Supernova!

Τις προάλλες, εκεί που καθόμουν στον καναπέ μου με το κινητό μου συντροφιά και σερφάριζα, πέτυχα αναρτημένη μια ωραία συμβουλή ζωής. Το περιεχόμενο είχε ως εξής: «Ποτέ μην απολογείσαι επειδή λάμπεις πολύ φωτεινά ή επειδή καταρρέεις εσωτερικά κάθε βράδυ. Έτσι δημιουργούνται οι γαλαξίες».

Μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα, ας πιάσουμε πρώτα την δεύτερη πρόταση για να δούμε τι συμβαίνει στην κυριολεξία και πώς αυτό συμβαίνει, ώστε να κατανοήσουμε πλήρως το περιεχόμενο. Πώς δημιουργούνται λοιπόν οι γαλαξίες; Η απάντηση είναι «χάρη στα αστέρια που γίνονται υπερκαινοφανή (supernova)». Τα βαρέα στοιχεία της ύλης στο σύμπαν (τα περισσότερα στοιχεία στον περιοδικό πίνακα των χημικών στοιχείων που μάθαμε στο σχολείο) δημιουργούνται μόνο στο εσωτερικό των αστεριών, στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους. Στο στάδιο εκείνο, ολοένα και περισσότερα χημικά στοιχεία αρχίζουν να παράγονται στο εσωτερικό του αστεριού, το οποίο πλέον θυμίζει κρεμμύδι λόγω των διαφόρων στρωμάτων στοιχείων (βαρύτερα στον πυρήνα κι ελαφρότερα όσο πλησιάζουν την επιφάνεια). Όταν λοιπόν τελειώσουν τα αποθέματα της ενέργειας που πυροδοτεί τις χημικές αντιδράσεις εντός του εσωτερικού του αστεριού, κι εφόσον ο πυρήνας έχει πλέον αποκτήσει αρκετά μεγάλη μάζα λόγω των βαρέων στοιχείων, τότε το αστέρι αρχίζει να καταρρέει προς το εσωτερικό του λόγω της βαρύτητας που πιέζει την επιφάνειά του προς τα μέσα. Εν τέλει το αστέρι εκρήγνυται λόγω της υπερβολικής πίεσης από την κατάρρευσή του, εξαπολύοντας παράλληλα στο διάστημα όλα τα χημικά στοιχεία που δημιουργήθηκαν στο εσωτερικό του. Αυτά τα στοιχεία αργότερα, υπό τις σωστές συνθήκες, θα δημιουργήσουν γαλαξίες, νεφελώματα, άλλα αστέρια, πλανήτες, κι ίσως άλλες μορφές ζωής. Είχα δει σε ένα ντοκιμαντέρ να λέει χαρακτηριστικά ένας αστροφυσικός: «Όλα τα στοιχεία που δημιούργησαν εμάς προήλθαν από αστέρια, και τα άτομα που υπάρχουν στο αριστερό μας χέρι μπορεί να προήλθαν από διαφορετικό αστέρι απ’ ότι τα άτομα που υπάρχουν στο δεξί μας χέρι. Όπως και να το δούμε, στην τελική όλοι είμαστε αστερόσκονη». Το συμπέρασμα είναι ότι αυτή η ανήσυχη και συχνά βίαιη διαδικασία είναι και η αιτία δημιουργίας τόσο των όμορφων θεαμάτων που έχουν παρατηρηθεί με τηλεσκόπια, όσο και ημών των ιδίων.

Έτσι λοιπόν προσπαθεί αυτή η συμβουλή να μας επηρεάσει θετικά και να μας δώσει να καταλάβουμε ότι δεν είναι κακό να είμαστε ανήσυχα πνεύματα. Δεν χρειάζεται να κρύβουμε τα συναισθήματά μας, ή να πιέζουμε τους εαυτούς μας να μην νιώθουν καθόλου. Δεν είναι αδυναμία, ίσα-ίσα που δείχνει μεγάλη δύναμη. Όταν βλέπουμε φωτεινά αστέρια στον ουρανό, δεν κρίνουμε την ισχυρή λάμψη τους. Αντιθέτως, τα θαυμάζουμε για το μεγαλείο τους. Στο κάτω-κάτω, ο ήλιος μας είναι ένα αστέρι το οποίο ευγνωμονούμε διότι το φως του είναι πηγή ζωής. Γιατί λοιπόν ένας άνθρωπος που έχει ισχυρή προσωπικότητα και την εκδηλώνει θα πρέπει να νιώσει ντροπή γι’ αυτό και την ανάγκη να απολογηθεί; Ένα άτομο που νιώθει έντονα, που λάμπει «φωτίζοντας» τον κόσμο γύρω του, μπορεί να αποτελεί πηγή επιρροής και έμπνευσης για άλλα άτομα που «φωτίζονται» από αυτό, ή να αποτελέσει την αφετηρία μιας αλλαγής ή δημιουργικής τάσης. Να είναι κατά κάποιο τρόπο ένας μικρός ήλιος στη γη.

Όσο για το δεύτερο σκέλος της πρώτης πρότασης, δηλαδή την κατάρρευση προς το εσωτερικό, αυτό είναι εξίσου σημαντικό και ταιριάζει ακόμα περισσότερο με τον παραλληλισμό με τους γαλαξίες. Σε περιόδους έντονης συναισθηματικής φόρτισης, τότε είναι που παρατηρείται και η μεγαλύτερη δημιουργική τάση. Τα περισσότερα μουσικά κομμάτια, βιβλία, έργα τέχνης, και γενικώς ό,τι σχετίζεται με τον χώρο των καλών τεχνών, υπήρξαν προϊόντα έντονων συναισθημάτων, τα οποία με την σειρά τους μιλούν και στην δική μας ψυχή και τα δικά μας συναισθήματα. Η συναισθηματική κατάρρευση είναι αποτέλεσμα υψηλής πίεσης η οποία πρέπει να εκτονωθεί. Η εκτόνωση με την σειρά της οδηγεί σε όμορφα αποτελέσματα, όπως και η εκτόνωση της πίεσης που παρατηρείται στα αστέρια όταν αυτά αρχίζουν να καταρρέουν προς το εσωτερικό τους. Η δημιουργία στην οποία καταλήγουν τόσο τα αστέρια όσο και οι άνθρωποι υπό τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή την έντονη πίεση, είναι ο κοινός παρονομαστής των δύο περιπτώσεων. Αν αναλογιστούμε ότι τα αστέρια που γίνονται υπερκαινοφανή εκπέμπουν μια λάμψη τόσο ισχυρή η οποία φαίνεται μέχρι και στον δικό μας ουρανό, εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, και πρόκειται για όμορφο θέαμα που αν ξέρουμε ότι θα είναι εμφανές στον ουρανό μας θα σπεύσουμε να το δούμε και να το θαυμάσουμε, έτσι θα πρέπει να σκεφτόμαστε και για ανθρώπους οι οποίοι είναι ικανοί να νιώθουν, και να νιώθουν έντονα. Μόνο αν μπορούμε να νιώσουμε θα είμαστε ισορροπημένοι και ολοκληρωμένοι ως προσωπικότητες, και μόνο έντονα συναισθήματα μπορούν να αποτελέσουν κινητήρια δύναμη για δημιουργία.

Επομένως, όταν συναντήσουμε κάποιον που είναι ισχυρή προσωπικότητα, που δεν φοβάται να εκδηλωθεί και να λάμψει, που δεν φοβάται να νιώσει και να λυγίσει, καλό θα είναι να μην τον κρίνουμε και σίγουρα να μην τον πνίξουμε ή να τον κάνουμε να νιώσει ενοχές για την άρνησή του να κρυφτεί. Το να έχει κανείς την τόλμη να είναι ο εαυτός του και να μην νοιάζεται για την κριτική του περιβάλλοντός του είναι πλέον επίτευγμα στις μέρες μας, δείχνει άτομο αληθινό που δεν ντρέπεται για τον εαυτό του. Ας φροντίσουμε λοιπόν να επιτρέψουμε και στους δικούς μας εαυτούς να λάμψουν, να νιώσουν, να εκδηλωθούν, και τελικώς να εξαπλώσουν την φλόγα που καίει μέσα τους ώστε να φωτιστεί ο κόσμος μας.

Σμαράγδα Θεοδωρίδου

* Οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο άρθρο δεν αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία, πηγή: google.com