Εξομολόγηση...

 Μου ζήτησες να γράψω κάτι για εσένα. Το θέμα είναι πως το να γράφω για όσους πραγματικά αγαπάω μου φαίνεται από τα πιο δύσκολα πράγματα. Ίσως γιατί τα λόγια μου φαίνονται τόσο φτωχά για να περιγράψουν όλα όσα σημαίνουν κάποιοι ιδιαίτεροι άνθρωποι, όπως εσύ, για εμένα. Αλλά μου το ζήτησες. Και για εσένα προσπαθώ να κάνω ακόμη κι όσα νόμιζα πως δεν μπορώ.

 Ένα χρόνο και κάτι εμφανίστηκες στη ζωή μου τη στιγμή που ούτε κι εγώ ήξερα πόσο σε χρειαζόμουν. Θυμάμαι πως εκείνο το μαγικό βράδυ έγραψα κάπου "σήμερα συντελέστηκε μπροστά μου ένα θαύμα". Δεν κατάλαβα πότε και πώς αλλά έγινες αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και με το πέρασμα του χρόνου όλο αυτό αντί να υποχωρεί άρχισε να δυναμώνει κι είδα αυτό που ξεκίνησε σαν άγουρος έρωτας να μετουσιώνεται σε άδολη αγάπη. Σε είχα απέναντι μου και σε έβλεπα όπως ακριβώς ήσουν με τα προτερήματα και τα ελαττώματα σου και συνέχιζα να σε επιλέγω με περισσότερο πάθος.

 Μεταξύ μας δημιουργήθηκε ένα περίεργο δέσιμο που μας τρόμαξε και τους δύο. Εγώ το αποδέχθηκα ενώ εσύ προσπάθησες να του αντιταχθείς. Και το οξύμωρο ήταν πως κάθε φορά που απομακρυνόμασταν καταφέρναμε να ερχόμαστε όλο και πιο κοντά.

 Μα είναι λογικό πως όταν έχεις να κάνεις με δυο διαφορετικούς ανθρώπους που ο καθένας έχει μεγαλώσει με άλλο τρόπο και κουβαλάει τα δικά του βιώματα και τις δικές του συνήθειες δεν μπορείς να αποφύγεις κάποια σύγκρουση. Το θέμα είναι πόσο θέλεις να συνεργαστείς για να την εξομαλύνεις και εντέλει να ωφεληθείς από αυτή ή να της επιτρέψεις να σε τελειώσει.

 Εάν δεν ήξερα εσένα σίγουρα θα ήμουν πιο ήρεμη, πιο απόλυτη, πιο ανεξάρτητη. Δε θα ήξερα πόσα μπορώ να αντέξω, πόσο μπορεί να πονέσω αλλά ούτε κι ότι υπάρχουν στιγμές που ο άνθρωπος μπορεί να κλάψει από ευτυχία. Σαν τα άνθη που διψάνε για νερό κι όταν τα ποτίσεις λίγο παραπάνω παθαίνουν υπερχείλιση. Έτσι κι εγώ τα έχασα όταν αποφάσισες να αφήσεις κατά μέρους το προσωπείο σου και να αφεθείς. Σε είδα να μεταμορφώνεσαι απέναντι μου. Αντίκρισα το μεγαλείο μιας όμορφης ψυχής με τόση ευαισθησία και καλοσύνη κι απόρησα με το πόση τρυφερότητα μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος μέσα του. Δικαίωσες όλα όσα κατά κάποιο τρόπο γνώριζα και ένιωσα ανάξια να βρίσκομαι δίπλα σου. Κι έτσι αντί να βάλω για ύπνο τις ανασφάλειες μου τις άφηνα να μας ενοχλούν και να κάνουν σαματά.

 Αγνοώ το τι μας επιφυλάσσει το αύριο αλλά είμαι ευγνώμων που σε έζησα στο σήμερα και που είδα ένα θαύμα να συντελείται μπροστά στα μάτια μου. Γιατί ότι και να γίνει εσύ είσαι το θαύμα μου. Σε ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου και μαζί σου γεύτηκα πως είναι να ζεις τα όνειρα σου...

Δέσποινα Ζησοπούλου