Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αυτο-Πεποίθηση!


 Σε ακούω αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί έχεις τόσο μεγάλη ανάγκη να μου τονίσεις τα χαρίσματα ή την ιδιότητά σου. Λες: "Είμαι όμορφος, είμαι έξυπνος, είμαι γιατρός, είμαι δικηγόρος" και πάει λέγοντας. Και μπράβο σου. Αλλά γιατί χρειάζεται να μου τα πεις με έπαρση; Κι όμως αν ακούσω πιο καλά καταβάθως μου λες: "Αισθάνομαι ότι δεν είμαι αρκετός κι έχω ανάγκη από τον θαυμασμό και την επιβεβαίωση του κόσμου για να πιστέψω  στον εαυτό μου."

 Ο άνθρωπος που αισθάνεται πραγματικά περήφανος για όσα είναι ή έχει κατορθώσει δεν έχει την ανάγκη να τα φωνάξει. Του αρκεί που κατέχει ο ίδιος τη συγκεκριμένη γνώση. Γνωρίζει την αξία του και δεν έχει ανάγκη την επιβεβαίωση κανενός. Αντίθετα, εκείνος που πλέκει εγκώμια στον εαυτό του και παίρνει τον ρόλο του τελάλη αρχίζοντας να διαλαλεί τις αρετές του, αποκαλύπτει απλώς την ανάγκη του για αποδοχή και θαυμασμό των άλλων.

 Με λίγα λόγια, μπορεί να έχουμε πολλές ιδιότητες αλλά όταν δεν έχουμε την ανάγκη να τις υπερτονίζουμε στον περίγυρο μας είμαστε καλά με το μέσα μας. Όταν, από την άλλη συμβαίνει το αντίθετο, χρειαζόμαστε λίγη δουλίτσα παραπάνω με τον εαυτό μας ώστε εντέλει να αισθανόμαστε καλύτερα για το ποιοι είμαστε.

 Επομένως, την επόμενη φορά που θα ακούσετε έναν άνθρωπο να περιαυτολογεί, μη βιαστείτε να τον επικρίνετε. Έχει κι αυτός τις αδυναμίες του, απλώς δεν έχει βρει ακόμη τον τρόπο να τις διαχειριστεί.

Δέσποινα Ζησοπούλου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Ψυχή τε και σώματι!

  Ψυχή και σώμα άρρηκτα συνδεδεμένα. Μιλάει το ένα και ακούει το άλλο. Έτσι δεν είναι περίεργο όταν παρατηρούμε πως κάτι το οποίο απασχολεί έναν άνθρωπο βρίσκει διέξοδο έκφρασης μέσα από το ίδιο του το σώμα. Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή ενός πόνου, σα δυσχέρεια αναπνοής, με μια γενικότερη αίσθηση ανακατέματος στο στομάχι ή μπορεί να πάρει οποιαδήποτε άλλη μορφή. Για αυτά τα συμπτώματα δεν υπάρχουν ιατρικές εξηγήσεις αλλά κρύβονται σε άλλα βαθύτερα και αφανή αίτια.   Όμως γιατί εμφανίζονται αυτά τα συμπτώματα; Και πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Γιατί ναι μπορεί ο πόνος μας να προέρχεται από ψυχολογικούς λόγους αλλά δεν είναι πόνος θεωρητικός αλλά είναι πραγματικός και υπαρκτός και πλέον έχει αναχθεί σε θέμα υγείας!  Κατ' αρχήν ο καθένας μας γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά τον απασχολεί και καταδιώκει τη σκέψη του. Έτσι, το σώμα μας παίρνει την πρωτοβουλία να συμπαρασταθεί σα καλός φίλος στην ψυχή μας προσπαθώντας να τη φέρει αντιμέτωπη με τα προβλήματα