Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ένα βήμα τη φορά!


"Αν κάνω αυτό, τότε μπορεί να συμβεί εκείνο. Μετά από εκείνο θα γίνει το άλλο. Και αν μετά ακολουθήσει το παρ' άλλο, τι θα κάνω;" Κάπως έτσι είναι ο "απλοϊκός" τρόπος σκέψης ορισμένων ανθρώπων.

 Αλλά ας πάρουμε από την αρχή τα πράγματα. Τι είναι αυτό που μας προκαλεί τόσο πολύπλοκες σκέψεις και ωσάν ενεργοί σεναριογράφοι πλάθουμε ιστορίες τρόμου; Είναι αυτό το άτιμο το μέλλον που μας είναι άγνωστο κι ακριβώς επειδή κάποιοι ανησυχούν λιγάκι παραπάνω για την έκβαση του, προσπαθούν να οραματιστούν το χειρότερο ενδεχόμενο ώστε να είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν οτιδήποτε βρεθεί μπροστά τους.

 Υπάρχει μια αγγλική έκφραση που μας προτρέπει να "κάνουμε ένα βήμα τη φορά" ("one step at a time") και υπάρχει και μια ελληνική που αναφέρει πως "όποιος βιάζεται σκοντάφτει". Η με ακόμη πιο απλά λόγια "σταμάτα να άγχεσαι για το τι θα γίνει αύριο κι επικεντρώσου στο σήμερα".

 Συχνά φοβόμαστε ότι μπορεί να συμβεί κάτι και καταναλώνουμε πολύ χρόνο στο να αναλογιζόμαστε και να στενοχωριόμαστε με αυτή την εικασία μας. Εάν επρόκειτο όντως να συμβεί κάτι θα το αντιμετωπίσουμε τη στιγμή που θα εμφανιστεί και εάν δεν παρουσιαστεί ποτέ θα έχουμε γλυτώσει από στιγμές ανούσιας έγνοιας. Γιατί, λοιπόν, να υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε ψυχολογικές δοκιμασίες εκ των προτέρων;
 Μέσα σε όλα αυτά, το οξύμωρο είναι πως όταν εντέλει ξυπνήσουν οι χειρότερες μας σκέψεις και τις δούμε να αποτελούν πραγματικό γεγονός της ζωής μας, πλέον δε μας φαντάζουν τόσο επικίνδυνες όσο πιστεύαμε πως θα είναι και μόνο στην ιδέα τους.

 Τις προάλλες μέσα από μα κουβέντα με ένα νέο παιδί στα πρώτα βήματα της ζωής του, αντιλήφθηκα πόση ανασφάλεια ένιωθε για ένα καινούριο βήμα που επρόκειτο να κάνει και ανησυχούσε για το τι επίπτωση θα έχει αυτό στα επόμενα 6-8 χρόνια.

 Κανένας μας δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί στο επόμενο δευτερόλεπτο, πόσο μάλλον στα επόμενα χρόνια. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση να μας δοθεί. Γι' αυτό καλό είναι προετοιμάζουμε ένα μικρό έδαφος για το μέλλον αλλά να επικεντρωνόμαστε στο παρόν  που υπάρχει αυτή τη στιγμή μπροστά μας και να το διαμορφώσουμε όσο πιο ευχάριστα μπορούμε δίνοντας του τις πινελιές της αρεσκείας μας.

Δέσποινα Ζησοπούλου 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Ψυχή τε και σώματι!

  Ψυχή και σώμα άρρηκτα συνδεδεμένα. Μιλάει το ένα και ακούει το άλλο. Έτσι δεν είναι περίεργο όταν παρατηρούμε πως κάτι το οποίο απασχολεί έναν άνθρωπο βρίσκει διέξοδο έκφρασης μέσα από το ίδιο του το σώμα. Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή ενός πόνου, σα δυσχέρεια αναπνοής, με μια γενικότερη αίσθηση ανακατέματος στο στομάχι ή μπορεί να πάρει οποιαδήποτε άλλη μορφή. Για αυτά τα συμπτώματα δεν υπάρχουν ιατρικές εξηγήσεις αλλά κρύβονται σε άλλα βαθύτερα και αφανή αίτια.   Όμως γιατί εμφανίζονται αυτά τα συμπτώματα; Και πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Γιατί ναι μπορεί ο πόνος μας να προέρχεται από ψυχολογικούς λόγους αλλά δεν είναι πόνος θεωρητικός αλλά είναι πραγματικός και υπαρκτός και πλέον έχει αναχθεί σε θέμα υγείας!  Κατ' αρχήν ο καθένας μας γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά τον απασχολεί και καταδιώκει τη σκέψη του. Έτσι, το σώμα μας παίρνει την πρωτοβουλία να συμπαρασταθεί σα καλός φίλος στην ψυχή μας προσπαθώντας να τη φέρει αντιμέτωπη με τα προβλήματα