Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ταξίδι στον Παράδεισο!



Το σημερινό άρθρο αποτελεί αφιέρωμα σε ένα τραγούδι που μου άγγιξε την ψυχή από την πρώτη φορά που το άκουσα, και κάθε φορά που το ακούω με κάνει να αναριγώ. Πρόκειται για το τραγούδι “The Last Goodbye” (“Ο τελευταίος αποχαιρετισμός”) που ερμηνεύει ο Billy Boyd, το οποίο αφορά το τέλος της τριλογίας ταινιών “Χόμπιτ”, από το ομώνυμο βιβλίο φαντασίας του J.R.R. Tolkien. Το κεντρικό νόημα του τραγουδιού είναι ο αποχαιρετισμός των ηρώων μεταξύ τους, όταν φτάνει το τέλος της ιστορίας και χωρίζουν οι δρόμοι τους. Μετά από ένα βιβλίο/τρεις ταινίες περιπέτειας, κάποιοι φεύγουν για το σπίτι τους και κάποιοι έχουν φύγει οριστικά. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι, είτε ο αποχωρισμός είναι προσωρινός είτε είναι οριστικός, οι άνθρωποι δεν ξεχνιούνται.

Έτσι λοιπόν θα μοιραστώ το τραγούδι (ο σύνδεσμος είναι στο τέλος του άρθρου, για όσους θέλουν να το ακούσουν παράλληλα) και τους στίχους του, με την μετάφραση δίπλα, ώστε να νιώσουμε όλοι την δύναμή του μέσα από την γλυκιά του μουσική:

“I saw the light fade from the sky / Είδα το φως να σβήνει από τον ουρανό 


On the wind I heard a sigh / Στον άνεμο άκουσα έναν αναστεναγμό 

As the snowflakes cover my fallen Brothers / Καθώς οι χιονονιφάδες σκεπάζουν τους πεσόντες Αδερφούς μου 
I will say this last goodbye / Θα πω αυτό το τελευταίο αντίο 
Night is now falling / Τώρα πέφτει η νύχτα
So ends this day / Κι έτσι τελειώνει αυτή η μέρα 
The road is now calling / Ο δρόμος τώρα με καλεί 
And I must away / Κι εγώ πρέπει να φύγω 


Over hill and under tree / Πάνω από λόφο και κάτω από δέντρο 


Through lands where never light has shone / Μέσα από μέρη που δεν φωτίστηκαν ποτέ 

By silver streams that run down to the sea / Δίπλα από ασημένια ρυάκια που κυλούν προς την θάλασσα 
Under cloud, beneath the stars / Κάτω από σύννεφο, κάτω από τα αστέρια 
Over snow one winter's morn / Πάνω από χιόνι, ένα χειμωνιάτικο πρωινό
I turn at last to paths that lead home / Στρέφομαι επιτέλους σε μονοπάτια που οδηγούν σπίτι 
And though where the road then takes me / Και παρόλο που, το πού θα με βγάλει ο δρόμος 
I cannot tell / Δεν μπορώ να το ξέρω 
We came all this way / Ήρθαμε ως εδώ 
But now comes the day / Αλλά τώρα ήρθε η μέρα 
To bid you farewell / Να σας αποχαιρετήσω


Many places I have been / Σε πολλά μέρη έχω βρεθεί 


Many sorrows I have seen / Πολλές λύπες έχω δει

But I don't regret / Αλλά δεν μετανιώνω 
Nor will I forget / Ούτε πρόκειται να ξεχάσω 
All who took the road with me / Όλους όσους συμπορεύτηκαν μαζί μου 
Night is now falling / Τώρα πέφτει η νύχτα
So ends this day / Κι έτσι τελειώνει αυτή η μέρα 
The road is now calling / Ο δρόμος τώρα με καλεί 
And I must away / Κι εγώ πρέπει να φύγω


Over hill and under tree / Πάνω από λόφο και κάτω από δέντρο 


Through lands where never light has shone / Μέσα από μέρη που δεν φωτίστηκαν ποτέ 

By silver streams that run down to the sea / Δίπλα από ασημένια ρυάκια που κυλούν προς την θάλασσα
To these memories I will hold / Αυτές τις αναμνήσεις θα συγκρατήσω 
With your blessing I will go / Με τις ευχές σας θα αποχωρήσω 
To turn at last to paths that lead home / Για να στραφώ επιτέλους σε μονοπάτια που οδηγούν σπίτι 
And though where the road then takes me / Και παρόλο που, το πού θα με βγάλει ο δρόμος 
I cannot tell / Δεν μπορώ να το ξέρω 
We came all this way / Ήρθαμε ως εδώ 
But now comes the day / Αλλά τώρα ήρθε η μέρα 
To bid you farewell / Να σας αποχαιρετήσω


I bid you all a very fond farewell / Σας αφήνω όλους με έναν εγκάρδιο αποχαιρετισμό”

Έστω κι αν αυτό το τραγούδι γράφτηκε με συγκεκριμένη ιστορία κατά νου, δεν μπορώ να μην το παραλληλίσω με την δική μας πραγματικότητα. Από την ζωή του καθενός έρχονται και φεύγουν άνθρωποι. Αν όμως ακολουθήσουμε το πνεύμα των στίχων, θα δούμε ότι ο αποχωρισμός δεν είναι πάντα κακός, πάντα μας μένουν στο τέλος οι αναμνήσεις. Και πού ξέρουμε, μπορεί τελικώς να ξαναβρεθούμε κι όλα να είναι πάλι ωραία.

Υπάρχει όμως και ο οριστικός αποχαιρετισμός δικών μας ανθρώπων, μία κατάσταση επώδυνη σε όλους μας στην αρχή. Με τον καιρό όμως αυτό αλλάζει. Πάντα μας λείπουν, αλλά ο πόνος καταλαγιάζει. Όπως και στην ιστορία του βιβλίου και στους στίχους του τραγουδιού, έτσι και στην πραγματική ζωή οι άνθρωποι που μας αφήνουν οριστικά ξεκινούν πλέον δικό τους ταξίδι. Και ναι, αυτό τους το ταξίδι είναι τόσο όμορφο όσο περιγράφει το τραγούδι, επειδή ξέρουμε ότι οι άνθρωποί μας πηγαίνουν στον Παράδεισο και ταξιδεύουν πάνω από λόφους, κάτω από δέντρα, δίπλα από ασημένια ρυάκια, κάτω από αστέρια. Κι εμείς με την σειρά μας δεν πρέπει να λυπούμαστε, γιατί ξέρουμε ότι όπως δεν θα τους λησμονήσουμε εμείς, ούτε εκείνοι θα λησμονήσουν εμάς που πορευτήκαμε στο πλάι τους. Ξεκινούν το ταξίδι τους ακολουθώντας τα μονοπάτια που οδηγούν “σπίτι”, στον τόπο αιώνιας ξεκούρασης και γαλήνης, θα μας βλέπουν και θα μας προσέχουν από εκεί ψηλά, θα στέκονται δίπλα μας όποτε χρειαστούμε (κι εμείς θα το νιώθουμε έστω κι αν δεν τους βλέπουμε), μέχρι να έρθει η ώρα της οριστικής αντάμωσης μαζί τους.


Σμαράγδα Θεοδωρίδου


* Οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο άρθρο δεν αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία, πηγή: google.com

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Ψυχική ανθεκτικότητα

Με την έννοια ψυχική ανθεκτικότητα αναφερόμαστε στην ικανότητα ενός ατόμου να ξεπεράσει δύσκολες και στρεσογόνες καταστάσεις και να βγει πιο δυνατός μέσα από αυτές. Η εργασιακή καθημερινότητα, η οικογενειακή συνθήκη διαβίωσης αλλά και το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ζούμε επηρεάζει την ψυχική μας κατάσταση. Όταν αντιμετωπίζουμε προβλήματα και δύσκολες καταστάσεις σε ένα από τα παραπάνω "σκέλη" της ζωής μας τότε τα υπόλοιπα λειτουργούν ως προστατευτικοί παράγοντες για να μπορέσουμε να ανακάμψουμε.  Τι γίνεται όταν νιώθουμε πως καταρρέουν οι αντοχές μας, υπάρχει αίσθηση αποσύνδεσης, αρνητικά συναισθήματα, οικογενειακές συγκρούσεις, απογοήτευση από τους "σημαντικούς άλλους" και οικονομικές δυσκολίες;  Τότε τα πράγματα δυσκολεύουν αρκετά. Η δουλειά που έχουμε να κάνουμε για να επιτύχουμε την ανάκαμψη είναι δύσκολη και αρκετά επώδυνη. Ωστόσο, δεν είναι αδύνατη . Άλλωστε "τα αγαθά κόποις κτώνται" και η ψυχική ανθεκτικότητα είναι μέγιστο αγαθό κα