Είσαι και εσύ ο τύπος που λέει "αν μου συμβεί το τάδε... θα τρελαθώ!", "δεν θα το αντέξω αυτό!" και άλλες παρόμοιες φράσεις απόγνωσης που πηγάζουν από τη μη γνώση των δυνατοτήτων και αντοχών μας; Όμως, η δύναμη πηγάζει από μέσα μας! Είναι εκεί όταν εμείς θα την έχουμε ανάγκη και θα πρέπει να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Όταν θα πονάμε τόσο που τίποτα δεν θα φαντάζει εύκολο και απλό, τότε θα βρούμε την εσωτερική δύναμη, την ικανότητα και θα καταφέρουμε να ισορροπήσουμε.
Ο οργανισμός μας αναπτύσσει άμυνες, το μυαλό μας ανοίγει δρόμους και παράδρομους για να ξεφύγει από τις σκέψεις που μας πονάνε ή μας βασανίζουν. Η καρδιά μας σκληραίνει και όταν λυγίζουμε μας επαναφέρει. Σίγουρα αυτό δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε απλό και δεν γίνεται πάντα με επιτυχία. Ωστόσο, στο τέλος θα βρούμε τις λύσεις που ψάχνουμε και θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα ή τον πόνο που μας βασανίζει. Το μόνο που σίγουρα πρέπει να κάνουμε είναι να είμαστε ανοιχτοί στη βοήθεια και στις λύσεις που προκύπτουν.
Πρόσφατα βρέθηκα σε μια τέτοια θέση. Αντιμέτωπος με φόβους καλά θεμελιωμένους από παλιά. Τον φόβο της ασθένειας, τον φόβο του θανάτου προσώπων που λατρεύω. Φόβους ανθρώπινους, φόβους λογικούς και συνάμα δύσκολους, σκληρούς και ανελέητους. Αυτοί οι φόβοι ξυπνούσαν ένας ένας και ερχόμουν αντιμέτωπος αργά και βασανιστικά μαζί τους. Μέχρι που ήρθε η στιγμή να τους αντιμετωπίσω με τον πιο δύσκολο και επώδυνο για εμένα τρόπο... την απώλεια. Μια απώλεια δύσκολη και βαθιά... την απώλεια της μάνας. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και δεν ήμουν έτοιμος, όσο και αν η ζωή με προετοίμασε. Όμως, σιγά σιγά και μετά από μεγάλη πάλη και δυσκολίες κατάλαβα κάτι... μπορώ περισσότερα από όσα νομίζω, αντέχω πιο πολλά από όσα πίστευα και τελικά συνεχίζω.
Η συνέχεια δεν είναι εύκολη, ούτε ανώδυνη. Συνεχίζω "τραυματισμένος", περπατάω κι ας "κουτσαίνω", χαμογελάω και ας πονάω. Όμως, βρήκα την δύναμη να σηκωθώ και να συνεχίσω κουβαλώντας αυτή την απώλεια. Θα μάθω να ζω με αυτή και να την υπομένω. Σημασία έχει που τα καταφέρνω και που μπορώ να συνεχίσω... κάτι που δεν πίστευα. Ήμουν και εγώ ένας από όλους εσάς που έλεγε "δεν θα το αντέξω". Το άντεξα... με πόνο, με θλίψη αλλά είμαι εδώ και συνεχίζω!
Όταν πέφτεις... να σηκώνεσαι ξανά!
Κωνσταντίνος Μπαλντίδης
* Οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο άρθρο δεν αποτελούν πνευματική μας ιδιοκτησία, πηγή: google.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
•Δεν επιτρέπονται τα «greeklish» (ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) και η γραφή με κεφαλαία (Caps) .
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης σχολίων χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση.
Προσοχή: 1. Η σελίδα λειτουργεί σε εθελοντική βάση. Τα σχόλια δημοσιεύονται το συντομότερο δυνατόν, μόλις αυτό καταστεί εφικτό.
2. Όσοι και όσες απευθύνονται στη διαχείρηση με απορίες και ερωτήσεις είναι απαραίτητο να αναγράφουν και το e-mail τους για τη δυνατότητα απάντησης.
Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την βοήθεια σας!