Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Choose me or lose me!



 Τα εκάστοτε βιώματα μας αποτελούν την προσωπική μας πυξίδα. Εξαιτίας αυτών πορευόμαστε σε έναν συγκεκριμένο τόπο και συμπεριφερόμαστε με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ξεκινάμε σαν άγραφο χαρτί και τα βιώματα είναι το μελάνι που γράφει επάνω μας. Όσο γυρίζουν οι σελίδες τόσες περισσότερες περιπέτειες έχουμε αφηγηθεί. Κι όπως είναι φυσιολογικό η κάθε πορεία που διανύεται επιδρά μεταμορφωτικά στον ήρωα της κι έτσι είναι διαφορετικός στην αρχή, στο ενδιάμεσο και στο τέλος της ιστορίας του.
 
 Ας μιλήσουμε για τον ήρωα που η ζωή του δεν του χαρίστηκε κι από ένα σημείο και μετά αποφάσισε να μη της χαρίζεται ούτε κι αυτός.
 
 Ο καθένας μας χρωστάει στον εαυτό σου να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο νοθευμένος. Του οφείλουμε να είμαστε αυθεντικοί και να αφήνουμε τις προκαταλήψεις κατά μέρους. Ναι, σίγουρα έχουμε πληγωθεί. Ποιος δεν έχει; Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι από εδώ και πέρα θα συστηνόμαστε στους ανθρώπους μονάχα με το καινούριο σκληροπυρηνικό μας πρόσωπο. Όταν αναμετρηθούμε μαζί τους και διαπιστώσουμε πως τους αξίζει κάτι τέτοιο, μπορούμε να τους το προσφέρουμε απλόχερα. Αλλιώς πώς γίνεται να τους καταδικάζουμε χωρίς πρώτα να τους επιτρέψουμε να μας συστηθούν; Και επιπλέον πόση ακόμη δύναμη θα παραχωρήσουμε στο παρελθόν μας; Θα επιτρέψουμε σε όσα μας στιγμάτισαν να καθορίσουν και το μέλλον μας; Να κλέψουν ακόμη ένα κομμάτι μας; Αυτό της ουσίας μας.

  Είναι φυσιολογική εξέλιξη της ζωής το να αλλάζεις. Αλλάζω σημαίνει κάτι σαν προσαρμόζομαι στις νέες συνθήκες. Και αυτό είναι καλό γιατί δείχνει πως εξελίσσεσαι, ωριμάζεις. Δε μένεις στάσιμος. Όμως, μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία της αλλαγής ίσως σκληραίνεις λίγο παραπάνω. Αλλά σημασία έχει να σκληρύνεις απέναντι στους σωστούς ανθρώπους, σε αυτούς που αξίζει να δουν αυτό το πρόσωπο σου γιατί συνέβαλλαν στη δημιουργία του. Μα, υπάρχουν και οι άλλοι που δε σε πείραξαν αλλά υιοθετώντας την καινούρια σου συμπεριφορά είσαι έτοιμος να τους πληγώσεις εσύ εάν δεν το έχεις ήδη κάνει. Εφαρμόζοντας στους άλλους όσα εφάρμοσαν κάποιοι κάποτε σε εσένα δε διαφέρεις σε τίποτα από εκείνους. Αλλά είναι δυσκολότερο το να διαφέρεις από τα να εντάσσεσαι.

  Είναι θέμα επιλογής το ποιος θέλεις να είσαι και πως να αυτοπαρουσιάζεσαι. Και εξακολουθεί να παραμένει μια πολύ κακή δικαιολογία ότι απλώς ακολουθούμε τη ροή αυτού του κόσμου. Μπορείς να παραμείνεις αληθινός όταν σε περικυκλώνουν τα ψέματα; Μπορείς να χαράξεις τη δική σου πορεία όταν το κάθε σου βήμα επιδέχεται κριτική; Μπορείς να επανεφεύρεις την ελπίδα σου όταν σε αποχαιρετούν τα όνειρα σου; Και βέβαια μπορείς! Αρκεί να το επιλέξεις.

Δέσποινα Ζησοπούλου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Ψυχή τε και σώματι!

  Ψυχή και σώμα άρρηκτα συνδεδεμένα. Μιλάει το ένα και ακούει το άλλο. Έτσι δεν είναι περίεργο όταν παρατηρούμε πως κάτι το οποίο απασχολεί έναν άνθρωπο βρίσκει διέξοδο έκφρασης μέσα από το ίδιο του το σώμα. Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή ενός πόνου, σα δυσχέρεια αναπνοής, με μια γενικότερη αίσθηση ανακατέματος στο στομάχι ή μπορεί να πάρει οποιαδήποτε άλλη μορφή. Για αυτά τα συμπτώματα δεν υπάρχουν ιατρικές εξηγήσεις αλλά κρύβονται σε άλλα βαθύτερα και αφανή αίτια.   Όμως γιατί εμφανίζονται αυτά τα συμπτώματα; Και πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Γιατί ναι μπορεί ο πόνος μας να προέρχεται από ψυχολογικούς λόγους αλλά δεν είναι πόνος θεωρητικός αλλά είναι πραγματικός και υπαρκτός και πλέον έχει αναχθεί σε θέμα υγείας!  Κατ' αρχήν ο καθένας μας γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά τον απασχολεί και καταδιώκει τη σκέψη του. Έτσι, το σώμα μας παίρνει την πρωτοβουλία να συμπαρασταθεί σα καλός φίλος στην ψυχή μας προσπαθώντας να τη φέρει αντιμέτωπη με τα προβλήματα