικό έστειλε βοήθεια.

Έπειτα από 13 χρόνια, το 1880 μια εξερευνητική αποστολή με αρχηγό τον εικοσάχρονο Maurice Portman κατάφερε να φτάσει και να μείνει στην ακτή του νησιού αρχίζοντας να ψάχνει τρόπους να προσεγγίσει τους ιθαγενείς. Αυτή είναι και η πιο επιτυχημένη προσπάθεια επαφής με τους κατοίκους του νησιού. Ο Πόρτμαν πραγματικά τα κατάφερε και βρήκε μια οικογένεια. Κατέγραψε τη διατροφή τους και μερικές από τις συνήθειές τους παρομοιάζοντάς τες με αυτές των Αβοριγίνων της Αυστραλίας. Ύστερα τους πήρε μαζί του στην Ινδία, στο Port Blair. Οι γονείς πέθαναν μάλλον από κάποια αρρώστια καθώς δεν είχαν ξαναέρθει σε επαφή με άλλα άτομα και συνεπώς με άλλες ασθένειες για να αναπτύξουν αντισώματα. Τα 4 παιδιά όμως έζησαν και γύρισαν με πολλά δώρα στο νησί. Ο Πόρτμαν έπειτα από την έκρηξη του κοντινού ηφαιστείου Κρακατόα επισκέφτηκε το νησί άλλες δυο φορές θέλοντας να είναι σίγουρος ότι οι κάτοικοι δεν αφανίστηκαν από κάποιο τσουνάμι. Αφού δεν βρήκε κανένα, υπέθεσε ότι οι ντόπιοι θα έχουν αποσυρθεί στην ενδοχώρα του νησιού, τους άφησε δώρα και τρόφιμα στην παραλία έφυγε και δεν ξαναγύρισε ποτέ.

Οι επαφές τον 20ο αιώνα.

Εφόσον οι Βρετανοί δεν κατάφεραν τίποτα σπουδαίο ήταν η σειρά των Ινδών να προσπαθήσουν στέλνοντας το Μάρτη του 1967 μια αποστολή με επικεφαλή τον ανθρωπολόγο Triloknath Pandit που θα προσπαθούσε να κάνει μια μεγάλη εξερεύνηση στο νησί. O Πάντιτ, εκτός από δώρα, θα είχε και συνοδεία αστυνομίας καθώς και αξιωματικούς του Ινδικού πολεμικού ναυτικού οπλισμένους με υπερσύγχρονα όπλα και φλογοβόλα. Κατά τη διάρκεια της αποστολής οι κάτοικοι αποσύρθηκαν στην ενδοχώρα και δεν υπήρξε καμία επαφή. Έφυγαν μερικές μέρες αργότερα αφήνοντας δώρα, καπέλα, ρούχα, λουλούδια, γλυκά καθώς και μερικά τόξα.

Τα επόμενα χρόνια υπήρξαν επιθέσεις των Σεντινελέζων προς δυο εμπορικά πλοία τα οποία προσάραξαν στο νησί το 1977 και το 1981. Οι αποστολές της Ινδίας για την αναζήτηση επιζώντων έπεσαν στο κενό αφού βρήκαν μόνο τα γυμνά σκαριά των πλοίων. Φαίνεται πως οι ναυτικοί ήρθαν αντιμέτωποι με τους ντόπιους και οι συνέπειες ήταν ολέθριες για αυτούς.

Το 1980 έγινε μια ακόμη προσπάθεια και πάλι από μια ομάδα ανθρωπολόγων που ήθελε να επικοινωνήσει μαζί τους. Πήρε λοιπόν μερικούς κατοίκους από τα γύρω νησιά και φυσικά μερικούς ένοπλους φρουρούς και έφτασε στο νησί. Οι προσπάθειες όμως δεν απέφεραν και πάλι καρπούς αφού κανείς δε μπορούσε να καταλάβει την ντοπιολαλιά τους. Η επικοινωνία τους ήταν σύντομη και έλαβε χώρα κάτω από εχθρικό κλίμα.

Αυτή θα ήταν και η τελευταία επίσημη προσπάθεια κάποιων ξένων να έρθουν σε επαφή με αυτούς τους ανθρώπους. Ξέρουμε επίσης ότι οι Σεντινελέζοι κατάφεραν να επιβιώσουν από το φονικό τσουνάμι του 2004 που έπληξε και το νησί τους. Γνωρίζουμε ότι είναι ζωντανοί καθώς όταν ένα ελικόπτερο που τους μετέφερε προμήθειες δέχτηκε βροχή από βέλη κατά τη διάρκεια της προσγείωσής του στο νησί.

Ένα πράγμα λοιπόν είναι κατανοητό. Ένας πληθυσμός που ζει απομονωμένος από την λίθινη εποχή, έχει καταφέρει να μείνει ζωντανός από μεγάλες φυσικές καταστροφές και να παραμείνει αυτάρκης χωρίς να μας έχει ιδιαίτερη ανάγκη. Κανείς δε μπορεί να κατηγορήσει τους Σεντινελέζους που έχουν αποφασίσει πως μπορούν κι από μόνοι τους, χωρίς τη βοήθειά μας, και αυτό η Ινδία, της οποίας θεωρητικά αποτελεί κομμάτι το έχει σεβαστεί απόλυτα.

Στο παρακάτω λινκ θα βρείτε ένα βίντεο που αφορά αυτούς τους ανθρώπους με μερικές πτυχές της ζωής τους.

Αντώνης Καρατζής

* Οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο άρθρο δεν αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία, πηγή: google.com