Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ας ξανασυστηθούμε!


Πρώτο στάδιο: γνωριζόμαστε. Και συνήθως σε ένα από τα επόμενα: παραγνωριζόμαστε.

Στο ξεκίνημα κάθε σχέσης όλοι προσπαθούμε να δείξουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Δεν είναι τόσο ότι το κάνουμε επίτηδες αλλά περισσότερο το επιδιώκουμε υποσυνείδητα. Βέβαια, πίσω από αυτό βρίσκεται η ανάγκη του να γίνουμε αρεστοί και κάπως έτσι ξεκινάμε με καλή διάθεση και περισσότερες υποχωρήσεις από αυτές που είμαστε διατεθειμένοι να προβούμε στην πορεία. Έτσι, ας πούμε πως ουσιαστικά παρουσιάζουμε μια πιο καλή πτυχή της προσωπικότητας μας. Όμως, κι αυτή μας η πλευρά διαρκεί ως ένα σημείο γιατί δεν αργεί να κάνει την εμφάνιση του και ο καλά κρυμμένος και "στριμμένος" μας εαυτός.   

Όταν λοιπόν έχουμε όλα τα στοιχεία μπροστά στα μάτια μας, οφείλουμε να κοιτάξουμε τον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας με τα θετικά και τα αρνητικά του γνωρίσματα και να σκεφτούμε με πόσα από αυτά αντέχουμε να ζήσουμε. Ίσως βέβαια ούτε αυτό να είναι αρκετό και η μαγική συνταγή να βρίσκεται στο ότι ακόμη και όλα αυτά που σε κάποιο τρίτο μάτι θα φαίνονταν ανυπόφορα ή ως ένα βαθμό υποφερτά, σε εμάς να φαντάζουν ως η ομορφότερη θέα! Δηλαδή αυτό σημαίνει πως ίσως δεν αρκεί απλά να αντέχουμε αλλά το επιθυμητό είναι να μας αρέσει το γενικό τοπίο και να το επιλέγουμε συνειδητά και όχι να το αποδεχόμαστε στωικά! Αντίστοιχα, ο άνθρωπος που είναι απέναντι μας οφείλει να μας κοιτάξει και να κρίνει εάν του αρέσει αυτό που έχει μπροστά του για τους σωστούς και όχι τους ωραιοποιημένους λόγους. 


"Σύμφωνοι, μπορεί να έχω πολλά ελαττώματα, αλλά άλλα τόσα έχεις κι εσύ." Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ίσως αυτό να είναι που το κάνει και περισσότερο ενδιαφέρον γιατί αν ο άλλος μπει στη διαδικασία να αγαπήσει τα κατά κόσμον ελαττώματα σου και φυσικά είσαι διατεθειμένος να αντιμετωπίσεις με τον ίδιο τρόπο τα δικά του, αυτό είναι μία καλή ένδειξη ότι μπορεί να έχεις βρει έναν καλό συνοδοιπόρο στο ταξίδι της ζωής.

Δέσποινα Ζησοπούλου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Ψυχή τε και σώματι!

  Ψυχή και σώμα άρρηκτα συνδεδεμένα. Μιλάει το ένα και ακούει το άλλο. Έτσι δεν είναι περίεργο όταν παρατηρούμε πως κάτι το οποίο απασχολεί έναν άνθρωπο βρίσκει διέξοδο έκφρασης μέσα από το ίδιο του το σώμα. Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή ενός πόνου, σα δυσχέρεια αναπνοής, με μια γενικότερη αίσθηση ανακατέματος στο στομάχι ή μπορεί να πάρει οποιαδήποτε άλλη μορφή. Για αυτά τα συμπτώματα δεν υπάρχουν ιατρικές εξηγήσεις αλλά κρύβονται σε άλλα βαθύτερα και αφανή αίτια.   Όμως γιατί εμφανίζονται αυτά τα συμπτώματα; Και πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Γιατί ναι μπορεί ο πόνος μας να προέρχεται από ψυχολογικούς λόγους αλλά δεν είναι πόνος θεωρητικός αλλά είναι πραγματικός και υπαρκτός και πλέον έχει αναχθεί σε θέμα υγείας!  Κατ' αρχήν ο καθένας μας γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά τον απασχολεί και καταδιώκει τη σκέψη του. Έτσι, το σώμα μας παίρνει την πρωτοβουλία να συμπαρασταθεί σα καλός φίλος στην ψυχή μας προσπαθώντας να τη φέρει αντιμέτωπη με τα προβλήματα