Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πάλι άργησες στο ραντεβού μας;



 Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε αργήσει ή μας έχουν στήσει σε κάποιο ραντεβού. Κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα της ζωής είναι. Η συγκεκριμένη σκέψη γεννήθηκε σε ένα καθιερωμένο στήσιμο από τα αγαπημένα μου φιλαράκια. 

 Ζώντας σε μια καθημερινότητα που απαιτεί από εμάς να τρέχουμε σε φρενήρεις ρυθμούς έρχεται η στιγμή που βρίσκουμε να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας και να βρεθούμε με ανθρώπους που αγαπάμε. Και συνήθως άλλη ώρα κανονίζουμε μαζί τους κι άλλη εμφανιζόμαστε. Είτε εμείς είτε εκείνοι.

 Γιατί έχουμε την τάση να είμαστε συνεπείς στα επαγγελματικά μας ραντεβού ή σε διαφόρων ειδών εκδηλώσεις και ασυνεπείς με τους πιο δικούς μας ανθρώπους; Εκείνοι δεν είναι πιο σημαντικοί από όλα τα υπόλοιπα; Έχοντας διαπράξει το συγκεκριμένο άθλημα ουκ ολίγες φορές προβληματίστηκα λίγο με την απάντηση. Κι όμως βρισκόταν ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. 

 Οι άνθρωποι μας δεν είναι άλλη μία υποχρέωση αλλά η διασκέδαση μας, η ξεκούραση της ψυχής μας. Επομένως, δεν είναι λογικό κι επόμενο να αισθανόμαστε άνετα μαζί τους και να μην επιταχύνουμε το βήμα μας όταν έχουμε την ανάγκη να ανασάνουμε; Είναι οι οικείοι μας και θα μας καταλάβουν καλύτερα από τον επιτακτικό περίγυρο που έχει την κακή συνήθεια να αυξάνει συνέχεια τις απαιτήσεις του.

 Κάπως έτσι το φιλοσόφησα και αντί να τους υποδεχτώ με σηκωμένο φρύδι κοιτώντας επιδεικτικά το ρολόι λόγω της αργοπορίας τους, απλά τους αγκάλιασα επειδή χάρηκα που επιτέλους βρισκόμουν μαζί τους!

Δέσποινα Ζησοπούλου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι διαφορετικοί τρόποι έκφρασης των συναισθημάτων μας

Άκουσα πριν καιρό σε μια συλλογή ξένων τραγουδιών ένα πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο αρχικά είχα ερμηνεύσει λάθος αλλά μετά από αναζήτηση είδα ότι η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι είναι πολύ πιο γλυκιά από ότι είχα σκεφτεί στην αρχή. Το τραγούδι είναι το "I'm not in love" των 10cc και ακολουθούν οι στίχοι με μετάφραση και τον σύνδεσμο στο τέλος του άρθρου:   "I'm not in love / Δεν είμαι ερωτευμένος So don't forget it / Οπότε μην ξεχνάς It's just a silly phase I'm going through / Ότι α πλώς περνάω μια χαζή φάση And just because / Κι επειδή I call you up / Σε παίρνω τηλέφωνο Don't get me wrong, don't think you've got it made / Μην μπερδεύεσαι , μη νομίζεις ότι πέτυχες I'm not in love, no no, it's because / Δεν είμαι ερωτευμένος, όχι, όχι, είναι επειδή   I like to see you / Θέλω να σε βλέπω But then again / Αλλά και πάλι That doesn't mean you mean that much to me / Αυτό δεν σημαίνει

Δύο θρύλοι, μια έχθρα, ένα ατύχημα, και μια ιστορία αμοιβαίου σεβασμού

Ένα απόγευμα πριν χρόνια, ο μπαμπάς μου ετοιμαζόταν να παρακολουθήσει μια ταινία και πρότεινε να την δω κι εγώ, παρόλο που ήξερε ότι το θέμα της ταινίας δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο. Το ίδιο ήξερα κι εγώ, ωστόσο όμως έκατσα να την δω κι εν τέλει το θέαμα δικαίωσε πλήρως την απόφασή μου. Η ταινία έχει τίτλο "Rush" (2013) και αφορά την πραγματική ιστορία του ατυχήματος του Αυστριακού Νίκι Λάουντα (τον οποίο υποδύεται ο Daniel Brühl) σε αγώνα της Formula 1 το 1976, και την ισχυρή κόντρα του με τον Βρετανό Τζέιμς Χαντ (τον οποίο υποδύεται ο Chris Hemsworth) για την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου εκείνη τη χρονιά. Οι δύο αυτοί αγωνιστές της Formula 1 έμειναν στην ιστορία του αθλήματος ως θρύλοι (έτσι προκύπτει και ο τίτλος). Τόσο πριν όσο και μετά την παρακολούθηση της ταινίας, η Formula 1 σαν διοργάνωση πάντα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Η ταινία όμως είναι ένα αριστούργημα γιατί δεν προβάλλει απλώς την ιστορία γύρω από το ατύχημα, αλλά τον ανταγωνισμό μεταξύ του Λ

Ψυχή τε και σώματι!

  Ψυχή και σώμα άρρηκτα συνδεδεμένα. Μιλάει το ένα και ακούει το άλλο. Έτσι δεν είναι περίεργο όταν παρατηρούμε πως κάτι το οποίο απασχολεί έναν άνθρωπο βρίσκει διέξοδο έκφρασης μέσα από το ίδιο του το σώμα. Μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή ενός πόνου, σα δυσχέρεια αναπνοής, με μια γενικότερη αίσθηση ανακατέματος στο στομάχι ή μπορεί να πάρει οποιαδήποτε άλλη μορφή. Για αυτά τα συμπτώματα δεν υπάρχουν ιατρικές εξηγήσεις αλλά κρύβονται σε άλλα βαθύτερα και αφανή αίτια.   Όμως γιατί εμφανίζονται αυτά τα συμπτώματα; Και πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε; Γιατί ναι μπορεί ο πόνος μας να προέρχεται από ψυχολογικούς λόγους αλλά δεν είναι πόνος θεωρητικός αλλά είναι πραγματικός και υπαρκτός και πλέον έχει αναχθεί σε θέμα υγείας!  Κατ' αρχήν ο καθένας μας γνωρίζει τι είναι αυτό που πραγματικά τον απασχολεί και καταδιώκει τη σκέψη του. Έτσι, το σώμα μας παίρνει την πρωτοβουλία να συμπαρασταθεί σα καλός φίλος στην ψυχή μας προσπαθώντας να τη φέρει αντιμέτωπη με τα προβλήματα