Οι ανθρώπινες σχέσεις μου θυμίζουν κάτι από τα κομμάτια των παζλ. Π οικίλης θεματικής γκάμας και κ άθε μία τους ξεχωριστή. Άλλες όμορφες απεικονίσεις τοπίων και κάποιες δυσνόητοι πίνακες καλλιτεχνών που ο κάθε παρατηρητής δίνει τη δική του ερμηνεία. Ένα παζλ 2 κομματιών. Το ένα κομμάτι απεικονίζει μία εικόνα. Το άλλο που ενώνεται μαζί του, τη συμπληρώνει. Κανένα άλλο δε μπορεί να πάρει τη θέση του, γιατί ακόμη κι αν το προσπαθήσει δε θα ταιριάξει πλήρως και κάποια στιγμή θα αποχωρήσει από κοντά του ώστε να βρει το κομμάτι που εφάπτεται καλύτερα στα διακεκομμένα σημεία του. Μπορεί να έχουν ένα κοινό μοτίβο αλλά το καθένα φέρει τις δικές του ιδιαίτερες λεπτομέρειες. Μπορεί ακόμη φαινομενικά το ένα να είναι εντελώς διαφορετικό από το άλλο, αλλά εδώ δεν χωρούν αυταπάτες: για να παρατηρήσεις και να κατανοήσεις την πλήρη εικόνα χρειάζεσαι και τα δύο κομμάτια. Δεν είναι βέβαιο πότε θα συναντηθούν και αν θα καταφέρουν να μείνουν ενωμένα. Υφίστανται αρκετές αναταράξεις.