Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ως εδώ και μη παρέκει!


 Πόσο οξύμωρο; Το μυαλό που μας παιδεύει με τους συνεχείς προβληματισμούς του είναι και αυτό που μας καθησυχάζει παρουσιάζοντας μας μία λύση. Κάπως έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους. Αυτοί που μας ταρακουνάνε περισσότερο είναι συνήθως αυτοί στους οποίους τρέχουμε να βρούμε καταφύγιο. Κι όλο αυτό γιατί πολύ απλά εμείς είμαστε αυτοί που τους έχουμε παραχωρήσει τη συγκεκριμένη εξουσία επάνω μας, γι' αυτό και τους είναι πιο εύκολο να μας επηρεάσουν από οποιονδήποτε τρίτο που δεν του έχουμε αφήσει τα περιθώρια να το κάνει. Κι έτσι έχουν τη δύναμη να μας ενθρονίσουν και να μας γκρεμίσουν. Εξαρτάται από το ποιον έχει επιλέξει ο καθένας μας να εμπιστευτεί.
 
 Ακόμη και για αυτούς, όμως, τους ιδιαίτερους για εμάς ανθρώπους πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια στα όσα τους επιτρέπονται και το σημαντικότερο από αυτά θαρρώ πως είναι ο σεβασμός. Σίγουρα δεν είναι δύσκολο να παρεκτραπούμε και έπειτα να το μετανιώσουμε (άλλωστε τα έχουν αυτά οι ανθρώπινες σχέσεις), όταν φτάνουμε όμως στο σημείο που χάνεται ο σεβασμός στο πρόσωπο του άλλου και μειώνεται η αξία του ως ανθρώπινου όντος, εκεί είναι που πρέπει να τραβήξουμε μια γραμμή και να δηλώσουμε το "ως εδώ και μη παρέκει"!
 
 
 Σαφώς και ο καθένας μας διαθέτει τα δικά του όρια υπομονής και αντοχής και σίγουρα πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να τερματίσουμε κάποιες σχέσεις. Είναι, όμως, προτιμότερο να διαιωνίζονται ανυπόφορες συνθήκες; Μπορεί κάποιες φορές οι εντάσεις να έχουν τη δική τους ομορφιά  γιατί κατά κάποιο τρόπο μέσα από αυτές βγαίνουν στο φως όλα όσα συσσωρεύονται μέσα μας (και βέβαια μόνο τα αρνητικά του άλλου γιατί όταν βρισκόμαστε εν θερμώ τα θετικά τρέπονται σε φυγή). Όμως, σε μια τελική αναμέτρηση, η γαλήνη του νου και της ψυχής έχει μεγαλύτερη αξία και αν κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να μας την προσφέρουν ή ακόμη κι αν εμείς δεν μπορούμε να την προσφέρουμε στους άλλους και παρόλο που το προσπαθήσαμε  το πείραμα απέτυχε, τότε ίσως είναι καλύτερα να κρατήσουμε κάποιες αποστάσεις.
 
Δέσποινα Ζησοπούλου
 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Ψυχή τε και σώματι!

  Ψυχή και σώμα άρρηκτα συνδεδεμένα. Μιλάει το ένα και ακούει το άλλο. Έτσι δεν είναι περίεργο όταν παρατηρούμε πως κάτι το οποίο απασχολεί έναν άνθρωπο βρίσκει διέξοδο έκφρασης μέσα από το ίδιο του το σώμα. Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή ενός πόνου, σα δυσχέρεια αναπνοής, με μια γενικότερη αίσθηση ανακατέματος στο στομάχι ή μπορεί να πάρει οποιαδήποτε άλλη μορφή. Για αυτά τα συμπτώματα δεν υπάρχουν ιατρικές εξηγήσεις αλλά κρύβονται σε άλλα βαθύτερα και αφανή αίτια.   Όμως γιατί εμφανίζονται αυτά τα συμπτώματα; Και πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Γιατί ναι μπορεί ο πόνος μας να προέρχεται από ψυχολογικούς λόγους αλλά δεν είναι πόνος θεωρητικός αλλά είναι πραγματικός και υπαρκτός και πλέον έχει αναχθεί σε θέμα υγείας!  Κατ' αρχήν ο καθένας μας γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά τον απασχολεί και καταδιώκει τη σκέψη του. Έτσι, το σώμα μας παίρνει την πρωτοβουλία να συμπαρασταθεί σα καλός φίλος στην ψυχή μας προσπαθώντας να τη φέρει αντιμέτωπη με τα προβλήματα